Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια Στο κλασικό πια έργο του Γουέλς “Το νησί του δόκτορος Μορό”, το νησί των ζώων, ένας τρελός φυσιολόγος δίνει ανθρώπινες μορφές με το νυστέρι του στα ανύποπτα ζώα. Αλλά δεν σταματά μόνο σ’ αυτό. Εξαναγκάζει και το μυαλό τους να αποκτήσει ανθρώπινη συμπεριφορά και τα υποχρεώνει να αναγνωρίζουν αυτή την πράξη τραγουδώντας καθημερινά έναν ύμνο για το δημιουργό τους: Το σπίτι σου είναι το σπίτι της οδύνης. Το χέρι σου είναι το χέρι που δημιουργεί. Το χέρι σου είναι το χέρι που γιατρεύει. Δικό σου είναι το φως της αστραπής. Δική σου η βαθιά θάλασσα. Δικά σου τ’ άστρα του ουρανού.

Σήμερα, ανήμερα της επετείου εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960), ο νους όλων μας μοιραία πάει στο Κυπριακό. Αντί με κάποιον άλλο τρόπο, αποφάσισα φέτος να τιμήσω τη μητέρα γη, η οποία ἅπαντα πανδοκοῦσα παιδείας ὄτλον, ἐθρέψατ’ (Αισχύλος, Επτά επί Θήβας, 18-19), παραθέτοντας τις απαντήσεις μου σε εφτά ερωτήματα για το Κυπριακό, τα οποία δέχομαι συχνά από φίλους.

Βρισκόμαστε σε εποχή μετάβασης. Και αυτό όχι ως μια τυπική έννοια αφού κάθε ιστορική περίοδος, εκτός των όποιων δικών της χαρακτηριστικών

Του Νίκου Τσούλια [ο λόγος] Αυτός, τρυπώνοντας μες στις βαθιές σπηλιές της λέξης, θα τους ξεφεύγει, ή και ξαπλώνοντας πίσω από της λέξης

Σύννεφα πάλλευκα πλησίασαν τους πρόποδες του βουνού, μετά την καταρρακτώδη βροχή κι ήταν λες κι εγκλωβίστηκαν στη γήινη ατμόσφαιρα και χαμηλά συνομίλησαν για λίγο με το χώμα. Καπνός διαβήκαν απ’ τα λιβάδια και τα σπίτια, ουράνιοι υδρατμοί μοναδικής ομορφιάς καταδέχτηκαν να σκύψουν στ’ ανθρώπινα λημέρια κι ύστερα ανελήφθησαν στους αιθέρες πάλι, παρατηρητές του μόχθου και της ματαιότητας των γήινων πλασμάτων. Και τ’ άφησαν να στροβιλίζονται στον πεπερασμένο χρόνο τους.

Του Νίκου Τσούλια Το πιο βαθύ προσωπικό ζήτημα είναι και το πιο ανθρώπινο – κατά τον αγαπημένο Ντοστογιέφσκι – άρα και το πιο παγκόσμιο και το πιο καθολικό και ως εκ τούτου έχει νόημα και αξία μια εκ βαθέων εξομολόγηση σε αυτό που χαρακτηρίζει τη ζωή σου. Το να είσαι εκπαιδευτικός είναι πάντα μια κίνηση του πνεύματος, μια δυνάμει πραγματικότητα ποτέ μια κατάσταση, μια έκρηξη βουλησιαρχίας και δημιουργίας παρά ένα στάτους ηρεμίας και αντικειμενικότητας.