Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια Έχει ειπωθεί ότι η παιδεία είναι και παίδεμα. Αλλά είναι παίδεμα δημιουργικό που οδηγεί στην απελευθέρωση του πνεύματος και στη μέθη της γνώσης και της μάθησης·

Του Νίκου Τσούλια Η εικόνα είναι καθημερινή και επαναλαμβανόμενη, είναι εικόνα απόλυτου δράματος και μαζικής δυστυχίας. Παιδιά και ηλικιωμένοι, νεογέννητα και γυναίκες δοκιμάζονται σκληρά θέτοντας την ίδια τη ζωή τους σε αγώνα επιβίωσης, για να ξεφύγουν από το καθεστώς των όπλων, από την άβυσσο του γενικευμένου πολέμου και της απόλυτης φτώχειας.

Ο πιο κάτω πίνακας συνοψίζει τις μυθολογικές και δραματουργικές καινοτομίες του Ευριπίδη στις Φοίνισσες (διδάσκονται ανάμεσα στο 411 και το 407 π.Χ., με πιθανότερο το 409) σε σχέση με την προγενέστερη παράδοση, κυρίως τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου και τα δύο έργα του Σοφοκλή που σχετίζονται με τον Οιδίποδα. Η πιο κάτω κωδικοποίηση οφείλεται αρκετά στο βιβλίο της Θάλειας Παπαδοπούλου, Euripides: Phoenician Women, Duckworth Companions to Greek and Roman Tragedy, London: Duckworth 2008, σσ. 27-48.

Του Νίκου Τσούλια Κάθε θεωρία Παιδαγωγικής, κάθε «παιδαγωγικό πιστεύω» είναι και μια πολιτική θεώρηση. Γιατί κάθε συγκροτημένο παιδαγωγικό σχήμα οφείλει για να είναι συνεπές να δίνει και τον προσανατολισμό της πλήρους αρτίωσής του, να κατακτά τη μορφή του και εκτός των τειχών του σχολείου, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ολοκληρωθεί. Το «Παιδαγωγικό μου πιστεύω» δεν είναι δογματικό. Έχει βασικές αξίες και αρχές, αλλά δεν έχει βεβαιότητες στο πώς θα ολοκληρωθεί στο κοινωνικό και πολιτικό στερέωμα. Μπορεί σε φραστικό επίπεδο να γράψεις ό,τι θέλεις όσον αφορά τη σχετική πολιτική θεώρηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι γνωρίζεις και το προς τα πού πας. Η αδυναμία αυτή έχει μια αιτιολόγηση. Δεν έχει υπάρξει ιστορικά μια πολιτική θεωρία που να δίνει απτά δείγματα στο πεδίο εφαρμογής για μια κοινωνία αλληλεγγύης και ουμανισμού.

«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες: ΕΓΩ… ΕΓΩ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, ΕΓΩ θα φταίω». Με αυτή την ανεξίτηλη φράση του Νίκου Καζαντζάκη, επιλέγω να ξεκινήσω το σημερινό άρθρο, διερωτώμενη πολλάκις, πόσο υπερήφανοι θα ήταν άραγε, αν αντίκριζαν τους αποβλακωμένους Νεοέλληνες του 2015, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και οι υπόλοιποι μεγάλοι άνθρωποι, που μας έδωσαν απλόχερα το δικαίωμα, να λεγόμαστε Έλληνες, με δική τους αυτοθυσία. Στην ιστορία της Ελλάδας εξάλλου, κανένα βιογραφικό, κανενός ανθρώπου δεν έγινε όσο γνωστό έγινε το άτομο και η έμπρακτη κατάθεση ψυχής αυτού. Η δράση των μεγάλων ανθρώπων ξεκινά απ’ τη μονάδα, απευθύνεται στο σύνολο και τελικά κερδίζει άπαντες. Αυτό εστί μεγαλείο…

Πώς θα σας φαινόταν μια παράσταση τουΔυσκόλου στην κυπριακή διάλεκτο;!! Το πείραμα της Σαμίας των Γαβριηλίδη-Βαρβέρη έχει αποδείξει ότι οι γλωσσικοί πειραματισμοί ενίοτε βοηθούν στο να προβληθεί πιο έκτυπη η κωμικότητα του Μενάνδρου, ο οποίος κατά τα άλλα κινδυνεύει να φανεί κάπως άχρωμος στα σημερινά μάτια. Ο Βαρβέρης επέλεξε την ήπια καθαρεύουσα της αθηναϊκής belle époque. Η αφεντιά μου τόλμησε να πειραματιστεί με την κυπριακή διάλεκτο!