Σύννεφα πάλλευκα πλησίασαν τους πρόποδες του βουνού, μετά την καταρρακτώδη βροχή κι ήταν λες κι εγκλωβίστηκαν στη γήινη ατμόσφαιρα και χαμηλά συνομίλησαν για λίγο με το χώμα. Καπνός διαβήκαν απ’ τα λιβάδια και τα σπίτια, ουράνιοι υδρατμοί μοναδικής ομορφιάς καταδέχτηκαν να σκύψουν στ’ ανθρώπινα λημέρια κι ύστερα ανελήφθησαν στους αιθέρες πάλι, παρατηρητές του μόχθου και της ματαιότητας των γήινων πλασμάτων. Και τ’ άφησαν να στροβιλίζονται στον πεπερασμένο χρόνο τους.
Με εξωτερικό ερέθισμα αυτήν την εικόνα, κάπως έτσι σκέφτηκα και τους ανθρώπους του πνεύματος που εμφανίζονται αέρινα στη ζωή μας σε βροχερές συγκυρίες και φωτίζουν τα ταλαίπωρα μυαλά μας. Μας δείχνουν πως να ίπταται το πνεύμα, μας ξυπνούν από το λήθαργο της πεζής καθημερινότητας, αγγίζουν πτυχές της ψυχής άγνωστες.
Συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, ηθοποιοί και στοχαστές, ιερωμένοι και εκπαιδευτικοί έχουν κατακτήσει ανώτερα επίπεδα γνώσης και θέασης, μεταλαμπαδεύουν τη φλόγα τους ο καθένας από το μετερίζι του στον κόσμο που έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής, κι έτσι ανεβαίνει η θερμοκρασία του νου, γίνεται ανθρωπινότερος ο ντουνιάς , πιο όμορφος, ειρηνικός κι αέρινος. Το μυαλό σεργιανάει σε μονοπάτια διαυγή κι ουράνια , δίκαια .
Κι αν ο καθείς υποβάλλει τον εαυτό του σε καθημερινή ενδοσκόπηση, μια απόπειρα αυτογνωσίας για να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος, κάθε μέρα ψηλότερος, κάθε μέρα να παλεύει με τους εσωτερικούς δυνάστες του, τις αδυναμίες , τα πάθη τις μικρότητές του, κάθε μέρα ν’ ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι καλοσύνης, ανεκτικότητας, υπομονής κι αυτοβελτίωσης, τότε έρχεται η ώρα που ακολουθεί τα ανθρώπινα λευκά σύννεφα, δεν ανασαίνει χωρίς την αύρα τους, τυλίγεται στην εξαϋλωμένη γάζα τους,
κοινωνεί από το ακριβό νέκταρ τους. Κι εύχεται ποτέ ξανά η ζωή του να μη μείνει ανέφελη κι ανώφελη ξανά. –
Με ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που γέμισαν τη ζωή μας διάφανα σύννεφα και με τη πνοή τους φύσηξαν απαλά και γλυκά, για να ταξιδέψουμε πάνω τους .
A.Π.
