Μόνιμες Στήλες

«Κερδίζεις τα προς το ζην από αυτά που παίρνεις. Κερδίζεις τη ζωή από αυτά που δίνεις», Ουίνστον Τσόρτσιλ, Βρετανός πρωθυπουργός. «Κανένας άνθρωπος δεν έχει τιμηθεί για όσα έχει λάβει. Η τιμή είναι η ανταμοιβή για όσα έχει δώσει», Κάλβιν Κούλιτζ, Πρόεδρος των ΗΠΑ. «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτά που κάνουμε, αλλά και γι’ αυτά που δεν κάνουμε», Μολιέρος, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας. Η μεγαλύτερη και πιο εύστοχη επένδυση, που ουδέποτε πάει χαμένη, αποτελεί την πρωταγωνίστρια των σημερινών αράδων. Κάποιοι τώρα, ίσως γελάσουν ειρωνικά, έχοντας προσφέρει τα πάντα σε τραγελαφικές περιπτώσεις ανθρώπων κι έχοντας λάβει ως ανταμοιβή το φτωχικό τους «τίποτα», αντί για τη στοιχειώδη έκφραση εκτίμησης, όμως θα αποδείξουμε σήμερα ποιοι είναι τελικά οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι στο «πάρε – δώσε» της ζωής.

Του Νίκου Τσούλια Όταν διαβάζω, νιώθω μια αγάπη ξεχωριστής προέλευσης, μια γεύση παράξενη της ψυχής μου αγαλλίαση. Είναι μια αγάπη που άλλοτε γέρνει προς τον εαυτό μου και βρίσκω μέσα μου απρόσιτες με άλλο τρόπο πλευρές μου και άλλοτε είναι μια γενική αίσθησή της προς όλο τον Κόσμο, προ την ίδια τη ζωή. Ούτε και που ξέρω…

Του Νίκου Τσούλια Έχουμε αναφερθεί στη δυναμική των Παιδαγωγικών Συνεδριάσεων των Συλλόγων των εκπαιδευτικών, στον πλούτο των ιδεών και των αντιλήψεων και στις συνθέσεις των, στην επίλυση των προβλημάτων και στην προώθηση τόσο των στόχων της πολιτείας όσο και των ποικίλων πρωτοβουλιών. Υπάρχει όμως και αρνητική όψη, η οποία όχι μόνο πρέπει να αναγνωριστεί – ως συστατικό μέρος της απαραίτητης ούτως ή άλλως αυτοκριτικής μας – αλλά και να αποτελέσει πεδίο διόρθωσης των «κακώς κειμένων».

Η φιλολογική επιστήμη ονομάζει την ιστορική διαδικασία με την οποία τα αρχαία κείμενα έφτασαν από το χειρόγραφο του ποιητή στα δικά μας χέρια παράδοση των κειμένων. Πρόκειται για διαδικασία περίπλοκη και μακραίωνη, που εμπλέκει πολλούς ανθρώπινους, πάνω από όλα, παράγοντες: τους ιδίους τους ποιητές και τα μέλη της οικογένειάς τους (βλ. παρακάτω, σημείο α), τους ηθοποιούς-σταρ του 4ου αιώνα π.Χ. και της μετακλασικής περιόδου (βλ. σημείο β),

Του Νίκου Τσούλια Η όλη υπόθεση της μάθησης στη χώρα μας είναι ουσιαστικά υπόθεση σχολική και εκπαιδευτική πρωτίστως και επαγγελματική δευτερευόντως. Δεν έχει αυταξία και δεν συνδέεται με τη ανάπτυξη ενός μορφωτικού και πολιτισμικού ρεύματος και αυτό επιδρά ανασταλτικά στην κοινωνική πρόοδο του τόπου μας.

“Ποιος/ποιοι κρατικοί αξιωματούχοι ήταν υπεύθυνοι για τη διοργάνωση των αθηναϊκών φεστιβάλ που εμπεριείχαν στο πρόγραμμά τους πρωτότυπες θεατρικές παραστάσεις; Ποια ακριβώς ήταν τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες του καθενός; Πώς εξηγείται η ανάθεση του συγκεκριμένου φεστιβάλ στον συγκεκριμένο αξιωματούχο και όχι σε άλλον;”