Μόνιμες Στήλες

Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ) Το ερώτημά μας δεν είναι ρητορικό αλλά και ούτε παραταξιακής αντίληψης – άλλωστε σε τέτοιους δύσκολους καιρούς μια τέτοια αντίληψη θα ήταν καρικατούρα. Είναι ερώτημα απόλυτα ουσιαστικό. Αφορά όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς αλλά και την εκπαίδευση, και γενικότερα τα κοινωνικά κινήματα και το συνδικαλισμό, το πεδίο της κοινωνίας και της πολιτικής.

Οι δύο είσοδοι της Βασίλισσας (Άτοσσας) εισάγουν το Πρώτο και το Δεύτερο Επεισόδιο των Περσών αντιστοίχως. Κατά τη συνήθη πρακτική του Αισχύλου — πρακτική με ιδιαίτερη εφαρμογή στους Πέρσες — οι δύο αυτές σκηνές χαρακτηρίζονται από συμμετρία και παραπληρωματικότητα: η μία αποτελεί ουσιαστικά αντεστραμμένο είδωλο της άλλης.

Ένα Υπουργείο σκορποχώρι! Του Νίκου Τσούλια Η εκπαίδευση δοκιμάζεται σκληρά από τις συνεχιζόμενες μνημονιακές εκπαιδευτικές πολιτικές. Τα σχολεία υπολειτουργούν. Δεν διαμορφώνεται καμιά πολιτική ανάπτυξης της εκπαίδευσης˙ αντίθετα ακρωτηριάζονται βασικές εκπαιδευτικές λειτουργίες και συρρικνώνονται πάγιες μορφωτικές και πολιτισμικές όψεις των σχολείων. Τα χρήματα που διατίθενται για τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων δεν επαρκούν ούτε για το φωτοτυπικό χαρτί.

Παρότι εμφανίζεται επί σκηνής μόνο στο τελευταίο μέρος του δράματος, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης συνιστά το συνεκτικό στοιχείο της τραγωδίας του Αισχύλου Πέρσες, το στοιχείο εκείνο δηλαδή που συνδέει τα συστατικά μέρη της τραγωδίας (δομικές ενότητες, σύμβολα, πρόσωπα κτλ). Οι Πέρσες έχουν εύστοχα χαρακτηριστεί «δράμα νόστου»: όπως και στην περίπτωση της Οδύσσειας, ο απών ήρωας κυριαρχεί απολύτως παρά τη φυσική απόσταση που τον χωρίζει από τα επί σκηνής δρώμενα.

Πόσο μικροί, πόσο ανόητοι, πόσο ρηχοί καταντάμε εμείς οι άνθρωποι κάποιες στιγμές, στη θέα ενός πλασματικά ωραίου περιτυλίγματος; Πόσο κόπο και πόση νοημοσύνη να χρειάζεται άραγε, για να αντιληφθούμε αν το περιεχόμενο είναι εξίσου ωραίο με την εμφάνιση αυτού που τη φοράει; Πόσο σοφός ήταν παλιότερα ο ελληνικός λαός μας, που μέσω της παροιμίας «Κι αν στόλισες το γάιδαρο, γι’ άλογο δεν περνιέται», περιγράφει επακριβώς το θέμα των σημερινών αράδων; Με πόση ματαιοδοξία είναι τελικά λουσμένοι, εκείνοι που επιδεικνύουν το φιλτραρισμένο - μονταρισμένο παρουσιαστικό τους, χωρίς να έχουν την προσωπικότητα να το υποστηρίξουν;

Του Νίκου Τσούλια «Τα γράμματα σ’ ένα φίλο Γερμανό» του Α. Καμύ μπορεί να αποτελέσουν ένα σχέδιο αυτοκριτικής της Ευρώπης για τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ένα ντοκουμέντο διακήρυξης της Ενωμένης Ευρώπης για ένα «φωτεινό» μέλλον, ένα κείμενο αυτογνωσίας του ανθρώπου.