Μόνιμες Στήλες

Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου - Ιστορικού   Μπαίνοντας αισίως στην τελική ευθεία για να ολοκληρωθεί και ο δεύτερος μήνας του έτους με τα σχολεία -πλην αυτά των...

Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου - Ιστορικού     Παρότι βρισκόμαστε στην κορύφωση του καλοκαιριού δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει μία ακόμη εκκρεμότητα που αφορά εκείνους τους...

Του Νίκου Τσούλια «Tο βιβλίο σού τρυπά τον νου και την καρδιά, εκβάλλει την αμάθεια και βάζει τη σοφία». Δαπόντες Kαισάριος Δεν είναι σχέση αγάπης και φιλίας. Δεν είναι και εχθρική. Μπορεί μάλλον να χαρακτηριστεί αδιάφορη ή και περίεργη. Και να γιατί. Ο Έλληνας γνωρίζει πάρα πολύ καλά το ρόλο των γραμμάτων στη ζωή του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλη η έγνοια και φροντίδα της ελληνικής οικογένειας περιστρέφεται γύρω από το πώς θα εκπαιδεύσει κυρίως – και πώς θα μορφώσει δευτερευόντως – τα παιδιά της. Αυτή η φροντίδα για εκπαίδευση βαστάει από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους και γίνεται προϊόντος του χρόνου όλο και πιο έντονη. Η παράλληλη με το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα ανάπτυξη των κάθε λογής φροντιστηρίων είναι απόρροια αυτής της έγνοιας.

Η «κοινωνική πολυκατοικία», όνειρο ζωής της κ. Βέρας Μεσσήνη και ιδέα δύο πρώην άστεγων γυναικών με παιδιά, που κατάφεραν να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, βρίσκεται στην οδό Μπουμπουλίνας 36, στην Αθήνα. Ένα κτίριο φάντασμα, που σάπιζε όρθιο, ανακαινίστηκε, ώστε να ζήσει ξανά ένδοξες εποχές, όχι με τους ευκατάστατους επιχειρηματίες και αρχιτέκτονες, που έμεναν σε αυτό, τη δεκαετία του 1950, αλλά με τα απροετοίμαστα θύματα του καλοστημένου παιχνιδιού, που αποκαλούμε «οικονομική κρίση».

Συνεχίζουμε την ανθολογία νεοελληνικών ποιημάτων με θεματολογία παρμένη από το αρχαίο δράμα (δείτε εδώ την πρώτη ανάρτηση) με τέσσερα ποιήματα (στην πραγματικότητα, δύο ποιήματα και δύο ποιητικούς μονολόγους), πουεστιάζουν στον Αγαμέμνονα και τον Οίκο των Ατρειδών. Ο κύκλος των Ατρειδών περιλαμβάνει άλλες δύο αναρτήσεις (μία για τον Ορέστη και μία για τις γυναίκες του Οίκου), οι οποίες θα δημοσιευθούν τις κατοπινές μέρες. Οδυσσέας Ελύτης, “Αγαμέμνων” Γιάννης Ρίτσος, “Το νεκρό σπίτι” (απόσπασμα) Γιάννης Ρίτσος, “Αγαμέμνων” (απόσπασμα) Κυριάκος Χαραλαμπίδης, “Αγαμέμνων”

Στην Έξοδο της Ηλέκτρας, ο Ορέστης, υπό τις ανηλεείς παροτρύνσεις της Ηλέκτρας («Τελείωνε, σκότωσέ τον, κι αφού το κάνεις ρίξε τον στους μόνους νεκροθάφτες που θα του άξιζε ποτέ να βρει, μακριά απ᾽ τα μάτια μας· γιατί κάτι τέτοιο μόνο θα μπορούσε να με ανακουφίσει από τις συμφορές μου», 1487-90), διατάσσει τον Αίγισθο να τον ακολουθήσει μέσα στον οίκο, όπου θα πεθάνει σφαγμένος κι αυτός από το χέρι του τιμωρού γιου του Αγαμέμνονα. Αίγισθος και Ηλέκτρα (Εθνικό Θέατρο, 2005) Ως συνήθως, ο Σοφοκλής εδώ παίζει με τις συμβάσεις του είδους του. Ο Ορέστης οδηγεί τον Αίγισθο στο εσωτερικό του παλατιού. Τυπικά μιλώντας δεν υπάρχει λόγος να το κάνει αυτό: γιατί δεν τον σκοτώνει επί τόπου;