Μόνιμες Στήλες

Εξαιτίας της μεγάλης έκτασής του το Υπόμνημα δημοσιεύεται σε δύο συνέχειες. Ευχαριστώ θερμά τη φοιτήτριά μου Μαίρη Κ. Βαλτινού, που μου προσκόμισε άφθονο χρήσιμο υλικό και μου χάρισε επίσης τη γνώση της για την κεφαλονίτικη ντοπιολαλιά. Η Μαίρη κατάγεται από την Κεφαλονιά, ζει στο Αργοστόλι κι έχει την ευτυχία να χαιρετά συχνά το άγαλμα του Ποιητή μας στην περιοχή που οι παλιοί γνώριζαν ως «Μέτελα» αλλά οι νέοι αποκαλούν απλά «στου Καββαδία».

Του Νίκου Τσούλια Βιβλίο δεν είναι μόνο το αντικείμενο που κρατάμε ούτε ανάγνωση είναι μόνο η πρόσληψη του περιεχομένου ενός βιβλίου. Το βιβλίο ως αντικείμενο είναι μόνο η απαρχή για κάποιο απροσδιόριστο κάθε φορά ταξίδι. Το βιβλίο είναι κυρίως ένα νέο κάθε φορά πνευματικό βάπτισμα,

Του Νίκου Τσούλια Φυσικά είναι πολύ δύσκολη – αν όχι αδύνατη – η όποια προσέγγιση της επίδρασης του βιβλίου στον άνθρωπο.

Του Νίκου Τσούλια Μια παρέα παιδιών, ο Αντρέας, ο Κωστάκης, ο Φάνης, ο Φουντούλης, ο Πάνος, ο Αλέκος, ο Δημητράκης, ο Καλογιάννης κλπ, μόλις θα τελειώσουν το δημοτικό σχολείο θα ξεκινήσουν για «διακοπές» στα Ψηλά Βουνά. Μόνο που η εξόρμησή τους δεν είναι απλώς διακοπές, είναι άσκηση ζωής, είναι αναβαθμός για να κατανοήσουν τη φύση και την οργάνωση μιας μικροκοινωνίας, είναι πεδίο για να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους, για να κοινωνικοποιηθούν. Μαθαίνουν τη δύσκολη και όμορφη ζωή των βοσκών, την τραχύτητα αλλά και την ομορφιά και την … αιωνιότητα των βουνών, τις λαϊκές παραδόσεις αλλά και τις προκαταλήψεις των απλών ανθρώπων, τις τεχνικές και τις επινοήσεις των άγριων ζώων.

Όπως το έγραφα, το πίστευα και το προσδοκούσα, έτσι ακριβώς το επιβεβαίωσε εμπράκτως, με τον καλύτερο τρόπο, η Εθνική εφήβων μας, εχθές. Κανένα μνημόνιο και κανένα εμπόδιο, δε φαίνεται να καθίσταται όντως ικανό τελικά, γι’ αυτούς και αυτά που πραγματικά αξίζουν. Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής, έτσι και στον αθλητισμό, δεν αρκεί να είσαι ένας απλά καλός παίκτης, όπως τόσοι άλλοι, αλλά να καταφέρνεις να ξεχωρίζεις με τη μοναδική ψυχή σου, ανάμεσα σε αυτούς τους τόσους άλλους, σε τόσο δυσχερείς περιόδους.

Πρόσφατο κείμενο της φίλης Γιώτας Παναγιώτου μου θύμισε τον Ρούπερτ Μπρουκ (1887-1915), τον «ρομαντικό της Σκύρου», όπως τον χαρακτήρισε η Γιώτα· τον νεαρό Άγγλο ποιητή, που «όντας εθελοντής στη Βασιλική Ναυτική Μεραρχία της Μεγάλης Βρετανίας την περίοδο λίγο πριν την περίφημη απόβαση της Καλλίπολης [αρρώστησε καθ᾽ οδόν προς τα Στενά των Δαρδανελλίων] και πέθανε σε ένα γαλλικό πλωτό νοσοκομείο, το οποίο ήταν αραγμένο στο νησί [της Σκύρου]».