Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια Όχι, για τη Χούντα των συνταγματαρχών δεν ένιωσα ενοχή γιατί ήμουνα μικρός και δεν αισθανόμουνα ευθύνες για τη μαύρη δικτατορία που σκέπασε την Ελλάδα και οδήγησε τον τόπο μας σε οπισθοδρόμηση και την Κύπρο στη μεγάλη τραγωδία που ακόμα την υφίσταται. Ένιωσα όμως θλίψη που ο γενέθλιος τόπος της Δημοκρατίας και πρωτίστως του ελεύθερου πνεύματος που καθοδηγεί το δυτικό πολιτισμό βρέθηκε στα σκοτάδια, που η φοβερή πολιτιστική ανθοφορία της δεκαετίας του 1960 ανεστάλη, που βιώσαμε τα μαθητικά μας χρόνια στην ερήμωση της παιδείας και της μόρφωσης.

Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ “ΝΕΦΕΛΩΝ” (α) Η διδασκαλία του έργου Οι «Νεφέλες» διδάχθηκαν στα Μεγάλα Διονύσια του 423 π.Χ. Προς μεγάλη του απογοήτευση ο Αριστοφάνης κέρδισε μόλις το τρίτο (και τελευταίο) βραβείο, παρά το γεγονός ότι, όπως διατείνεται στην Παράβαση της αναθεωρημένης εκδοχής του έργου, η κωμωδία αυτή ήταν από τις πιο έξυπνες που έγραψε ποτέ.

Ξημερώματα· έξω είναι ακόμη σκοτάδι. Στη σκηνή βλέπουμε δύο θύρες: η μία συμβολίζει το σπίτι του Στρεψιάδη και η άλλη το Φροντιστήριο του Σωκράτη. Στην αρχή του έργου, Στρεψιάδης και Φειδιππίδης κοιμούνται σε στρώματα μπροστά από την πόρτα του σπιτιού τους. Η διάταξη αυτή είναι συμβατική και πρακτική: δεν χρειάζεται να προβληματιστούμε γιατί κοιμούνται έξω και όχι μέσα ή γιατί ο Στρεψιάδης κοιμάται πλάι στον γιο του και όχι τη γυναίκα του. Σε άλλο χώρο του σπιτιού κοιμάται ένας δούλος, που εισέρχεται στη σκηνή στον στ. 18. Δούλοι και Φειδιππίδης κοιμούνται μακαρίως. Ο Στρεψιάδης στρέφεται στο κρεβάτι του ανήσυχος.

«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες, αυτή είναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. ΑΝΤΕΧΕΙΣ;», Νίκος Καζαντζάκης, Έλληνας συγγραφέας. Με αυτή την πολυαγαπημένη μου φράση, επιλέγω να ξεκινήσω τις αράδες αυτής της εβδομάδας, μέσω των οποίων, θα ενοχλήσω αρκετούς και θα προβληματίσω τους υπόλοιπους. Βλέπετε, στον απόηχο κάθε είδησης, κατάστασης και αλλαγής, εμετική συνήθεια έχει καταντήσει πλέον στην ελληνική κοινωνία, ο αλληλοσπαραγμός. Να ξεσκίζει, δηλαδή, ο ένας τις σάρκες του άλλου, με την παραμικρή αφορμή, χρησιμοποιώντας όποιο εύκολο μέσο διαθέτει, χωρίς να έχει σκοπό φυσικά, να προάγει τον εποικοδομητικό πολιτισμένο διάλογο, με σεβαστές θέσεις, αλλά και αντιθέσεις, ως βάσεις.

Για τις “Νεφέλες” του Αριστοφάνη: (1) Εισαγωγικάslide067 ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ «ΝΕΦΕΛΩΝ» Ως κωμωδία, οι «Νεφέλες» παρουσιάζουν τα εξής γενικά χαρακτηριστικά: (α) ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ Οι «Νεφέλες» είναι κωμωδία που δεν έχει μεν την προφανή πολιτική θεματολογία άλλων κωμωδιών του ιδίου ποιητή, αλλά που άπτεται ηθικών και κοινωνικών ζητημάτων κορυφαίας σημασίας για την πόλη, όπως είναι το κοινωνικό στάτους και οι ταξικές διαφορές, η παιδεία, η σχέση ανάμεσα στην παράδοση και τον νεωτερισμό, ο σοφιστικός τύπος ανθρώπου, το χάσμα των γενεών.

Του Νίκου Τσούλια Η είδηση είναι επαναστατική. Μπορούμε να αποθηκεύουμε ένα μέρος της σκέψης μας σε «σκληρό δίσκο» και έτσι ένα μέρος του εαυτού μας να είναι αθάνατο… Αλλά γιατί οι Νέες Τεχνολογίες και η Πληροφορική εμφανίζονται να σχεδιάζουν για πρώτη φορά μια μορφή πνευματικής μας αθανασίας εγγράφοντας ψηφιακά τη μνήμη μας; Το βιβλίο δεν είναι εδώ και αιώνες το σύμβολο του πνεύματος και των γραμμάτων;