Του Νίκου Τσούλια

     Όλοι ονειρευόμαστε, όλοι νοσταλγούμε (χωρίς να την έχουμε καν βιώσει!) αυτή την εικόνα, γιατί ξέρουμε ότι στη ζωή υπάρχει πολύ σκοτάδι, ότι το φως δεν είναι παντού, ότι η ιστορία του ανθρώπου δεν έχει φτάσει ακόμα στο βασίλειο της πνευματικής και της κοινωνικής ελευθερίας και της καθολικής χειραφέτησής μας.

     Ένα σπιτάκι φτωχικό στη μέση του πουθενά στο βαθύ σκοτάδι της βαρυχειμωνιάς – στο οποίο λάμπει αμυδρό φως – είναι αρχέτυπο, εικόνα – σύμβολο, εικόνα παραμυθένια μα και ονειρεμένο όνειρο. Και θέλουμε να περπατήσουμε προς τα εκεί, να βρούμε το λιγοστό φως που φωτίζει όλο το ταπεινό σπιτάκι, για να αποδιώξει το έξω σκοτάδι…

«Και το ελάχιστο φως
Θέλει ν’ αφήνει ένα μικρό φως πίσω του είτε μπαίνοντας
στο σπίτι του είτε βγαίνοντας, είτε περπατώντας
στην πόλη ή και στην έρημο ακόμη».
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

     Και είναι το φως αυτό πιο φωτεινό – όχι γιατί διώχνει το σκοτάδι αλλά γιατί καταδεικνύει την πορεία που πρέπει να βρούμε και να ακολουθήσουμε. Γιατί γεμάτη σκοτάδι είναι η πορεία μας πάνω στη Γη. Αρρώστιες, έχθρες, μίση, φτώχεια, ανέχεια, χειραγωγήσεις, εξουσίες, καταπιέσεις, ταπεινώσεις, εξαθλιώσεις είναι σκοτεινά στοιχειά που διαμορφώνουν μαύρο στερέωμα στο κοινωνικό και στο πολιτισμικό μας Σύμπαν και μας περιμένουν πριν ακόμα γεννηθούμε. Και πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο, που οδηγεί πάντα στο φως και να τον διαβούμε με γνώση και συναίσθημα, με θέληση και δύναμη, με όνειρο και πάθος!

     Και είναι το φως μες στο σκοτάδι παρηγοριά ότι δεν έχει χαθεί η ελπίδα, ότι υπάρχει διέξοδος για να αναζητηθεί το φως, ότι μπορούμε να βρούμε ξέφωτο και να νιώσουμε την πληρότητα της ψυχής μας. Είναι το φως που μας γλυκαίνει τη ματιά και την καρδιά εκεί στου χωριού μας του ορίζοντα το ηλιοβασίλεμα και το κλέβουμε όσο πιο ρουφηχτά μπορούμε για να περάσουμε του σκοταδιού τη σκοτεινά και την παγωνιά.

     Είναι το μονοπάτι που έχει ως οδηγό τη Γνώση και μας αποκαλύπτει τον πυρήνα της συνείδησής μας, εκεί που αναδύεται η αισθητική και η ηθική σύλληψη του εαυτού μας και του Κόσμου. Είναι το φως μέσα στο φως, που αναζητεί το βαθύτερο Νόημα της ζωής που δεν είναι άλλο από το δίπολο και αξεχώριστο σχήμα της Αγάπης και της Ομορφιάς.

     Ναι, υπάρχει το φως στης τέχνης τις αναζητήσεις, στης ποίησης τις δημιουργίες και στης επιστήμης τις έρευνες και τις κατακτήσεις, στου κάθε ανθρώπου το στοχασμό σαν αναρωτιέται τα μικρά και τα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξής του και τα βήματα της διαδρομής του πάνω στον πλανήτη μας. Μα πιο πολύ δυνατό είναι το φως που μας οδηγεί ενάντια στην καταπίεση και στην ταπείνωση, στην ελευθερία της σκέψης μας. 

     Είναι ο ορίζοντας που δεν έχει τέλος και όρια, που προσδιορίζεται από την ανθρωπιά και από τον ουμανισμό. Είναι το φως που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο! Και νιώθουμε και αγαλλιάζουμε από αυτό το σκίρτημα από μια έκφραση συμπόνιας ή συγχώρεσης, από ένα άγγιγμα του χεριού ή από ένα βλέμμα συμπάθειας. «Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται». (Ελύτης)

     Είναι στου έρωτα τα άπειρα δημιουργήματα, στην έκρηξη του συναισθήματος που κάνει τη Μορφή της είδωλο παντοτινό, που αλλάζει τον κόσμο όλο και λούζεται το σώμα μας και η ψυχή μας μέσα στο φως, και κατοικούμε στον κόσμο της αγάπης και είναι όλα μαγεμένα και ονειρικά.

«Εικόνα ω! αναλλοίωτη
Φωτοχυσία»

Ελύτης

     Και έτσι δεν μας νοιάζει αν υπάρχει πολύ σκοτάδι, αν δεν έχει εισέλθει η ιστορία στο βασίλειο της ελευθερίας και αν η κοινωνία δεν έχει γίνει κοινωνία αλληλεγγύης, γιατί καθένας μας μπορεί να φτιάξει το μικροσύμπαν του μέσα από τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του και από την καλλιέργεια του πνεύματός του για να φωτίσει τη ζωή του και το περιβάλλον της ζωής του –  αρκεί να έχει ως σηματωρούς την Αγάπη, την Ομορφιά, τη Γνώση. Τότε το φως είναι παντού.

«Έγινε σήμερα τόσο
φως
που οι τυφλοί
καθισμένοι στις πέτρες
τ’ ακούν σαν κελάηδημα».

Νικηφόρος Βρεττάκος

anthologio.wordpress.com

Αρθρογραφία: Κριτική θεώρηση

 

https://www.facebook.com/manolis.manos.311/

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.