Μόνιμες Στήλες

Άλλοι την αποκαλούν «έπαρση», άλλοι την αποκαλούν «ματαιοδοξία» κι εγώ την αποκαλώ απλά «απελπισία». Ποιος πραγματικά καλός, όμορφος, ευτυχής, πλήρης και επιτυχής εξάλλου, έχει ανάγκη να επιδεικνύει την ύπαρξή του, κάθε ώρα και στιγμή, ως κάτι σημαντικό, που αυτονόητα ΕΙΝΑΙ, εξαργυρώνοντας το στη ζωή; Τι άλλο, εκτός από τα πεπραγμένα του καθενός, μπορούν να τον χαρακτηρίσουν αμερόληπτα κι αληθινά; Πόση αξία να έχουν τα πλασματικά λόγια του αέρα, μπροστά στην αληθινή ομορφιά και ευτυχία, που αν δεν την έχεις, ουδέποτε πείθεις ότι τη διαθέτεις; ΠΟΙΟΥΣ να πείσεις και για ΠΟΣΟ,

Του Νίκου Τσούλια «Tο βιβλίο σού τρυπά τον νου και την καρδιά, εκβάλλει την αμάθεια και βάζει τη σοφία». Δαπόντες Kαισάριος Δεν είναι σχέση αγάπης και φιλίας. Δεν είναι και εχθρική. Μπορεί μάλλον να χαρακτηριστεί αδιάφορη ή και περίεργη. Και να γιατί. Ο Έλληνας γνωρίζει πάρα πολύ καλά το ρόλο των γραμμάτων στη ζωή του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλη η έγνοια και φροντίδα της ελληνικής οικογένειας περιστρέφεται γύρω από το πώς θα εκπαιδεύσει κυρίως – και πώς θα μορφώσει δευτερευόντως – τα παιδιά της. Αυτή η φροντίδα για εκπαίδευση βαστάει από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους και γίνεται προϊόντος του χρόνου όλο και πιο έντονη. Η παράλληλη με το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα ανάπτυξη των κάθε λογής φροντιστηρίων είναι απόρροια αυτής της έγνοιας.

Του Νίκου Τσούλια Ο 20χρονος Ζυλιέν έφυγε από την Αφρική τον Νοέμβριο του 2011 και σήμερα είναι πρώτος εισακτέος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια. Ως «παράνομος μετανάστης», έμεινε για τρεις μήνες στα κρατητήρια του Έβρου και στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ώσπου τον Οκτώβριο του 2012, με εισαγγελική παραγγελία, φιλοξενήθηκε στο Κέντρο της Κόνιτσας. Έχει χάσει την οικογένειά του… («ΤΑ ΝΕΑ», 26.8.2015) Αγαπητέ Ζυλιέν Νιώθω μεγάλη συγκίνηση για την επιτυχία σου, για τον τόσο δύσκολο αλλά και όμορφο αγώνα της ζωής που δίνεις, γιατί πιστεύεις στον εαυτό σου, γιατί έχεις βαθιά συνείδηση για την ίδια την ουσία το νόημα της ζωής. Πολύ θα ήθελα να σε είχα μαθητή και να γεύομαι ένα μικρό μέρος της χαράς σου.

Του Νίκου Τσούλια Διατυπώνεται ξανά και ξανά η θεώρηση της απομείωσης του ρόλου των εκπαιδευτικών με το πέρασμα του χρόνου ξεχνώντας δύο

«Δε ζωγραφίζω πράγματα… ζωγραφίζω μόνο τη διαφορά μεταξύ των πραγμάτων», Henri Matisse, Γάλλος ζωγράφος. Με αυτή τη φράση, επιλέγω να ξεκινήσω το άρθρο αυτής της εβδομάδας, έχοντας συναίσθηση, αφενός της βολικής «τσουβαλοποίησης» των πάντων και αφετέρου της επιλεκτικής «ευαισθησίας» κάποιων συνανθρώπων μας. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάσταση βέβαια, απ’ τη στιγμή που η όραση κάποιων είναι ανάλογα ασθενής με την αντίληψή τους, ώστε να ξεχωρίζουν μόνο αποχρώσεις και τίποτε άλλο. Οι άγνωστοι «μαύροι» που κλέβουν εξάλλου, δεν είναι ο Michael Jordan που όλοι θαυμάζουμε, όπως οι γνωστοί «λευκοί» που κλέβουν με ύπουλους τρόπους δεν είναι εξίσου εγκληματίες. Με την ίδια ασθενή αντίληψη και όραση, ταυτόσημη είναι η έννοια ενός πρόσφυγα - σαν τους προγόνους καθενός εξ’ ημών - με την έννοια του κάθε «παράνομου» μετανάστη.

«Όταν παραπονιέσαι για το ΚΑΚΟ, το διπλασιάζεις. Όταν το περιγελάς, το εξουδετερώνεις», Κομφούκιος, Κινέζος φιλόσοφος. «Το γεγονός πως ο άνθρωπος γνωρίζει το ΚΑΛΟ και το ΚΑΚΟ, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του, σε σχέση με τα ζώα. Το γεγονός πως παρ’ όλα αυτά, κάνει το ΚΑΚΟ, αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα του, σε σχέση με τα ζώα», Mark Twain, Αμερικανός συγγραφέας. «Το ΚΑΛΟ είναι πιο ενδιαφέρον από το ΚΑΚΟ, γιατί είναι πιο δύσκολο», Paul Claudel, Γάλλος ποιητής. Πώς θα ξεχώριζε ο ΚΑΛΟΣ, αν δεν υπήρχε ο ΚΑΚΟΣ; Τι αξία θα είχε η ΑΛΗΘΕΙΑ, αν δεν υπήρχε το ΨΕΜΑ; Πώς θα ορίζαμε την ΟΜΟΡΦΙΑ, αν δεν υπήρχε η ΑΣΧΗΜΙΑ;