Άλλοι την αποκαλούν «έπαρση», άλλοι την αποκαλούν «ματαιοδοξία» κι εγώ την αποκαλώ απλά «απελπισία». Ποιος πραγματικά καλός, όμορφος, ευτυχής, πλήρης και επιτυχής εξάλλου, έχει ανάγκη να επιδεικνύει την ύπαρξή του, κάθε ώρα και στιγμή, ως κάτι σημαντικό, που αυτονόητα ΕΙΝΑΙ, εξαργυρώνοντας το στη ζωή; Τι άλλο, εκτός από τα πεπραγμένα του καθενός, μπορούν να τον χαρακτηρίσουν αμερόληπτα κι αληθινά; Πόση αξία να έχουν τα πλασματικά λόγια του αέρα, μπροστά στην αληθινή ομορφιά και ευτυχία, που αν δεν την έχεις, ουδέποτε πείθεις ότι τη διαθέτεις; ΠΟΙΟΥΣ να πείσεις και για ΠΟΣΟ, ως «εμίρης» του κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης, όταν έχεις αποδείξει πόσο «καρμίρης» σε ψυχή και αισθήματα είσαι στην αληθινή ζωή; Πόσο να κολακευτείς και να ανυψωθείς ψυχικά και πνευματικά, παρουσιάζοντας την παρακμιακή ζωή σου και τις κάλπικες σχέσεις σου, όπως θα ήθελες να φαίνονται κι όχι όπως πραγματικά είναι;
Βάσει του ότι, η ευτυχία είναι κάτι που δεν μπορείς να κρύψεις κι όχι κάτι που αγωνίζεσαι να επιδείξεις, η μετάβαση από το επαρχιώτικο «για τα μάτια του κόσμου» στο αστικό «για τα μάτια του Facebook, του Instagram και του Twitter», διόλου εξελικτική μπορεί να χαρακτηριστεί. Η βρεγμένη σανίδα της πραγματικότητας και της αλήθειας βέβαια, είναι ψιλά γράμματα, για κάθε φαντασιόπληκτο που ζει, νιώθει και χαίρεται μέσα από την οθόνη του κινητού του, που φυσικά φροντίζει να είναι τελευταίας τεχνολογίας, ακόμα κι αν χρωστάει σε όποιον του έχει πει «καλημέρα». Η εξέλιξη της τεχνολογίας εξάλλου είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξέλιξη κάποιων από τους φανατικούς οπαδούς της. Αν αυτή είναι η αληθινά ευτυχής πραγματικότητα κάποιων να τη χαίρονται κι όταν έρθει η ώρα να πεινάσουν και σωματικά, εκτός από ψυχικά και πνευματικά, ας τραφούν από την άρρωστη πραγματικότητά τους, με τις άδειες τσέπες και ψυχές, αλλά με τα κινητά τελευταίας τεχνολογίας και τα μυαλά τελευταίας διαλογής.
Η μεγαλύτερη τιμωρία του επιδειξία δεν είναι ότι απλά δεν πείθει τους εκάστοτε άλλους κι ότι η πραγματικότητα της ζωής του, αργά ή γρήγορα τον διαψεύδει και τον γελοιοποιεί, αλλά ότι δεν πείθει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Εγκλωβισμένος στην υποκρισία και τη διπροσωπία, που ορίζει το μικρό του μυαλό, ότι θα τον κάνει αποδεκτό στο μικρόκοσμό του, αυτοευτελίζεται και αυτοακυρώνεται, στην αέναη ανισορροπία και διάψευση όσων αλαζονικά επιδεικνύει, από την ίδια την πραγματικότητα, που αρνείται να κοιτάξει κατάματα. Ως σκλάβος της ίδιας του της ψυχοσύνθεσης, εξαρτά την ύπαρξή του, είτε από τους εκάστοτε άλλους, είτε από την επιφανειακή εικόνα που πλασάρει στους ισάξιους άλλους, χωρίς ουδέποτε να καθίσταται αληθινά ελεύθερος και αληθινά ικανός, ώστε να ανταποκριθεί στην έμπρακτη εφαρμογή των ίδιων του των λεγομένων. Παρουσιάζει εχθρική και συκοφαντική συμπεριφορά, απέναντι σε κάθε τι ανώτερο και καλύτερο από εκείνον, αποδεικνύοντας με τυμπανοκρουσίες, πόσο μικροπρεπής και κομπλεξικός είναι.
Στην υγιή πραγματικότητα, που δικαιούμαστε όλοι να ζούμε, αν θέλουμε να είμαστε αληθινά κι όχι πλασματικά ευτυχείς, προστατεύουμε τα αληθινά όμορφα, ιερά και σπουδαία και δεν τα ξεπουλάμε, ούτε επί πληρωμή, πόσο μάλλον δωρεάν. Δεν αγαπιόμαστε, σχετιζόμαστε, διασκεδάζουμε, ταξιδεύουμε, δουλεύουμε και δημιουργούμε «για τα μάτια του κόσμου», αλλά για τα δικά μας μάτια. Τις εντυπώσεις δεν κερδίζει εξάλλου, αυτός που πανεύκολα υποδύεται και δηλώνει ό,τι εξυπηρετεί την απελπισία του κάθε ώρα και στιγμή, αλλά αυτός που ΕΙΝΑΙ πραγματικά πλήρης και ευτυχής και το αποδεικνύει εμπράκτως. Οι ανασφάλειες και τα κόμπλεξ εξάλλου, κραυγάζουν, η αυτοπεποίθηση είναι εκείνη, που μαγεύει ήσυχα, αλλά θεαματικά. Τα μεγαλύτερα αγαθά που μόνο αν τα ζήσεις και με κόπο τα αποκτήσεις, αληθινά τα απολαμβάνεις, ουδέποτε τα ξεπουλάς «για τα μάτια του κόσμου», καθώς αυτά τα αγαθά, ουδέποτε καθίσταται ικανό το κάθε κινητό τελευταίας τεχνολογίας να προσφέρει, αλλά ούτε και να εκφράσει!
