Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια Για μια τόσο σημαντική λειτουργία του ανθρώπου, όπως είναι το διάβασμα, απαιτείται συστηματική έρευνα και μελέτη για το συνολικό τρόπο της εκπαίδευσής του. Και ενώ το διάβασμα είναι το πρώτο συστατικό στοιχείου κάθε σχολείου και κάθε εκπαιδευτικού συστήματος όπου γης και όπου χρόνου και ενώ επίσης αποτελεί (ή πρέπει να αποτελεί ) μια δια βίου όμορφη λειτουργία μας, δεν έχουμε ασχοληθεί για το πώς αρχικά οργανώνεται και διαμορφώνεται το όλο σκηνικό του διαβάσματος.

Βρισκόμαστε στο 1835 Η Ελλάς έχει απολέσει το ρεύμα του διαφωτισμού και της αναγέννησης, ενώ διατηρεί στα σπλάχνα της το σπόρο των μεγάλων αυτών ρευμάτων. Η Ελλάς βρίσκεται σε ένα ομιχλώδες τοπίο αναζήτησης των χαμένων χρόνων πολιτισμού.

Του Νίκου Τσούλια Τα δύο μεγάλα κοινωνικά και πολιτιστικά ρεύματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό και την ιστορικότητα αυτής της περιόδου, θεωρώ ότι είναι οκαταναλωτισμός και ο λαϊκισμός. Πρόκειται για δύο στοιχεία υποκουλτούρας, τα οποία υπερβαίνουν τόσο τα πολιτικά κόμματα και τις ιδεολογίες τους όσο και κάθε άλλο πολιτισμικό στοιχείο (ορθολογικό, μεταφυσικό, θρησκευτικό κ.λπ.).

1.Ο ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ. Έχει την ικανότητα να κάθεται ακίνητος μπροστά στο βιβλίο για οκτάωρο. Αγοράζει trendy ρούχα για να μην τον πουν κολλημένο. Φροντίζει να μάθει τίτλους συγκροτημάτων hip-hop και παίζει mortal combat για να αποφύγει το χαρακτηρισμό του UFO. Ενοχλείται αν και δεν το δείχνει, από τις τσίχλες που κολλάνε στο κάθισμα του θρανίου του ώστε να κολλήσει. Ενοχλείται επίσης από τα χαρτιά με τίτλο «έρχομαι από τον Άρη » που κατά καιρούς βρίσκει η μαμά του στην πλάτη του μπουφάν του. Οι καθηγητές του απευθύνονται με άπειρο σεβασμό. Όταν τους λείπει ένα βιβλίο που ξέχασαν στο αμάξι, του δίνουν τα κλειδιά να πάει να το φέρει !

Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 2016. Η παρανοημένη Ελληνική κοινωνία, έχει κάνει πλέον εμφανή τα παρανοημένα τέκνα της, τα οποία έχουν ανάγκη ειδικής φροντίδας, προκειμένου να μπορέσουν να εκπαιδευτούν. Η κυρία Φερνογύρου περιδιαβαίνει τις φροντιστηριακές πιάτσες προκειμένου να βρει κατάλληλη λύση για το «διαφορετικό» γιο της τον Ριρή.

Του Νίκου Τσούλια Τη βλέπουμε χρόνια και χρόνια τώρα και την εξορκίζουμε με αοριστολογίες και κοινοτοπίες. Ποτέ η ελληνική κοινωνία και η ελληνική πολιτεία δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη βία στα γήπεδα. Δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε (ή μήπως συμβαίνουν και τα δύο…) να λύσουμε αυτή τη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα; Όποιο και αν συμβαίνει είμαστε αξιοθρήνητοι για την εικόνα του ποδοσφαίρου μας.