Advertisement

Τέχνη και Γυμνό: Ζωή και Έρωτας

Του Νίκου Τσούλια Η τέχνη και το γυμνό αποκαλύπτουν από κοινού και «πολλαπλασιαστικά» τη χώρα του έρωτα απελευθερώνοντας ολοκληρωτικά την «πρώτη επιθυμία» και την κορυφαία φαντασίωση, είναι τόποι γέννησης και δημιουργίας της ζωής και του νοήματός της. Ποτέ δεν πρόκειται να κορεστεί η τέχνη και το γυμνό από τη γονιμοποιητική συνάντησή τους στα κοινά δημιουργήματά τους, πάντα θα έχουν όλο και πιο ανοιχτούς ορίζοντες, πάντα το μέλλον τους θα είναι άπειρο και καρποφόρο.

Χιόνι πέφτει στην αυλή…

Του Νίκου Τσούλια Η αναμονή του είναι μια από τις πιο ταπεινές αλλά και πιο όμορφες προσδοκίες του ανθρώπου. Μπορεί στα ακραία καιρικά φαινόμενα να υπάρχει πάντα μια σχετική ανησυχία για το τι μπορεί να προκληθεί, για επιπτώσεις και ζημιές, αλλά η επίσκεψή του είναι πάντα ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη.

Το μηδέν και το άπειρο

Του Νίκου Τσούλια Το βιβλίο «Το μηδέν και το άπειρο» αποτελεί ένα από τα κορυφαία κλασικά σύγχρονα μυθιστορήματα. Διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται όχι απλά και μόνο για την ερμηνεία μιας σκληρής ιστορικής περιόδου των σταλινικών εκκαθαρίσεων αλλά και για τη θεώρηση οποιουδήποτε ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Γιατί δεν υπάρχουν μεγάλοι παιδαγωγοί;

Του Νίκου Τσούλια Το ερώτημα είναι προφανώς το ίδιο με το «γιατί δεν υπάρχουν σήμερα μεγάλοι διανοούμενοι». Και οι ερμηνείες και οι όποιες απαντήσεις μπορούν να δοθούν με την ίδια μέθοδο ανάλυσης˙ απλώς στο χώρο της εκπαίδευσης έχουμε και πρόσθετες / ειδικές αναφορές. Το έλλειμμα στο χώρο της διανόησης και του στοχασμού είναι απόρροια συγκεκριμένων παραγόντων. Το γενικό πολιτισμικό και κοινωνικό περιβάλλον των σημερινής ιστορικότητας χαρακτηρίζεται από παρακμιακές αντιλήψεις και πρακτικές. Οι δυνάμεις της αγοράς έχουν διαμορφώσει ένα προνομιακό γι’ αυτές πεδίο, εκείνο του καταναλωτισμού και της χωρίς όρια συσσώρευσης υλικών αγαθών με ολοένα και μεγαλύτερες ανισότητες εδώ και πολλές δεκαετίες, πεδίο το οποίο ο κόσμος της εργασίας δεν το αμφισβήτησε στο βασικό πυρήνα του αλλά μόνο σε επιμέρους πλευρές του.

Πώς να διαβάζουμε…

Του Νίκου Τσούλια Δεν έχουμε μάθει ποτέ να διαβάζουμε. Μαθαίνουμε να συλλαβίζουμε και να αρθρώνομε το λόγο μας αλλά μέχρι εκεί.

Φροντιστήριο το “ΤΖΑΜΠΟΝΙΟ”

Φροντιστήριο το "ΤΖΑΜΠΟΝΙΟ"