Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια Το σχολείο του μέλλοντος δεν είναι σχολείο του «μέλλοντος – χρόνου» αλλά του «μέλλοντος – οράματος» και θα μπορούσε να προσδιοριστεί με μόλις μια πρόταση.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, δηλώνω εξ’ αρχής αφόρητα κουρασμένη έως αηδιασμένη, από κάθε δημόσιο διαγωνισμό επίδειξης γενικά και ειδικά επί των δυσχερών προσφυγικών ημερών μας, που έχει λάβει πλέον διαστάσεις υποκριτικής μανίας. Η μάσκα της Μητέρας Τερέζας εξάλλου, φοριέται πολύ και από πολλούς, στις φετινές απόκριες.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΜΩΔΙΑ Το τελευταίο, καταληκτικό τμήμα ενός αρχαίου ελληνικού δράματος, κωμικού ή τραγικού, ονομάζεται Έξοδος. Ο όρος αναφέρεται στην αποχώρηση του χορού, η οποία σημαίνει και την ολοκλήρωση της δράσης. Ο όρος ἔξοδος αντιστοιχεί στον όρο εἴσοδος (ήπάροδος), που δηλώνει την έλευση του χορού στην ὀρχήστραν στην αρχή του έργου, μετά τον Πρόλογο.

Του Νίκου Τσούλια Η σχέση επιστήμης και φιλοσοφίας είναι διαλεκτική. Πρόκειται για ένα συνεκτικό δίπολο, το βασικό δίπολο της έρευνας και της γνώσης, που τα δυο του μέρη αλληλοεξαρτώνται και αλληλοσυγκρούονται αλλά και διαμορφώνουν μια σύνθεση ομορφιάς και αρμονίας.

Το επεισόδιο αυτό μεσολαβεί ανάμεσα στην Παράβαση και τον Επιρρηματικό Αγώνα μεταξύ Δίκαιου και Άδικου Λόγου. Ο Στρεψιάδης αποτυγχάνει οριστικά ως μαθητής και — με συμβουλή των Νεφελών αυτή τη φορά — στρέφεται ξανά προς την αρχική (και λογική) του επιλογή, τον Φειδιππίδη. Ο Στρεψιάδης καταφέρνει αυτή τη φορά να πείσει τον γιο του να φοιτήσει στη θέση του κοντά στον Σωκράτη — παραδόξως, αφούουσιαστικά δεν χρησιμοποιεί κανένα καινούριο επιχείρημα, πέρα από την πρακτική επίδειξη των (αμφίβολων) αγαθών που επιφυλάσσουν οι σπουδές στο Φροντιστήριο.

Είναι εύκολο να αποδείξει κανείς πως οι ισχυρισμοί βάσει των οποίων ο Αριστοφάνης τεκμηριώνει την ανωτερότητά του έναντι των αντιπάλων του και κυρίως έναντι του Εύπολι στην Α᾽ Παράβαση των Νεφελών είναι αβάσιμοι, σε βαθμό που δεν μπορεί παρά να είναι ειρωνικοί (δείτε εδώ το αρχαίο κείμενο και μια δική μας απόπειρα να το μεταφράσουμε).