Οι πολυάριθμες ευχές γενεθλίων στο fb ήταν το έναυσμα για αντευχετήριες αποδόσεις.
Μας ενώνει που όλοι είμαστε μέσα σαυτό το σακί – πώς να το πεις, που θα ξεχαστεί μετά τη χρήση, μιας και δεν πήραμε νόμπελ, Όσκαρ, Πούλιτζερ.
Μας ενώνει που όλοι καψουρευτήκαμε χοντρά τουλάχιστον άπαξ και γίναμε ρόμπα.
Μας ενώνει που φοβόμαστε, που το παίζουμε άνετοι, που δείχνουμε γενναίοι.
Μας ενώνει ο τόπος που ζούμε, μας ενώνει το φως του, μας ενώνει ο απόηχος της ιστορίας του.
Μας ενώνει η ανωριμότητά μας, μας ενώνει το αιώνιο παιδί, μας ενώνουν τα κρυφά μας παιχνίδια.
Μας ενώνει η μνήμη της γέννησης μας που είναι ύμνος στην ύπαρξη μας.
Μας ενώνουν όλα τα καλούδια δώρα που θα θέλαμε να χαρίσουμε ο ένας στον άλλο αν είχαμε τη δυνατότητα.
Μας ενώνουν οι αόρατες αγκαλιές μας και οι διάφανοι χοροί μας.
Μας ενώνουν τα συρτάκια, τα «μπόσα νόβα» και οι πυρρίχιοι που θα χορέψουμε μαζί μια μέρα.
Μας ενώνει η αιώνια βλακεία μας και ο εγωισμός μας που μας χωρίζει.
