Του Νίκου Τσούλια
Ο Χριστός ήταν μόνο με τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, ενώ σήμερα η Διοίκηση της Εκκλησίας είναι με την εξουσία και το χρήμα, αυτός αγκάλιαζε τους φτωχούς και τους περιφρονημένους, ενώ σήμερα η Διοίκηση συναγελάζεται με κάθε μορφή εξουσίας ακόμα και τυραννικής – μην ξεχνάμε τη στάση της στη διάρκεια της Χούντας, στην εμφυλιοπολεμική μακρά περίοδο της ιστορίας μας, στη Γερμανική κατοχή!
Και δεν έχει γίνει μια στοιχειώδης αυτοκριτική και μια ειλικρινής μεταμέλεια. Άραγε η μετάνοια, το «δεύτερο βάπτισμα», απευθύνεται μόνο στους πιστούς και όχι στους άρχοντες της Διοίκησης; Και ο Αμβρόσιος των Καλαβρύτων και της Αιγιαλείας που κηρύσσει την αγάπη στο εκκλησίασμα υποκριτικά, ενώ όλος ο λόγος του είναι λόγος άμετρου μίσους και άφθονου φθόνου (αρκεί να σκεφτούμε το βάρβαρο και σκοταδιστικό λόγο που εκστόμισε κατά του τότε Υπουργού Παιδείας κ. Ν. Φίλη) είναι εκπρόσωπος του Χριστού;
Η Αγάπη δεν είναι θεωρητική διακήρυξη ούτε λόγια φτηνής υποκρισίας. Ή είναι πράξη ζωής ή δεν υπάρχει! Το μήνυμα της Αγάπης είναι φοβερά απλό και ακόμα πιο φοβερά δύσκολο. Γιατί ή είναι θυσία του εγωισμού σου στον άλλο άνθρωπο, στον περιθωριοποιημένο άνθρωπο ή υπονομεύεται προκλητικά, συνειδητά και κυνικά από αυτούς που η ζωή τους είναι το πιο μεσαιωνικό αντιπαράδειγμα χριστιανικής αγωγής!
