Του Νίκου Τσούλια
Δεν ξέρω αν ο κ. Γαβρόγλου ήταν στους αγανακτισμένους της Πλατείας, αν φώναζε κατά του Κοινοβουλίου, αν έλεγε τους «άλλους» Γερμανοτσολιάδες, αλλά σίγουρα θα έλεγε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και θα απελευθερώσει κι αυτός μαζί με τον αρχηγό του κ. Τσίπρα και το συνάρχηγό του κ. Καμμένο την Ελλάδα και το λαό.
Θεωρώ βέβαιο ότι έπαιξε ρόλο στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που δεσμευόταν για την κατάργηση όλων των μνημονικών νόμων αλλά και όλων των εφαρμοστικών μέτρων, ότι θα επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις των εκπαιδευτικών στα προ κρίσης επίπεδα, ότι θα κάνει μαζικούς διορισμούς κλπ κλπ
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά, αφού η ιστορία κινείται με το παπαδιαμαντικό «δρομαίον βήμα» στις ημέρες μας και το μέλλον αποικίζει τόσο γρήγορα το παρόν; Άλλωστε τι νόημα έχει να γυρίζουμε πίσω;
Κι όμως αυτό έχει ως βασική πολιτική τακτική ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο κ. Γαβρόγλου: να δημιουργούνται όλο και νέες αφηγήσεις για το κοντινό μέλλον με σκοπό να ξεχνιούνται οι χθεσινές αφηγήσεις των συνεχών ηττών. Άλλωστε οι ήττες διαδέχονται η μία την άλλη και έχει γίνει καθεστώς στην πολιτική σκηνή, και κάπως έτσι το συνηθίσαμε. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει πλέον άλλη εναλλακτική και αντίπαλη δημαγωγική πρόταση μετά από εκείνη του σχήματος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. και το σχήμα των αγανακτισμένων δεν μπορεί να ξαναπαιχτεί.
Αλλά δεν είναι μόνο η απόσταση μεταξύ προεκλογικού λόγου (ή ακόμα και των κυβερνητικών προγραμματικών δηλώσεων) και της σημερινής γκρίζας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας˙ είναι και η απόσταση ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα που απογυμνώνει τη δημαγωγία. Κι όμως ο Υπουργός Παιδείας συνεχίζει ακάθεκτος, χωρίς να αισθάνεται καμιά ανάγκη αυτοκριτικής. Και να γιατί.
Επί μήνες και κάθε 2-3 ημέρες διαλαλούσε το διορισμό 20.000 εκπαιδευτικών. Το αποτέλεσμα, μια συνειδητή εξαπάτηση. Κι όμως δεν έδωσε ποτέ καμιά εξήγηση, σαν να μη συνέβη τίποτα για τις δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτών και αδιόριστων εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Επί μήνες προκαλούσε μόνος του συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων με κεντρική ιδέα ότι θα διαμορφώσει το Εθνικό Απολυτήριο από τη χρονιά που μας έρχεται. Προφανώς θα τελειώσει η θητεία του και κανένας μας δεν θα δει ούτε την πρότασή του. Για ένα ζήτημα που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες μαθητών και γονέων (φυσικά και εκπαιδευτικών) και αφού ξεζούμισε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, το εγκατέλειψε χωρίς να δώσει ούτε μια στοιχειώδη ερμηνεία.
Παράλληλα ζούσαμε στον αστερισμό της «κατάργησης των Πανελλαδικών εξετάσεων». Εδώ η δημαγωγία κορυφώθηκε. Την κατάργηση την ανέδειξε σε τόσο σημαντικό ζήτημα με πολιτική και όχι μόνο με εκπαιδευτική χροιά, που την έδωσε και ως δώρο για εξαγγελία από τον κ. Τσίπρα για να κεφαλοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο για το …αριστερό κόμμα. Το φοβερό είναι ότι δεν εμφάνισε ποτέ κάποιο εναλλακτικό σχήμα. Και αφού απελευθέρωνε συνεχώς και αδιαλείπτως στο «φαντασιακό» – εκεί άλλωστε έγινε και η απελευθέρωση από τα μνημόνια – τους μαθητές από την καταπίεση των Πανελλαδικών, εγκατέλειψε την διαρκή εξαγγελία προσωρινά (;) χωρίς να δώσει και πάλι μια εξήγηση.
Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος και θα ξαναρχίσει αμέσως μετά τις Πανελλαδικές, γιατί τώρα το κοινωνικό ενδιαφέρον είναι στραμμένο στους υποψήφιους. Έτσι, ανακοίνωσε ακόμα και την επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης! Με ποια έρευνα, με ποιο σχέδιο, με ποια χρηματοδότηση; Προφανώς και δεν χρειάζονται αυτά επί του φαντασιακού. Αλλά είναι βέβαιο ότι όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – που είναι και δανειστές μας – θα μιλάνε για το ελληνικό θαύμα. Η Ελλάδα σε περιόδους φτωχοποίησης και αποδόμησης κάθε ίχνους του κοινωνικού κράτους, «προχώρησε» σε επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Κι όμως η δημαγωγία δεν στομώνει σε καμιά πολιτική ανάλυση ούτε και στα επιχειρήματα του ορθολογισμού.
Αλλά και στα μικρά, τι δεν εξαγγέλλει κάθε τόσο; Σε κάθε σχολείο θα υπάρχει και μια βιβλιοθήκη, θα προχωρήσει στην Παιδαγωγική κατάρτιση των καθηγητών, θα δει επιτέλους άσπρη ημέρα η ειδική αγωγή, η επαγγελματική εκπαίδευση, θα φέρει τη δημοκρατία στο σχολείο – εδώ την αρνούνται οι εκπαιδευτικοί αλλά αυτός θα επιμείνει(!), θα…
Είναι προφανές ότι ο χθεσινός κ. Γαβρόγλου δεν μιλάει με το σημερινό και ο σημερινός δεν θα μιλάει με τον αυριανό. Άλλωστε στο φαντασιακό δεν υπάρχει η διάσταση του χρόνου καταπώς την προσδιορίζει η πραγματικότητα. Πού να κατατεθεί λοιπόν η ένστασή μας; Βέβαια επινοήθηκε και η γενικότερη φοβερή κυβερνητική ιδέα του «παράλληλου προγράμματος», που παρέπεμπε στο σχήμα των παράλληλων συμπάντων. Πώς όμως να επικοινωνήσουμε αφού πρακτικά δεν γίνεται;
Και κάπως έτσι θα συνεχίζεται η αφήγηση επί του φαντασιακού, για να δικαιολογούνται στις ήδη αλωμένες αριστερές συνειδήσεις τους και στο μαζικά συρρικνούμενο κομματικό ακροατήριο ότι τελικά η όλη ιστορία τους δεν ήταν μια ιστορία νομής της εξουσίας…
