[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο που ακολουθεί είναι το πρώτο από τα τέσσερα του “Κύκλου της Θεσσαλονίκης”. Δείτε τα υπόλοιπα εδώ, εδώ και εδώ].
Με τον Γιώργο Ιωάννου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σορολόπη, 1927-1985), με συνδέει προσωπικά η Θεσσαλονίκη και ειδικότερα η Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., στην οποία ο Ιωάννου σπούδασε και στην οποία υπηρέτησε ως Βοηθός στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας. Η σκιά του περιφέρεται ακόμη αισθητή στους διαδρόμους και τα σπουδαστήρια της Φιλοσοφικής.
Ο Ιωάννου ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιάλογοτεχνών και μοιράζεται με τους συγχρόνους του πεζογράφους και ποιητές αρκετά κοινά χαρακτηριστικά:
- Τη νεωτερική τεχνοτροπία: οι πεζογράφοι αυτοί εγκαταλείπουν τις τεχνικές της παραδοσιακής αφήγησης (πλοκή, δομή, λογική αλληλουχία κ.λ.π.) για χάρη ενός τρόπου που υιοθετεί τεχνικές που μέχρι πρότινος τελούσαν υπό την αποκλειστική κυριότητα της ποίησης: μεταφορά, αλληγορία, συμβολισμός, συνειρμική γραφή (δείτε περισσότερα στο μεστό ιστολόγιο των ΕΑΠιλέκτων).
-
- Τη στροφή προς τα μύχια της ψυχής: σύγχρονοι του Ιωάννου, όπως οΝίκος Γαβριήλ Πεντζίκης και άλλοι, εισάγουν στην Ελλάδα τις τεχνικές της «αυτόματης γραφής» και του stream of consciousness. H αυτόματη γραφή καταργεί ολοκληρωτικά την οποιαδήποτε διασύνδεση – νοηματική, ακόμη και συντακτική – ανάμεσα στις περιόδους του λόγου. Ο Ιωάννου δεν ακολουθεί τις μάλλον ακραίες αυτές πρακτικές, αλλά πολύ συχνά τα αφηγήματά του λειτουργούν σε ένα υποδόριο επίπεδο. Ο Ιωάννου θεματοποιεί εσωτερικές εμπειρίες, καταστάσεις και τοπία της ψυχής, ειδικά τη διαδικασία ατομικής ωρίμανσης (ψυχολογικής, κοινωνικής, σεξουαλικής) και τις ανατροπές της.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com
