Μόνιμες Στήλες

Κατά την ακαδημαϊκή χρονιά 2015-16, στο πλαίσιο της Θεματικής Ενότητας ΕΛΛ 411: Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο Ι (Τραγωδία) του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου (Πρόγραμμα “Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό”) η συνάδελφός μου Κατερίνα Μικελλίδου και εγώ θέσαμε στους φοιτητές το πιο κάτω ερώτημα: Screenshot at Dec 15 11-19-00 Ακολουθεί η δειγματική απάντηση που συντάξαμε σε συνεργασία με την Κατερίνα, στην οποία ανήκει το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Η απάντηση αναρτάται σε δύο μέρη: το πρώτο πραγματεύεται τους χαρακτήρες του Πολυνείκη και του Ετεοκλή, το δεύτερο του Κρέοντα και του Μενοικέα.

Αναγνωρίζω τη διηνεκή κρίση ταυτότητος η οποία μαστίζει τους φροντιστές. Για τους φροντιστές δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη χίμαιρα από την αναγνώριση του ρόλου τους από την πολιτεία ! Και ιδού ένα χολυγουντιανό όνειρο που οραματίζονται στη μεταμεσονύκτια αίθουσα προβολής της βραδυφλεγμένης κλίνης τους: Η ελληνική πολιτεία δια μέσου του υπουργείου παιδείας, αποφασίζει να βραβεύσει τους διαχρονικούς τιμητές της Ελληνικής εκπαίδευσης.

Του Νίκου Τσούλια Σκηνή πρώτη. Αυγή Αμαλιάδας, ένα μικρό χωριό (το χωριό μου) σαν όλα τα χωριά της Ελλάδας, δεκαετία του 1970, σαν έμπαινε στο μεγάλο καφενείο ένας γραμματιζούμενος, συνήθως ο δάσκαλος, όλοι σηκώνονταν με περισσή προθυμία να καθίσει αν και υπήρχαν άδειες καρέκλες και σταματούσαν τις συζητήσεις για ακούσουν τον άνθρωπο των γραμμάτων στρεφόμενοι όλοι προς αυτόν και φωνάζοντας όλοι μαζί τον καφετζή συναγωνιζόμενοι για το ποιος θα πρωτοκεράσει. Ο γραμματιζούμενος είχε αξία, γιατί άνοιγε τα μάτια των παιδιών, γιατί είχε το φως της γνώσης, γιατί θα βοηθούσε τα παιδιά να γίνουν σπουδαίοι και να φύγουν από τις λάσπες.

Οκνηρία: Αποφυγή φυσικής ή πνευματικής δραστηριότητας, τεμπελιά. Ο φροντιστής πρέπει πάντα να είναι ενήμερος στις εξελίξεις, να συγγράφει τα κατάλληλα εγχειρίδια, να είναι κεφάτος στο μάθημα, να ανιχνεύει τις νέες τεχνολογίες, να μεταδίδει θετική ενέργεια, να μην αναθεματίζει τους δύσκολους καιρούς, να πιστεύει σ΄αυτό που επιτελεί, ακόμη κι όταν θα έχει μείνει με ένα μόνο μαθητή !

Του Νίκου Τσούλια Σε εποχή κρίσης οι κοινωνίες εκφράζουν τα πιο αρνητικά χαρακτηριστικά τους και, αντί να επιδίδονται με συστηματικό τρόπο στην υπέρβασή της, βουλιάζουν στο λαϊκισμό και στις δήθεν εύκολες λύσεις. Τότε οι λαοί διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό χωρίς ορθοκρισία και κριτική σκέψη αλλά με θυμό και με παρορμητισμό, με ηθικολογίες και με ανεξέλεγκτη βουλησιαρχική διάθεση.

www.pe03.gr sep4u.gr