Μόνιμες Στήλες

Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε, όμως στην καθημερινή μας επικοινωνία χρησιμοποιούμε πολύ περισσότερες τούρκικες λέξεις απ' όσες ίσως πιστεύαμε. Μια ματιά στον ακόλουθο κατάλογο, που αποτελεί ένα... μικρό δείγμα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική και ενδιαφέρουσα: αλάνι (αλήτης), αλάνα (ανοιχτός χώρος), γιαούρτι (πηγμένο γάλα), τσέπη (θυλάκιο), ταβάνι (οροφή), τζάκι (παραγώνι), μελτέμι (άνεμος ετησίας), μανάβης (οπωροπώλης), μπακάλης (παντοπώλης), γλέντι (διασκέδαση), καβγάς (φιλονικία), κέφι (καλή διάθεση), χατίρι (χάρη), ντέρτι (καημός), νταβαντούρι (σύγχυση), χασάπικο (κρεοπωλείο), ντουλάπι (ιματιοθήκη), χαμπάρια (νέα), γιαπί (οικοδομή), γιακάς (περιλαίμιο), γινάτι (πείσμα), γιουρούσι (επίθεση), γούρι (τύχη), γρουσούζης (κακότυχος), εργένης (άγαμος),

Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, που αλλάζει διαρκώς προς το χειρότερο, ένας φαίνεται πως είναι ο τρόπος ζωής έκαστου της πλειοψηφίας των φτωχών… ψυχή τε και πνεύματι: «ο σώζον εαυτόν σωθήτω». Εύλογο απορίας είναι βέβαια, πώς αυτή η πλειοψηφία, αναμένει ουσιαστική προσωπική ανάκαμψη, όταν στοχεύει με τόσο μικροπρεπή στρατηγική σε τόσο ευτελείς στόχους. Όπως και να έχει, ο κόσμος που επιθυμούμε να ζούμε, είναι εκείνος που μόνο εμείς φτιάχνουμε. Ο κόσμος, που εμείς επιλέγουμε να βλέπουμε, δίνοντας τροφή σε ψυχή και πνεύμα, αγνοώντας τις εκάστοτε συνθήκες, που επικρατούν γύρω μας.

Είμαστε εξοικειωμένοι πλέον ως Έλληνες, να ακούμε και να βλέπουμε πολλά προς εντυπωσιασμό και μόνο! Καμία πρωτοτυπία ΚΑΙ σε αυτή τη στιγμή κρίσης για τη χώρα μας, από τους συστηνόμενους, ως επαγγελματίες του είδους. Από ασεβή πρωτοσέλιδα με ένα κορμί να ξεψυχά, μέχρι τις φτωχές απόψεις του κάθε ακαλλιέργητου, ήταν όσα συνόδευσαν τον Παύλο Φύσσα στην τελευταία του κατοικία. Στην ακατάσχετη διαχρονική μπουρδολογία των δημοσίων σχέσεων λοιπόν, άλλοι μίλησαν για «ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» κι άλλοι για «ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ».

Πένθιμη η εβδομάδα που πέρασε για την Ελλάδα, με κάποιους εξ’ ημών, να θρηνούμε εκτός από το άδικο τέλος ενός νέου ανθρώπου και το άδικο τέλος της ανθρωπιάς μας γενικότερα. Δεν είναι λίγες οι φορές, που αναρωτιέμαι, πόσο χειρότερη θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση, αν οι Έλληνες δεν ήταν στην πλειοψηφία τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Αν δηλαδή, δεν πρέσβευαν άπαντες το υποτιθέμενο αυτονόητο: «Αγαπάτε αλλήλους», που αποτελεί σήμα κατατεθέν κάθε χριστιανού.

Ένας προσβλητικός προσδιορισμός ήταν αρκετός, για να «κλονίσει» κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού… αυτός του «τζαμπατζή»! Ειπώθηκε ατυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, για ένα 19χρονο παιδί, που έχασε τη ζωή του για ένα εισιτήριο. Το «πώς» και το «γιατί», μόνο η Δικαιοσύνη είναι αρμόδια να κρίνει και μόνο εκείνης το πόρισμα είναι αξιόπιστο. Φαντάζομαι όμως, πως η κυρία που ατυχώς απέδωσε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό στο συγκεκριμένο παιδί δεν είχε αισθανθεί προηγουμένως την ανάγκη, να τον αποδώσει στους πραγματικούς «τζαμπατζήδες» αυτής της δυσχερέστατης εποχής.

Του Νίκου Τσούλια        Αναρωτιέμαι και εκπλήσσομαι και θαυμάζω ως προς τη δύναμη που έχει μια ρηξικέλευθη επαναστατική παρατήρηση. Τι αλλαγές φέρνει στην ιστορία του...