«Η πλουτοκρατία ήταν, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικία, αυτή τρέφει την κακουργία, αυτή φθείρει σώματα και ψυχές», Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Έλληνας συγγραφέας. Ο ύπνος κι ο ξύπνιος όλων, πρωταγωνιστεί στο σημερινό άρθρο, που ακούει στο όνομα «ΧΡΗΜΑ». Γι’ αυτό το ΧΡΗΜΑ γίνονται όλα τα δεινά, γι’ αυτό το ΧΡΗΜΑ μισιούνται και πεθαίνουν οι πολλοί, αυτό το ΧΡΗΜΑ μας κυβερνά και μας ορίζει. Βέβαια, ζώντας σε κράτος, που μόνο τον αέρα δεν έχει φορολογήσει ακόμα, υποκριτικό εκ μέρους μου θα ήταν, να μην ομολογήσω, πως όντως χωρίς ΧΡΗΜΑ, απλά δεν υπάρχουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά. ΧΡΗΜΑ με ΧΡΗΜΑ όμως, έχει τεράστια διαφορά κι εκεί δυστυχώς εστιάζουν οι λίγοι κι όχι οι πολλοί.
ΧΡΗΜΑ να’ ναι και ό,τι να’ ναι, άπαντες μπορούν να αποκτήσουν, ληστεύοντας είτε τράπεζα, είτε – πιο ρομαντικά – εμάς τους κοινούς θνητούς, εξασφαλίζοντας μία θέση στο κοινοβούλιο αυτού του τόπου. Η πρώτη περίπτωση προϋποθέτει αχρηστία ψυχής, μυαλού και σώματος, ενώ η δεύτερη, εκτός της αχρηστίας, προϋποθέτει και διακαή πόθο, για δάγκωμα των χεριών που σε καλό ταΐζουν, καθώς και ανάγκες επιβεβαίωσης της αφεντιάς σου, με φωτογραφήσεις σε καρέκλα και έδρανο. Όσο χιουμοριστικά κι αν φαίνονται τα προαναφερθέντα, δυστυχώς δεν απέχουν και τόσο απ’ την κωμικοτραγική πραγματικότητα της Ελλάδας, διαχρονικά. Πόσους πάμπλουτους γνωρίζετε άραγε, που οφείλουν την οικονομική τους ευμάρεια, αποκλειστικά και μόνο στην αξία και τον κόπο της ψυχής, του κορμιού και του μυαλού τους; Πόσοι απ’ αυτούς τους πάμπλουτους κοιμούνται και κινούνται με ήσυχη συνείδηση και περισσή ευτυχία; Πόσοι απ’ αυτούς τους πάμπλουτους τελικά, δεν πάσχουν από φοβίες, καταστροφικά σύνδρομα, απωθημένα και ψυχασθένειες όποιας μορφής;
Ο παράγοντας «τύχη», εντάσσεται στα αναπόφευκτα δεινά, σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη, για εκείνους που δε διακρίνονται για τον πνευματικό και ψυχικό τους πλούτο, εκτός του ότι δεν πιστεύω γενικά, ούτε στα «τυχερά», ούτε στα «άτυχα». Ακόμα κι εκείνος όμως, που επιδίδεται, κατά τον ελεύθερο χρόνο του, στα αποκαλούμενα «τυχερά παιχνίδια», καταθέτει κάποιας μορφής ενέργεια και στρατηγική, όπως και κάποια χρήματα, που σπάνια έως ποτέ, αποδίδουν τα μέγιστα, απ’ την πρώτη προσπάθεια. Έστω όμως, ότι αυτή η τύχη, στην οποία εγώ δεν πιστεύω, αποφέρει τα μέγιστα με την πρώτη, πόσο έτοιμος και ικανός είναι να τη διαχειριστεί, ο εκάστοτε «τυχερός», αν δεν είναι εξίσου μέγιστος ψυχικά και πνευματικά κι επομένως αντάξιος των κερδών του;
Πέρα από τις θεωρίες κι έχοντας τη γνώση ότι απευθύνομαι σε καλλιεργημένους ψυχικά και πνευματικά αναγνώστες, ο πολυπόθητος πλούτος, που τόσο εσφαλμένα συγχέουμε με τα χρήματα, επενδύεται και καλλιεργείται, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο μυαλό και την ψυχή μας. Αν χαθεί το λογικό, χάθηκαν όλα. Από τις απλές καθημερινές λειτουργίες του σώματος μέχρι την επικοινωνία, την αίσθηση και την αντίληψη. Απ’ την άλλη, όταν η ψυχή μας σκοτεινιάζει, η δράση κι η διάθεσή μας σέρνονται στις ίδιες αποχρώσεις. Τι είναι λοιπόν, πλούτος; Ένας σκασμός λεφτά ή ένας χείμαρρος δύναμης, διάθεσης, οξυδέρκειας και δημιουργικότητας; Όπως τα πτυχία δε συνεπάγονται την παιδεία, έτσι και τα χρήματα δε συνεπάγονται την περιβόητη ελευθερία κινήσεων, εντολείς της οποίας είναι ο νους και η καρδιά, που αν ασθενούν ή κάνουν αντίλαλο απ’ την κενότητα, η ποσότητα των υλικών, ούτε θεραπεύει, ούτε γεμίζει. Όσα χρήματα κι αν ξεχειλίζουν την τσέπη, δεν παύουν να είναι άψυχα αντικείμενα που καίγονται, σκίζονται, χάνονται, πετιούνται, από τη μία στιγμή στην άλλη. Ο στόχος κι η πηγή κάθε καλού και κακού, είναι ΜΟΝΟ στο μυαλό και την ψυχή. Ουδέποτε και ουδείς… μην το ξεχνά… επενδύοντας και καλλιεργώντας τα μέγιστα στη λογική και το συναίσθημά του. Ουδείς πλουσιότερος, τελικά, του… ολοκληρωμένου ψυχή τε και πνεύματι!
