Τίτλοι τέλους για μία ακόμα χρονιά. Το 2013 και επίσημα πλέον φεύγει, παίρνοντας μαζί του κάθε κακό και δυσάρεστο συμβάν… έστω και σαν ανάμνηση. Πολλοί είναι εκείνοι που γονάτισαν και λύγισαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς που φεύγει κι ακόμα περισσότεροι εκείνοι που κολύμπησαν και κολυμπούν σε μανιασμένα κύματα, κινδυνεύοντας να πνιγούν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι σε όλες, πίσω από κάθε δεινό και πόνο, κρύβεται ένας άνθρωπος. Εκείνο που μετράει όμως τελικά στη ζωή, είναι το ανεξίτηλο και διαχρονικό ρητό του Ν. Καζαντζάκη: «Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω, πως είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος». Η ευλογία του να παραμείνεις ζωντανός και υγιής ψυχή τε και σώματι, μετά από κάθε μορφής τρικυμία και μάχη, δεν ανταλλάσσεται με όλα τα χρυσάφια του κόσμου. Θέλοντας να πιστεύω λοιπόν, πως άπαντες έχουν συνειδητοποιήσει την προσωρινή και άγνωστης διάρκειας ύπαρξή τους, ήρθε ο καιρός για ΟΛΟΥΣ, να σπείρουμε – όσα επιθυμούμε να θερίσουμε, από την πρώτη κιόλας ημέρα του νέου αυτού χρόνου.
Σε κάθε αλλαγή χρονιάς, με θλίψη παρακολουθώ ανθρώπους, που έχουν προκαλέσει τα χειρότερα με το χαρακτήρα τους, να υποβάλουν τον εαυτό τους σε γούρια και σύμβολα καλοτυχίας, λες και την τύχη της ζωής τους, θα την ορίσει ένα ρόδι, ένα φλουρί, ή μια χάντρα κι όχι τα δεινά που προκαλούν. Μόνο τα έργα μας ορίζουν την τύχη μας, είτε συμφέρει όλους, είτε όχι. Για τους έχοντες ήσυχη συνείδηση, η ελπίδα και η ευτυχία είναι και θα είναι οι πρωταγωνίστριες στη ζωή τους, όσα περαστικά σύννεφα κι αν σκιάζουν προσωρινά τη λάμψη που έχουν σε αυτή. Ο μόνος άξιος αναφοράς συμβολισμός, που επιθυμώ να καταθέσω λοιπόν, στο τελευταίο άρθρο αυτής της χρονιάς, είναι εκείνος της βασιλόπιτας, που τηρείται ως έθιμο από όλους.
Η 1η Ιανουαρίου σαν αρχή του χρόνου επικράτησε να γιορτάζεται στη Ρώμη από το 48 π.Χ., την εποχή δηλαδή του Καίσαρα, και πήρε πολλά στοιχεία από τη ρωμαϊκή γιορτή Σατουρνάλια. Από τότε, την 1η Ιανουαρίου δέχτηκαν σαν Πρωτοχρονιά όλοι οι λατινογενείς λαοί, καθώς και όλοι οι ρωμαιοκρατούμενοι λαοί. Ένα από τα έθιμα που τηρούν άπαντες μετά την αλλαγή του χρόνου, είναι η κοπή της περιβόητης βασιλόπιτας, που μετρά ιστορία 1.500 χρόνων περίπου. Κατά τη θρησκευτική λοιπόν παράδοση, κάποτε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος, ήρθε να την καταλάβει ο έπαρχος της Καππαδοκίας, με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε, ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν όσα χρυσαφικά μπορούσαν, προκειμένου να τα παραδώσει ως “λύτρα” στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι, συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως, είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε εκ θαύματος, ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε το στρατό του και ο έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως, ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους και μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι, εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίστηκε η παράδοση αυτή, κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και του Μεγάλου Βασιλείου).
Τρεις ημέρες απομένουν για την αλλαγή του νέου χρόνου και μακάρι το πνεύμα αυτών των Χριστουγέννων, να διαρκέσει ουσιαστικά και αληθινά λίγο περισσότερο, ως τρόπος ζωής όλων. Εύχομαι ολόψυχα, να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος, που να υποφέρει από ψυχικό ή σωματικό πόνο τη νέα χρονιά! Εύχομαι ολόψυχα, υγεία και αγάπη… άρα και ευτυχία! Εύχομαι ολόψυχα, να έρθει η λύτρωση σε όσους πονούν, η συντροφιά σε όσους είναι μόνοι, και η Ανθρωπιά σε όσους ασθενούν ψυχικά και πνευματικά! Εύχομαι ολόψυχα, το 2014 να φέρουμε τα καλύτερα που επιθυμούμε στη ζωή μας και στη ζωή των γύρω μας! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους! ! !
