Ευρισκόμεθα εν έτει 1969 και κατά τον μήνα Απρίλιον.
Ερωτώ την θείαν Ρηνούλαν πότε θα υπάγομεν εις εκείνην την ευφάνταστον εορτήν εις το καλλιμάρμαρον στάδιον εις ην είχον ειδεί πέρυσι Πέρσας να μάχονται κατά Ελλήνων, αρματοδρομίας, φουστανελάδες κατά Τούρκων, ελικόπτερα να καταβιβάζωσι αλεξιπτωτιστάς, και άλλα θεάματα τα οποία μοι έτερπον.
Ο πάππος Αντώνιος είναι έξαλλος με την προθυμίαν της θείας δια την όπως λέγει εορτήν του δικτάτορος και μοι απαγορεύει την εκεί μετάβασιν ! Εγώ κλαίγω γονυπετής εις μητέραν, πατέρα και άλλους και εκλιπαρώ δια το θέαμα των Περσών πολεμιστών οίτινες μοι είχον φανεί αληθείς !
Και προσήλθομεν εις το στάδιον μετά του μπουλουκιού των επισκεπτών ενθουσιώδεις δια τα μελλούμενα θεάματα. Η θεία Ρηνούλα μοι αγοράζει χυμόν «Βιοχημ» εις πλαστικόν ομοίωμα πορτοκαλιού και τον ερόφων εώς πάτου, είτα δε εμπαινόβγαζον το περιτύλιγμα φυσώντας και κάμνοντας θόρυβον. Εις διπλανόν κάθισμα εκάθητο νεαρά οδαλίσκη μόλις 5 ετών πλέον των εμών και οι λευκοί ισχνοί πόδες της μοι ενεγράφησαν ανεξιτήλως εις μνήμην.
Και έπεσεν το φως και ήρχισεν την αγόρευσιν τις ομιλητής όστις συνίστα εις τους νέους να μη παρασύρονται εις πράξεις αναρχικάς και κομμουνιστικάς. Κατόπιν έλαβε τον λόγον ο δικτάτωρ, ον ο παππούς δεν επεθύμει να υποστηρίξομεν δια της παρουσίας ημών. Τι με έμελλεν όμως εμέ όστις τους Πέρσας επεθύμουν να ειδώ. Και ήρχισαν τότενες οι νεανίες του σταδίου να γιουχάωσι τον καλό δικτάτορα που θα μας έδειχνε και περσικούς πολέμους.
Η θεία Ρηνούλα δυσανασχέτησεν και είπεν εις τους αναιδείς νέους να σκάσωσι δια να μη τοις ραπίσει δια σφαλιαριστής σβουριχτής τσαντιάς. Και εγέλων και με την φιλοθεάμονα θείαν και εγώ δεν άντεξον εκ του αστείου θεάματος και ήρχισον και εγώ τον γέλωτα. Και μοι λέγει η θεία, σκάσε Κωστάκη γιατί θα το πω στο χωροφύλακα ! Και έσκασον αναμένοντας τα Πέρσικα σπαθιά !
Και η πανδαισία ήρχισεν, Ο Μπιθικώτσης ετραγούδα τον ύμνον της επαναστάσεως, η Βέμπο τα «παιδιά της Ελλάδος παιδιά», ο Καζάκος, η Καρέζη, ο Ζαμπέτας, ο Ηλιόπουλος μας εχαιρέτουν εκ του πετάλου ενώ οι Πέρσες εφόρμουν κατά των Ελλήνων, ο Κολοκοτρώνης κατά των Τούρκων, η αστυνομία εχαιρέτα εκ του άρματος της «εθνικής ασφάλειας» και ο Γιώργος Οικονομίδης με λευκό κουστούμι μαζί με τους λευκούς πόδας της οδαλίσκης και τα φώτα του σταδίου με εστράβωνον καθώς έλαμπον εκ της χαράς του θεάματος !
