Σε έναν κόσμο αχάριστο και άπληστο… που ΤΑ ΠΑΝΤΑ αποτιμώνται και εξαργυρώνονται σε χρήματα… περιπτώσεις σαν τον πρωταγωνιστή του σημερινού άρθρου… αποτελούν πηγή νερού στην έρημο. Όχι μόνο, γιατί… είθισται να συγκινούμαστε με τα παιδιά που διακρίνονται για τις special ικανότητές τους, αλλά και γιατί… έχουμε την τάση ως ατελείς άνθρωποι… να αγνοούμε την ουσία και να εστιάζουμε στη ρηχή επιφάνεια. Είμαστε εμείς, που αγαπάμε μεν τα σκυλιά… δεν αγαπάμε όμως σαν αυτά. Είμαστε εμείς, που επιρρίπτουμε ευθύνες, για κάθε τι, σε οποιονδήποτε άλλο και ουδέποτε στον εαυτό μας. Είμαστε εμείς τελικά… που όλα τα γνωρίζουμε… χωρίς να γνωρίζουμε το σημαντικότερο… την ίδια μας την άγνοια.
Ο Benjamin Giroux, ένας 10χρονος μαθητής, με σύνδρομο Άσπενγκερ αποτελεί πλέον πρότυπο αντίληψης και σοφίας… μέσω μίας απλής εργασίας που του ανατέθηκε από το δάσκαλό του στο Δημοτικό Σχολείο του Plattsburgh, στη Νέα Υόρκη. Σε όσους δε γνωρίζουν τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου Άσπενγκερ και εσφαλμένα το συγχέουν με το σύνδρομο Down, μιλάμε για μία ισόβια διαταραχή, που επηρεάζει τον τρόπο, με τον οποίο ένα άτομο αντιλαμβάνεται τον κόσμο, επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει και αλληλεπιδρά με άλλα άτομα. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει θεραπεία ή συγκεκριμένος ιατρικός τρόπος αντιμετώπισης του εν λόγω συνδρόμου.
Παρά τις ευνόητες δυσκολίες αντίληψης που προκαλεί η ιδιαιτερότητα του μικρού σοφού πρωταγωνιστή των σημερινών αράδων… οι σκέψεις και τα αισθήματα που αποτυπώθηκαν στο χαρτί από τον ίδιο, έκαναν το γύρο του διαδικτύου, αποσπώντας επάξια την παγκόσμια αναγνώριση όλων. Οι γραπτές του σκέψεις λοιπόν, με τίτλο «Είμαι», αποτυπώθηκαν μεταφρασμένες ως εξής: «Είμαι περίεργος, είμαι νέος. Αναρωτιέμαι, εάν είσαι κι εσύ. Ακούω φωνές στον αέρα. Βλέπω ότι εσύ όχι κι αυτό δεν είναι δίκαιο. Θέλω να μην αισθάνομαι μελαγχολία. Είμαι περίεργος, είμαι νέος. Θα προσποιηθώ ότι είσαι κι εσύ. Νιώθω σαν ένα αγόρι στο διάστημα. Αγγίζω τα αστέρια κι αισθάνομαι εκτός τόπου. Ανησυχώ τι μπορεί να σκέφτονται οι άλλοι. Κλαίω όταν οι άνθρωποι γελούν, αυτό με κάνει να νιώθω πως δεν υπάρχω. Είμαι περίεργος, είμαι νέος. Καταλαβαίνω τώρα ότι έτσι είσαι κι εσύ. Λέω πως αισθάνομαι σαν ένας ναυαγός. Ονειρεύομαι μία ημέρα που αυτό θα είναι εντάξει. Προσπαθώ να ταιριάξω. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα το καταφέρω. Είμαι περίεργος, είμαι νέος».
Με τα προαναφερθέντα λοιπόν, περιγράφεται ο κόσμος του μικρού Benjamin… που φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τον κόσμο, τον οποίο έκαστος επιλέγει να πλάθει και εντός του οποίου επιλέγει τελικά να ζει. Από την άλλη, πλήθος ερωτημάτων γεννώνται για τους δικούς μας τρόπους αντίληψης, σκέψης και νοοτροπίας γενικότερα. Πόσο εύστοχη ή άστοχη να είναι, άραγε, η δική μας μελαγχολία, ένεκα της οικονομικής κρίσης, που αναμφίβολα σαπίζει τη χώρα μας; Πόσο μοναδικά σημαντική να είναι, άραγε, αυτή η περιβόητη «υγεία», που ευχόμαστε ακόμα και με το απλό τσούγκρισμα των ποτηριών μας; Πόσο προσπαθούμε τελικά, γι’ αυτά που πραγματικά αξίζουν και κυρίως με ποια κριτήρια; Σε έναν κόσμο που καταδικάζει το «άδικο», που διαπράττεται καθημερινά, κραυγάζοντας γι’ αυτό, μήπως ήρθε ο καιρός να αναθεωρηθεί η έννοια του «δίκαιου» και του «άδικου»; Όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις έκαστου εξ’ υμών, στα παραπάνω ερωτήματα, η ουσία έγκειται στη ζωή και κυρίως στον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε. Εξάλλου, όπως εύστοχα είχε πει ο Albert Einstein: «Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι να ζει κάποιος. Πιστεύοντας ότι δεν υπάρχουν θαύματα ή πιστεύοντας ότι τα πάντα είναι ένα θαύμα».
