Ας μην ασχοληθούμε τώρα πάλι με το ρατσισμό ή μη των υποτιθέμενων εθνικών μας απειλών !
Ας ασχοληθούμε με τον «Ελληνοελληνικό μας ρατσισμό» μέσα στο σπάραγμα μειονοτήτων και εθνικοτήτων, στο γεωγραφικό puzzle της Ελλάδας.
Ας επιχειρήσουμε μια εθνική ψυχανάλυση μέσα από το εξής: Ο ρατσισμός προς άλλες εθνικότητες υπηρετεί την εθνική ακεραιότητα – ας πούμε – όμως τι γίνεται με τον ελληνοελληνικό ρατσισμό ;
Ο Ηλίας Πετρόπουλος διατρέχοντας την ιστορία της Ελλάδος αναφέρει μεταξύ άλλων τη ρατσιστική μισαλλοδοξία :
-εναντίον παλαιοημερολογιτών
-εναντίον ιεχωβάδων
-εναντίον των ελληνοποιημένων αρβανιτών
-εναντίον των χλευαζόμενων ελληνοποιημένων ποντίων
-εναντίον των ελληνοποιημένων ρουμανόβλαχων
-εναντίον των Ρωσσοποντίων
-εναντίον των Σμυρνιωτών
-εναντίον των Κωνσταντινοπολιτών
-εναντίον των ΑΧΕΠΑΝΣ
Όμως τα όρια πολλές φορές γίνονται δυσδιάκριτα:
-Εναντίον της κάτω ραχούλας
-Εναντίον των δυτικών συνοικιών της Αθήνας
-Εναντίον των χωριατών
-Εναντίον των πίσω διαμερισμάτων που δεν βλέπουν ήλιο
-Εναντίον των μη πτυχιούχων
-Εναντίον των μαστόρων που τα κονομάνε
Υπάρχει όμως ένα κριτήριο με το οποίο μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε τον πραγματικό ρατσιστή από τον φαινομενικό:
ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΗ ΦΡΑΣΗ ΛΕΓΟΝΤΑΣ: «-Όχι ότι είμαι ρατσιστής αλλά …» !
