Αννιζέτα. Ούζο όπως όλα. Άννι και Ζέτα μαζί. Αλλοδαπές ίσως. Μεθυστικό, εθιστικό μυστικό της παρέας στην καντίνα. Ξεκλείδωσε την ανάγκη μου για εξομολόγηση με συντροφιά άγνωστη αλλά οικεία. Λύνει φραγμούς η Αννιζέτα, χαλαρώνει αντιστάσεις, σαγηνευτική γυναίκα που καταβαραθρώνει την παραμικρή υποψία λογικής. ‘Αρχισαν οι αποκαλύψεις, κουβεντούλα χωρίς κατάληξη αλλά με πάθος ενδεδυμένη. Η ατμόσφαιρα γίνηκε οικογενειακή. Αρχίζω να χαζεύω φάτσες γνώριμες, καρέ καρέ η καντίνα με τα άσπρα φώτα σε φόντο δειλινού, καθώς το ποτό καίει το λαρύγγι μου. Τσιγάρα σβήνουν κι ανάβουν, ρουφηξιές καημών. Οι παρειές ερυθριούν, μάτια και χείλη μεταλαβαίνουν την αίσθηση του προσωρινού, στο πόδι.
Τίποτα επίσημο. Ένα τζουκ μποξ τραγουδά την παρακμή. Βράχνιασε κι ασθμαίνει. Χρόνια τώρα ξερνά τα ίδια βάσανα . Μαγγανοπήγαδο τα δισκάκια . Όπως η ζήση μας. Παραπέρα δεν έχει. Μόνο ένας γερανός στο μώλο κουβαλά βαριές πέτρες και βράχια. Τις εναποθέτει από την άλλη μεριά του λιμενοβραχίονα. Ο ορίζοντας πλάνο για φευγιό. Εν μέσω βακχικής ευεξίας ταξίδι ονειρεμένο στις χαμένες πατρίδες. Για πάντα. Ταξίδι κι ο βυθός που τώρα γίνηκε πηχτό σκοτάδι. Το βούλιαγμα οικείο. Ο βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται, τα σφουγγάρια καραδοκούν στα βάθη. Απορροφούν τους κραδασμούς από ψυχές ανήσυχες, από πνεύματα διαταραγμένα. Τη ρευστή ύλη μου απορροφούν. Καταδύομαι σε περιβάλλον απόκοσμο.
Σαν τον Νταντίνη που βούτηξε τόσα μέτρα – για ένα φιλότιμο . Για το γαμώτο. Βουτάει και σηκώνεται μισολιπόθυμος. Η μεγάλη πράσινη τον τραβά. Μαγνήτης το έρεβός της. Αλμυρός θάνατος, ο ιδανικός. Φιλότιμο η προαιώνια κατάρα. Από τότε. Ναυτικοί, μυθικά τέρατα, φαντάσματα και Σειρήνες του μυαλού. Οι γραμματιζούμενοι τι να καταλάβουν. Δεν εξηγούνται όλα με τα γράμματα. Το φιλότιμο- πράξη. Χαλάει σα μουχλιασμένο τυρί έτσι και τ’ αναλύσεις. Πηγή και δε συγκρατείται. Δραπετεύει από τους πόρους του δέρματος, της γλώσσας τα αισθητήρια, μια κουταλιά παρθένο μέλι στην πικρή ζωή μας.
- Αντίο Νταντίνη, καληνύχτα ! Τρόπαιο το κατάμαυρο γυαλιστερό
σφουγγάρι σου! Ως την επόμενη φορά.
9 του Μάη 2015
ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
BY ΜΑΙΡΗ ΚΛΙΓΚΑΤΣΗ (Βιβλιοθήκη Θέρμης )
Μοντερνιστική μεταποίηση του πρωτότυπου ρελιστικού κειμένου του Γιώργου Ιωάννου «Για ένα φιλότιμο».
(Με σεβασμό και θαυμασμό απέναντι στον συγγραφέα, επέλεξα να μεταπλάσσω το ομώνυμο κείμενό του σε μοντερνιστική έκδοση, γιατί πιστεύω ότι η εποχή μας συνάδει περισσότερο με τα χαρακτηριστικά του μοντερνισμού. Προσπάθησα να κρατήσω την αντισυμβατική σκέψη του, τον απλό αλλά συγκαλυμμένα καυστικό τόνο, την υφέρπουσα στο κείμενο ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και την αίσθηση του κενού.
Δεν ξέρω αν τελικά τα κατάφερα…)
——————————–
