Σπαράγματα από σκέψεις, με σπαραγμό για την πρόσφατη δολοφονία συγγραφέα.
Ερευνούν το θ ά ν α τ ό του. Ο θάνατος ερευνάται. Μα πως μπορεί ένας θάνατος να ερευνηθεί… Το τετελεσμένο, το αναπόφευκτο, το μοιραίο της θνητής ζωής μας είναι από μόνο του ανεξιχνίαστο και απροσπέλαστο. Δεν έχει λαβωθεί από τη γνώση. Μόνο διαπιστώνεται. Δε φωτίζεται γιατί είναι ζοφερό. Μόνο πληγώνει δεν πληγώνεται ο θάνατος.
Πληγή από φρικτό μαχαίρι ο Καβάφης για το γήρασμα του σώματος και της μορφής. Πληγή από φρικτό μαχαίρι το πόρισμα της αστυνομίας για τον άτυχο συγγραφέα. Ο δράστης αναζητείται στο στενό περιβάλλον του. Εξετάζουν τις τελευταίες κλήσεις από το κινητό του, ίχνη κι αποτυπώματα, αναλύσεις DNA. Μαχαιρώθηκε και στραγγαλίστηκε.
Η είδηση παίζει σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα . Η σύνδεση με παρόμοιους θανάτους επωνύμων έχει γίνει εν μια νυκτί από τον σύγχρονο Πουαρό της ειδησεογραφίας. Το κοινό αδημονεί για ερμηνείες, σκάνδαλα, αποκαλύψεις. Διψά για ιστορίες κλειδαρότρυπας, μυστηρίου, παρασκηνίου, φαντασιώνεται κίνητρα ,κινηματογραφική πλοκή.
Αυτό που δεν τολμά να βιώσει, το θηρεύει τεχνηέντως από συγκλονιστικά γεγονότα, βουτά από απόσταση ασφαλείας στην αδρεναλίνη τους και συμπάσχει με το alter ego που για πάντα έχει απωθήσει, προκειμένου να αρέσει στον μυωπικό μικρόκοσμό του. Γνωρίζει τους ισοπεδωτικούς μηχανισμούς του κομφορμισμού. Πάντα θα ήθελε να δώσει μια μούτζα στη συμβατική ζωή του, μια γροθιά στο σύστημα που τον χειραγωγεί. Όμως το τίμημα για κάτι τέτοιο είναι μεγάλο. Μάλλον προορίζεται για λίγους, εκλεκτούς και τολμηρούς μια τέτοια ζωή αυτοκτονίας. Δεν είναι τυχαίο. Οι πνευματικοί άνθρωποι κάθε τόπου και χρόνου είναι αυτοί που πρωτοστατούν στην ανατροπή, οικοδομούν το όραμα ενός κόσμου διαυγή και καθαρμένου. Κόσμος κοινωνικής δικαιοσύνης, αγάπης, αποδοχής στο διαφορετικό, ανεκτικότητας κι αλτρουισμού. Ανοιχτός σε γνώσεις, ιδέες, αντιθέσεις, χρώματα, φως. Μια πρόκληση δηλαδή.
Αυτή τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων την αποκαλύπτει κανείς , μόνο αφού δώσει μάχη με τις σκοτεινές δυνάμεις επί γης, αυτές που θέλουν να εξουσιάζουν το μυαλό και τη ζωή του, να υποτάξουν τη συνείδησή του, να εξαφανίσουν πνευματικά ίχνη, να πνίξουν την ηθική ακεραιότητά του. Κι επειδή το πνεύμα είναι άφθαρτο ενώ η σάρκα φθαρτή, γίνεται αυτή αποδέκτης ωμής βίας, βανδαλισμού, καιάδας στρεβλών φύσεων κι ανάπηρων ψυχών. Τα ανθρώπινα πάθη χαράζουν το δέρμα, ακρωτηριάζουν μέλη, μώλωπες αποτυπώνονται βάναυσα σαν τατουάζ ανεξίτηλα στο χρόνο. Το πάθος της μισαλλοδοξίας είναι τυφλό κι αυτό.
Ένα βράδυ, ενώ η πόλη κοιμάται εφησυχασμένη μετά από άλλη μια μέρα βιοπάλης, θεριεύουν σαν αόρατες σκιές, αλώνουν ανήσυχες πένες, ώστε να πάψει το μελάνι να ρέει, η σκέψη να αντιστέκεται, η φωνή να ακούγεται.
Μια στιγμή μόνο χρειάζεται. Ένα καρτέρι θανάτου, μια άνανδρη πράξη τέλους, ένας αδόκητος θάνατος χωρίς αιτία. Η αυλαία κλείνει. Το έργο αυτό δεν τελειώνει ποτέ.
Τον βρήκαν ξημερώματα μαχαιρωμένο στην Κυψέλη. Οι αρχές ερευνούν το θάνατό του. (…)
13-12-2014
ΆΝΝΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ
