Εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται κάθε χρόνο τη χώρα μας, για να… «ζήσουν τον μύθο» τους, σύμφωνα με τη δημοφιλή διαφημιστική καμπάνια του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού! Ένδεκα εκατομμύρια Έλληνες ζουν το δικό τους… «παραμύθι», από τη μέρα που τελείωσε η δικτατορία και αποκαταστάθηκε η δημοκρατική τάξη στην Ελλάδα, και βέβαια εξακολουθούν να επιλέγουν – είτε με την ψήφο στην κάλπη είτε με το τηλεκοντρόλ μπροστά στην τηλεόραση είτε με το ποντίκι στο διαδίκτυο – εκείνον τον πολιτικό, παρουσιαστή, δημοσιογράφο ή απλά blogger της διπλανής γειτονιάς που θα τούς προσφέρει το πιο «εύπεπτο», το πιο αισιόδοξο, το πιο εντυπωσιακό παραμύθι με την ίδια λαχτάρα που το μικρό παιδί νοσταλγεί το παραμύθι της γιαγιάς λίγο πριν πέσει για ύπνο το βράδυ…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το δικομματικό σύστημα που γέννησε η μεταπολίτευση ως απάντηση στα προβλήματα και τα διλήμματα του εκδημοκρατισμού έχασε κάθε επαφή με το μέτρο, τον ρεαλισμό και την πραγματικότητα οδηγώντας τη χώρα στα βράχια με την ανοχή ή τη… συνενοχή του πολίτη… Πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό το δικομματικό σύστημα που υποστηρίχθηκε συνειδητά, και… φανατικά ορισμένες φορές, από το 85% του εκλογικού σώματος από το 1974 μέχρι και το 2009 και βέβαια βασίστηκε κυρίως πάνω στα σαθρά θεμέλια των πελατειακών σχέσεων και του κομματικού κράτους! Όσα χρόνια διατηρούνταν σταθερά αυτά τα θεμέλια, το εκλογικό σώμα έδινε την ψήφο του σ’ εκείνο το κόμμα που προσέφερε τις περισσότερες υποσχέσεις για κάθε είδους διευκολύνσεις των… «φίλων» του κόμματος! Όταν τα θεμέλια αυτά άρχισαν να εμφανίζουν ρωγμές, κυρίως από το 2010 και εξής, που το ελληνικό κράτος τέθηκε υπό τον διοικητικό και οικονομικό έλεγχο του ξένου παράγοντα, το δικομματικό σύστημα γκρεμίστηκε σαν… πύργος από τραπουλόχαρτα και βέβαια όλοι όσοι το εκπροσωπούσαν μετατράπηκαν, εν μία νυκτί, από… «δικοί μας άνθρωποι» σε… «υπαλλήλους ξένων συμφερόντων», «πουλημένους», «προδότες», «δοσίλογους», «γερμανοτσολιάδες» κ.ο.κ.
Πρόσφατα διάβαζα σε άρθρο γνωστού δημοσιογράφου πως υπάρχουν πολίτες σ’ αυτή τη χώρα που νιώθουν ότι κανένα από τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα δεν εκπροσωπεί τις απόψεις τους! Πραγματικά εντυπωσιακή η άποψη, αν έχει βέβαια ρεαλιστική βάση, ειδικά από τη στιγμή που στη σημερινή επτακομματική βουλή εμφανίζονται όλες οι βασικές πολιτικές τάσεις από την άκρα αριστερά μέχρι και την άκρα δεξιά! Ποτέ άλλοτε στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας δεν ακουγόταν μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο τέτοια ποικιλία από αλληλοσυγκρουόμενα επιχειρήματα! Άρα πώς γίνεται να υπάρχουν σήμερα απόψεις που δεν εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά; Απηχεί άραγε αυτό μόνο μια απογοήτευση του εκλογικού σώματος για το σύνολο του πολιτικού κόσμου; Μια απογοήτευση βέβαια που καταντά εκδικητική βία χωρίς καμία δόση αυτοκριτικής; Ή μήπως η απογοήτευση έχει να κάνει και με την κατάρρευση του «πελατειακού μύθου» που κάθε Έλληνας παραδοσιακά είχε ανάγκη να διατηρεί στο πίσω μέρος της σκέψης του ως… τελευταία ασφαλή λύση στα προβλήματα της καθημερινότητας;
Πράγματι, στα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας οι πελατειακές διευκολύνσεις αφορούν πλέον μόνο μία ελάχιστη μειοψηφία κοντινών φίλων και συγγενών των πολιτικών προσώπων! Για το ευρύτερο κοινό, δυστυχώς, το κομματικό κράτος κατάντησε απρόσιτο και εχθρικό! Ο μέσος πολίτης δύσκολα μπορεί να αποδεχθεί αυτή τη μετάλλαξη του «κράτους-μπαμπάκα» σε «κράτος-δυνάστη»! Το αποτέλεσμα βέβαια το διαπιστώνουμε στην καθημερινή μας ζωή, τις τηλεοπτικές συζητήσεις και τους διαδικτυακούς διαλόγους: καχυποψία, παραλογισμός, απογοήτευση, αγανάκτηση, λεκτική βία, συνωμοσιολογία, θεοποίηση της μετριότητας, αποθέωση της άγνοιας, απαξίωση των ειδικών, άμετρη φαντασιοπληξία και βέβαια… πολύ, πολύ μα πάρα πολύ «παραμύθι»! Ο οργισμένος και ταλαιπωρημένος άνθρωπος είναι το πιο εύκολο θύμα των κάθε λογής «παραμυθάδων»!
Δεν υπάρχουν καταλληλότερες συνθήκες για την ανάπτυξη της λαϊκιστικής δημαγωγίας και υποσχεσιολογίας απ’ αυτές που συναντούμε στη σύγχρονη πραγματικότητα! Από το «λεφτά υπάρχουν» του 2009 πήγαμε στην ανάγκη μιας… «καλύτερης διαπραγμάτευσης» το 2012 και στην «κατάργηση των μνημονίων μ’ ένα άρθρο» το 2015! Και αφού όλ’ αυτά τα ωραία… «παραμύθια» αποδείχθηκαν φρούδα, τώρα τελευταία έχει κάνει την εμφάνισή του, ακόμα πιο δυναμικά, και το «παραμύθι» της δραχμής! Κάθε λογής δραχμολόγοι και δραχμολάγνοι, πολίτες που παλαιότερα… στήριξαν, χρησιμοθηρικά και χωρίς ενοχές, με την ψήφο τους όλα τα προηγούμενα «παραμύθια» και πολιτικοί του ιδεολογικού περιθωρίου που βρήκαν λαμπρό πεδίο έκφρασης μέσα στον «βούρκο» του παραλογισμού της λαϊκής αγανάκτησης, επιχειρηματολογούν, ιδιωτικά και δημόσια, σαν άλλοι… «γκουρού» της οικονομίας και παθιάζονται με τη νέα ελπίδα του εθνικού νομίσματος, που θα έρθει «να μάς σώσει» διά μαγείας, «να μάς απαλλάξει από τα δεινά μας», «να μάς προσφέρει την εθνική μας ανεξαρτησία» και μέσα σ’ ελάχιστους μήνες «την απαραίτητη ανάπτυξη», που δεν πετύχαμε εδώ και δεκαετίες, και βέβαια «να μάς χαρίσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια»…
Δεν είναι κακό να υπάρχει ελπίδα στον κόσμο! Η ελπίδα είναι το τελευταίο καταφύγιο του βασανισμένου ανθρώπου, όπως έχει γράψει και ο γνωστός ποιητής! Όμως, είναι σημαντικό η ελπίδα αυτή να βασίζεται στον ρεαλισμό και την λογική και όχι στην απελπισία που προκαλεί η απώλεια του προηγούμενου «χαμένου ονείρου»! Μια παράλογη ονειροπόληση δεν είναι δυνατό να την αντικαταστήσουμε με μία… καινούρια ακόμα πιο παράλογη ονειροπόληση! Ίσως θα ήταν πιο πρακτικό να αφήναμε τα όνειρα στους… ερωτευμένους, τη φαντασία στους… καλλιτέχνες και τους μεσσιανικούς λόγους στους… ανθρώπους της Εκκλησίας και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, πολιτικοί και πολίτες, να αρχίσουμε επιτέλους να ασχολούμαστε με την πραγματικότητα, την πραγματική ζωή και τις ανάγκες της, τη σκληρή δουλειά και τη δημιουργία!
Ανάμεσα στις άπειρες αρετές του ελληνικού χαρακτήρα έχουμε υποχρέωση ν’ ανακαλύψουμε ξανά τις αρετές του καθημερινού μόχθου και της δημιουργικότητας! Φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει χρήματα, αλλά αυτός που δεν έχει ιδέες, σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Αριστοτέλη Ωνάση! Ιδέες που οφείλει να τις μετατρέψει σε δημιουργική πνοή, θα προσθέσουμε εμείς! Πρόκειται για βασικές αρχές τις οποίες ο σύγχρονος Έλληνας θυσίασε, με τη μεγαλύτερη ευκολία, πάνω στον βωμό μια επίπλαστης, ψευδαισθησιακής και, δυστυχώς, δανεικής (όχι όμως και ιδανικής) υλικής ευμάρειας! Σήμερα, ο ίδιος ακριβώς Έλληνας, ο οποίος πριν λίγα χρόνια «πνιγόταν» μέσα στις ευκαιρίες για τραπεζικό δανεισμό και στα όνειρα μιας άνετης, εύκολης και… άκοπης ζωής, καλείται να ανακαλύψει ξανά τη σκληρή δημιουργική εργασία, ακόμα και με εργασιακές συνθήκες και αμοιβές που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ευχάριστες…
Πρόκειται ακριβώς για τον ίδιο Έλληνα που, μέσα στην απελπισία του, θα ανέβει πάνω στο τραίνο της μετανάστευσης, ώστε να «πουλήσει» το ταλέντο, τις γνώσεις, τις δεξιότητες, την αγωνιστική διάθεση και τον καθημερινό του μόχθο, ίσως και κάτω από τους πιο ταπεινωτικούς όρους, σε κάποια άλλη χώρα! Όμως, όσο ζει στην πατρίδα του, εξακολουθεί ν’ απαιτεί μια εύκολη και άκοπη λύση στα προβλήματά του! Είναι και αυτό βέβαια ένα μέρος της γενικότερης μεταπολιτευτικής «παραμυθολογίας» που μάς έφτασε μέχρι εδώ, μιας «παραμυθολογίας» που τελικά δεν είχε ούτε πριγκίπισσες ούτε βασιλόπουλα αλλά μόνο… δράκους!
