Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Πάντα η επιστροφή στην εστία, στα χώματα της ιδιαίτερης πατρίδας όταν μεσολαβούν χρόνοι πολλοί, είναι μια εικόνα ομορφιάς στη ζωή του ανθρώπου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι η πιο σημαντική αφήγηση στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού και όχι μόνο των Ελλήνων είναι η «Οδύσσεια».

Του Νίκου Τσούλια Την ήθελα πολύ αυτή την εκδρομή. Και δεν ήταν κυρίως ο λόγος ότι θα ήταν και η τελευταία μου εκδρομή με το σχολείο. Επρόκειτο για εκδρομή μιας φωτισμένης ομάδας μαθητών / μαθητριών

Του Νίκου Τσούλια Δεν ξέρω αν ο κ. Γαβρόγλου ήταν στους αγανακτισμένους της Πλατείας, αν φώναζε κατά του Κοινοβουλίου, αν έλεγε τους «άλλους» Γερμανοτσολιάδες, αλλά σίγουρα θα έλεγε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και θα απελευθερώσει κι αυτός μαζί με τον αρχηγό του κ. Τσίπρα και το συνάρχηγό του κ. Καμμένο την Ελλάδα και το λαό.

Του Νίκου Τσούλια Έχουμε τονίσει ιδιαίτερα την κοινή διαπίστωση ότι η λειτουργία των εκπαιδευτικών σ’ όλο τον κόσμο είναι αρκετά συντηρητική, αφού η «εικόνα» της σχολικής αίθουσας θεωρείται – μαζί με εκείνη των Δικαστηρίων – ως η πιο «παραδοσιακή εικόνα» που βαστάει αιώνες και αιώνες σε σχέση με όλους τους κοινωνικούς θεσμούς. Βέβαια το γεγονός αυτό έχει την ερμηνεία του και εξηγείται πρωτίστως εκ του βασικού στοιχείου της διδασκαλίας ότι πρόκειται για μια «διανθρώπινη συνάντηση δασκάλου – μαθητή» με συγκριμένο και σταθερό περιεχόμενο λειτουργίας.

Του Νίκου Τσούλια Η απάντησή μου στο παραπάνω ερώτημα είναι απόλυτα και ένθερμα θετική και θα προσπαθήσω να στηρίξω αυτή την απάντησή μου στη συνέχεια με μια σχετική επιχειρηματολογία, την οποία καταθέτω και στους μαθητές μου και στους γονείς τους.

Του Νίκου Τσούλια Δεν μπορούσε να αφηγηθεί πουθενά αυτό που του συνέβαινε. Και ήταν τόσο σημαντικό, ό,τι πιο όμορφο μπορούσε να ονειρευτεί σ’ αυτή την ηλικία. Αλλά ήταν τόσο αντιφατικό με την πραγματικότητα, που δεν τολμούσε να το εξιστορήσει πουθενά ούτε καν υπαινικτικά. Και όμως δεν μπορούσε να το βαστήξει μέσα του. Ήθελε να ξαλαφρώσει. Όχι, δεν είχε κάνει κανένα έγκλημα. Δεν είχε καμιά ενοχή για τίποτα. Αντίθετα, ήταν συνεπαρμένος από το πιο ωραίο όνειρο που τον είχε επισκεφτεί στη ζωή του, στην απόλυτα προσωπική του πραγματικότητα. Ένιωθε ότι ήταν τόσο τυχερός που συναντούσε την απόλυτη ομορφιά…