Του Νίκου Τσούλια
Την ήθελα πολύ αυτή την εκδρομή. Και δεν ήταν κυρίως ο λόγος ότι θα ήταν και η τελευταία μου εκδρομή με το σχολείο. Επρόκειτο για εκδρομή μιας φωτισμένης ομάδας μαθητών / μαθητριών αυτής της Γ΄ λυκείου της σχολικής χρονιάς 2016-2017 του 3ου Γενικού Λυκείου Ζωγράφου.
Επρόκειτο για μαθητές / μαθήτριες που είχαν υψηλό μαθησιακό επίπεδο και περιμέναμε σχεδόν από την Α΄ τάξη του λυκείου το θρίαμβο στις Πανελλαδικές εξετάσεις ως ένα απόλυτα δρομολογημένο συμβάν του μέλλοντος, για νέους και νέες που στη μεγάλη πλειοψηφία τους είχαν εκπληκτικό χαρακτήρα και ακτινοβολούσα προσωπικότητα.
Η γοητεία των εκδρομών δεν βρίσκεται κυρίως στα μέρη που πηγαίνεις˙ είναι στην κουλτούρα και στην ομορφιά των μαθητών και των μαθητριών που συνοδεύεις – και το γεωγραφικό μέρος δίνει τις αφορμές για να εκδηλωθεί! Ποιος λοιπόν δεν θα ήθελε να συνδεθεί με μια όμορφη στιγμή της ζωής αυτών των τόσο ξεχωριστών μαθητών / μαθητριών, που θα την είχαν σε περίοπτη θέση της μελλοντικής τους νοσταλγίας; Ίσως αυτές οι αντιλήψεις να είναι ενδημικά χαρακτηριστικά του επαγγέλματός μας ή να είναι και παραξενιές των εκπαιδευτικών, αλλά δύσκολα θα υπάρξει εκπαιδευτικός που δεν θα θέλει να τον θυμούνται με θετικούς προσδιορισμούς οι μαθητές / μαθήτριές του για μεγάλα αλλά και για μικρά «χαρακτηριστικά» του, από την εκπαιδευτική και παιδαγωγική του λειτουργία μέχρι την καθημερινή του συμπεριφορά.
Ήμουνα αρχηγός της εκδρομής και επομένως θα είχα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για να περάσουν καλά, για να ανασάνουν για τέσσερις ημέρες οι μαθητές και οι μαθήτριες από το σκληρό και εν πολλοίς αγχωτικό διάβασμα. Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, να είναι η τέλεια εκδρομή! Και σ’ αυτό με ώθησε και το γεγονός ότι οι συνοδοί συνάδελφοι ήταν «αστέρια» σ’ όλα, στην εκπαιδευτική τους κουλτούρα και στην αντίληψη για το σχολείο και για τη ζωή. Ο Γιάννης και η Μαρία, εξαίρετοι μαθηματικοί αμφότεροι, ήταν φοβεροί τύποι και η συνεργασία μαζί τους ήταν απόλαυση. Κέρδιζες και μόνο που τους έκανες παρέα.
Δεν πολυανακατεύτηκα με τη διαμόρφωση του προγράμματος, αλλά θεώρησα ότι θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε το διπλό περιεχόμενο της εκδρομής, επιμορφωτικό και ψυχαγωγικό, με αρτιότητα και επιμέλεια. Να μην είναι πληθωρικό μόνο το ψυχαγωγικό και ατροφικό το μορφωτικό μέρος – όπως συνήθως γίνεται στις σχολικές εκδρομές. Και το πετύχαμε! Σκοπός ήταν να νιώσουν όλοι και όλες ότι και οι γονείς τους θα ένιωθαν απόλυτα ικανοποιημένοι αν παρακολουθούσαν όλη την εξέλιξη της εκδρομής. Να την αφηγούνται οι μαθητές με ενθουσιασμό και ευχαρίστηση κάθε στιγμή.
Έπειτα ήταν και η ίδια η πόλη, τα Γιάννενα. Μοναδική πόλη φορτωμένη με ιστορία και πολιτισμό και αγκυροβολημένη δίπλα στην ξεχωριστή λίμνη της υποσχόταν ομορφιά και γοητεία. Και μας δικαίωσε. Είχα πάει μερικές φορές στα Γιάννενα, αλλά δεν τα γνώριζα. Η εκδρομή μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω το πλούσιο παρελθόν της αλλά και τη σημερινή ομορφιά της. Και παράλληλα να αναλογιστώ το πόσο λίγο ξέρουμε τις πόλεις μας, την ίδια την πατρίδα μας, ενώ αναλώνουμε τη ζωή μας σε τόσο ανούσια πράγματα της τηλεοπτικής υποκουλτούρας…
Και μερικά συστατικά στοιχεία. Χρόνος εκδρομής 3 – 6 Δεκεμβρίου 2016. Το πρόγραμμα σε γενικές γραμμές είχε για τη 1η ημέρα: Αμφιλοχία, Άρτα, γεφύρι της Άρτας, για τη 2η ημέρα: νησάκι της κυρά Φροσύνης στη Λίμνη Παμβώτιδα, ξενάγηση στο νησί, επίσκεψη στο Κάστρο, επίσκεψη στην πόλη των Ιωαννίνων, για την 3η ημέρα: Ζαγοροχώρια – επίσκεψη στο Μονοδέντρι, Καλπάκι – Πολεμικό Μουσείο και την 4η ημέρα στάση και ξενάγηση στο Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων του Παύλου Βρέλλη.
Οι μαθητές και οι μαθήτριές μας Γ1: Άννα, Ελένη, Ιουλία, Άρτεμις, Ζωή, Αγγελική, Σοφία, Πένυ, Παναγιώτης, Κωνσταντίνος, Δημήτρης, Κωνσταντίνος, Αλέξανδρος, Γ2: Ντορίτα, Βασιλίνα, Χρυσούλα, Δήμητρα, Δήμητρα, Χαρά, Αγγελική, Ελένη, Βασιλική, Δημήτρης, Αχιλλέας, Γεράσιμος, Γ3: Δώρα, Βέρθα, Κωνσταντίνα, Δέσποινα, Θένια, Μαρία – Ευτυχία, Βάσια, Μαρίνα, Υπάτη, Νίκος, Αλέξανδρος, Παναγιώτης, Μπάμπης. Ο ξεναγός ήταν άριστος, όχι μόνο πολύ καλός γνώστης του ιστορικού και γεωγραφικού πεδίου των Ιωαννίνων αλλά και καλός αφηγητής.
Το πρώτο βράδυ δεν είχε έξοδο. Το δεύτερο βράδυ πήγαμε σε κλαμπ. Είμαστε μόνοι μας και μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να ξέρουμε τι γίνεται, γιατί η διασκέδαση σε κλαμπ πάντα είναι μια δύσκολη υπόθεση για τους συνοδούς εκπαιδευτικούς. Η μουσική και ο χορός ήταν σε μόνιμη κορύφωση, και τα εγκαταλείψαμε όταν διαμορφώθηκε κινητικότητα υπέρ της αναχώρησης. Το δεύτερο βράδυ πετύχαμε το απόλυτο. Η βραδιά με το ελληνικό πρόγραμμα, με το λαϊκό τραγούδι ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Βρεθήκαμε σε ένα εκπληκτικό κέντρο, το «Αλλού γι’ αλλού» με εκπληκτικό πρόγραμμα. Είμαστε με ένα λύκειο του Πειραιά. Χορέψαμε και διασκεδάσαμε σαν να είμαστε μια παρέα. Φύγαμε, όταν οι ίδιοι μαθητές και οι μαθήτριες το ζήτησαν.
Και επειδή μου αρέσει υπερβολικά ο χορός – το ζεϊμπέκικο -, θυμάμαι όλες τις ξεχωριστά όμορφες στιγμές του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Σ’ αυτή τη χορεία των επιμέρους στοιχείων της προσωπικής αντίληψης για τη ζωή – που περιλαμβάνεται και το σύμπαν της ρεμπέτικης μουσικής και ιδιαίτερα το ζεϊμπέκικο – θα έχει και αυτή η βραδιά τη δική της θέση. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μόνο οι μαθητές και οι μαθήτριες δημιουργούν γεγονότα ανάμνησης και νοσταλγίας από την ονειροχώρα των μαθητικών εκδρομών;
