Μόνιμες Στήλες

Ασύλληπτο θα ήταν, ενώ διεισδύουμε στον κόσμο της Λατινικής λογοτεχνίας, να μην ανακαλέσουμε στην μνήμη τον, γνωστό και μη εξαιρετέο, ποιητή Βεργίλιο. Ο Βεργίλιος...

H αντίθεση Ορέστη-Ηλέκτρας εκδιπλώνεται επίσης και γύρω από τις έννοιες φως-σκοτάδι, από τις οποίες εκπορεύονται περαιτέρω αντιθετικά ζεύγη, όπως ζωή-θάνατος, ευτυχία-δυστυχία και κυρίως αλήθεια-ψευδαίσθηση. Από την αρχή μέχρι το αμφίσημο τέλος της η Ηλέκτρα του Σοφοκλή είναι ένα παιγνίδι φωτοσκιάσεων, ένα chiaroscuro, που στηρίζεται στην ασταθή σχέση ανάμεσα σε μια τιμωρητική επιταγή από τη μια, η οποία εκδίδεται μάλιστα από τον θεό του φωτός, τον Λύκειο Απόλλωνα (6-7), και που αναφέρεται σε ένα ζεύγος δολοφόνων, μοιχών και σφετεριστών της εξουσίας, στους οποίους το έργο δεν προσφέρει κανένα ελαφρυντικό· και από την άλλη στην πραγματικότητα της αποξένωσης και την εμμονή του μίσους, η οποία κρατά τόσο πολύ και διεισδύει τόσο βαθιά στους πόρους της ψυχής, που στο τέλος θέτει εν αμφιβόλω την καθαρτική λειτουργία της εκδίκησης. Ο Ορέστης ορίζεται σαφώς από το πρώτο σκέλος της αντίθεσης:

του Νίκου Τσούλια ΤΟ ΑΡΘΡΟ 26.6.11 Μια προσέγγιση των «αναγνωστικών» βιβλίων των παλιών δεκαετιών σίγουρα υπόκειται σε περιορισμούς και δεσμεύσεις. Η νοσταλγική διάθεση που χαρακτηρίζει τον καθένα μας για την παιδική του ηλικία, οι μεγάλες αλλαγές στο όλο «σκηνικό» των σχολικών βιβλίων ανάμεσα στο «χθες» και στο «σήμερα» και οι εύκολες πολιτικο – ιδεολογικές αναγωγές

Του Νίκου Τσούλια Το ίδιο έγινε με την Εθνική Σημαία στη διάρκεια της πρώιμης μεταπολίτευσης. Επειδή το εθνικό μας σύμβολο είχε καπηλευθεί από τη Χούντα –

Του Νίκου Τσούλια Δύσκολα θα βρούμε πολίτη που να μην έχει στην ανάμνηση των μαθητικών του χρόνων κάποιο εκπαιδευτικό, τον οποίο θυμάται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Αυτή η διαπίστωση έχει και μια άλλη όψη, που αφορά τους εκπαιδευτικούς. Δύσκολα, πολύ δύσκολα θα βρούμε εκπαιδευτικό, που δεν θυμάται κάποιο μαθητή ή μαθήτριά του και πάλι για κάποια ιδιαιτερότητα.

Η Πάροδος των «Τραχινίων» του Σοφοκλή αποτελείται, όπως συμβαίνει συχνά στα χορικά, από δύο ενότητες: η πρώτη, η ειδικότερη, αποτελεί προβληματισμό για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο οίκος· η δεύτερη συνιστά γενικότερο στοχασμό πάνω στον «νόμο της γενικής μεταβλητότητας των πραγμάτων», ο οποίος καταλήγει σε καθησυχαστικές νουθεσίες προς τη Δηιάνειρα.