Μόνιμες Στήλες

Μια παράξενη συνάντηση με τον εαυτό μας Του Νίκου Τσούλια Ποιος να ξέρει άραγε πώς γεννήθηκε αυτή η ιδιόμορφη σχέση μεταξύ καλοκαιριού και βιβλίων, από πού έχει τις απαρχές της και τις αιτίες της και ποια είναι η διαδρομή της που έχει δημιουργήσει αυτή την όμορφη εικόνα του ανοιχτού βιβλίου; Μπορούν και οι άλλες εποχές να μιμηθούν του καλοκαιριού την πρωτοβουλία ή μήπως το διαδίκτυο κλέψει και αυτή την τόσο ξεχωριστή γλυκιά μορφή του ανοιχτού βιβλίου με τις όλο και πιο νέες ηλεκτρονικές επινοήσεις;

Του Νίκου Τσούλια Άραγε μπορεί να υπάρξει άλλο σύμβολο πέραν εκείνου της εικόνας του βιβλίου για να απεικονίσει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την πνευματική παρακαταθήκη του ανθρώπου στη μικρή γωνιά της Γης μας;

«Αυτό που υπάρχει πίσω μας και αυτό που υπάρχει μπροστά μας είναι μικροπράγματα, σε σχέση με αυτό που υπάρχει μέσα μας» Ralph Waldo Emerson, Αμερικανός φιλόσοφος. «Ένας άνθρωπος χωρίς αρχές είναι συνήθως χωρίς χαρακτήρα. Γιατί, αν είχε καλό χαρακτήρα, θα ένιωθε την ανάγκη να δημιουργήσει και αρχές» Nicolas Chamfort, Γάλλος συγγραφέας. «Όταν χάνονται τα πλούτη, ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει χαθεί.

imageΣτις 28 Ιουλίου 2015 ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου προγραμματίζει να ανεβάσει τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας (πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ). Η πρωτοβουλία αυτή της νεοσυσταθείσας Τεχνικής Επιτροπής για τον Πολιτισμό αποτελεί αναμφίβολα ιστορικό γεγονός, καθώς το κατεχόμενο μνημείο θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά παράσταση — και δη ελληνικού θιάσου — από το 1974.

Του Νίκου Τσούλια Ο εκπαιδευτικός σε κάθε εποχή και σε κάθε λαό ποτέ δεν ήταν ένας απλός επαγγελματίας. Αποτελούσε σε σημαντικό βαθμό – ανάλογα με το πολιτιστικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο – μια μορφή πρότυπου για τους εκπαιδευόμενους. Με δεδομένο ότι το σχολείο αποτελούσε τη δεύτερη και μοναδική εναλλακτική «θεσμική φωλιά αγωγής» παράλληλα με την αντίστοιχη οικογενειακή από τις πολύ μικρές ηλικίες μέχρι εκείνες της εφηβείας και της ενηλικίωσης, ο εκπαιδευτικός επιτελεί το ρόλο του ως κεντρικό πρόσωπο επί της σκηνής.

​«Ο κόσμος λοιπόν, χωρίζεται σε δύο κατηγορίες… καρατσεκαρισμένο: Σε αυτούς που έχουν πρόβλημα και σε αυτούς που είναι πρόβλημα. Αυτοί που είναι πρόβλημα, συνήθως ακουμπάνε σε κάποιους άλλους, που στη συνέχεια έχουν πρόβλημα από αυτούς που είναι πρόβλημα. Όταν όμως αυτοί που έχουν πρόβλημα παρατρομάξουν και ψιλοαδειάσουν αυτούς που είναι πρόβλημα, τότε αυτοί που είναι πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα, αλλά είναι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα. Και κάπως έτσι, έρχεται η ζωή στα ίσα της, πολεμόχαρη φυλή μου». Τάδε έφη… μια ψυχή μεγάλη και χορτάτη. Μια ψυχή γυναικεία, που μεγαλούργησε με το ίδιο ανεξίτηλο μελάνι, που γράφτηκε στην ιστορία. Η Μαλβίνα - χωρίς επίθετο, καθώς οι μεγάλοι άνθρωποι είναι οικείοι και προσιτοί, αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο αξιοπρεπές παράδειγμα και υπόδειγμα θηλυκού γένους.