Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια Η έννοια και η λειτουργία του δημόσιου χώρου επικοινωνίας αρχίζουν να προσδιορίζονται από τη διαμόρφωση των πρώτων κοινωνιών του ανθρώπου. Η γέννηση μάλιστα της πολιτικής και πιο ειδικά η ανάδυση της δημοκρατίας ως βασικού πολιτεύματος στην αρχαία Αθήνα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το πεδίο μιας δημόσιας επικοινωνίας, την Αγορά.

Με τη βοήθεια του Ευγενιδείου Ιδρύματος και άλλων χορηγών, θα διεξαχθεί στις 5 Μαΐου 2018 ημερίδα με τίτλο "STEM

«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες: ΕΓΩ… ΕΓΩ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, ΕΓΩ θα φταίω». Με αυτή την ανεξίτηλη φράση του Νίκου Καζαντζάκη, επιλέγω να ξεκινήσω το σημερινό άρθρο, διερωτώμενη πολλάκις, πόσο υπερήφανοι θα ήταν άραγε, αν αντίκριζαν τους αποβλακωμένους Νεοέλληνες του 2015, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και οι υπόλοιποι μεγάλοι άνθρωποι, που μας έδωσαν απλόχερα το δικαίωμα, να λεγόμαστε Έλληνες, με δική τους αυτοθυσία. Στην ιστορία της Ελλάδας εξάλλου, κανένα βιογραφικό, κανενός ανθρώπου δεν έγινε όσο γνωστό έγινε το άτομο και η έμπρακτη κατάθεση ψυχής αυτού. Η δράση των μεγάλων ανθρώπων ξεκινά απ’ τη μονάδα, απευθύνεται στο σύνολο και τελικά κερδίζει άπαντες. Αυτό εστί μεγαλείο…

To κείμενο αυτό θα περιστραφεί γύρω από τους τρεις κορυφαίους Κυπρίους ποιητές του ύστερου 19ου και του πρώτου μισού του 20ουαιώνα, τον Βασίλη Μιχαηλίδη, τον Δημήτρη Λιπέρτη και τον Παύλο Λιασίδη. Λέω «γύρω» από τους ποιητές αυτούς, γιατί αντί ενός βαρετού γραμματολογικού σχεδιάσματος γεμάτου τίτλους και ημερομηνίες και αντί για φιλολογικές αναλύσεις ποιημάτων που σίγουρα θα εκτιμηθούν περισσότερο αν ακουστούν χωρίς σχολαστικές επιβαρύνσεις, θα προτιμούσα να κάνω κάτι άλλο: να αναπτύξω κάποιες γενικότερες σκέψεις, αφενός για τη θέση των ποιητών μας στο πλαίσιο αυτό που ονομάζουμε, συμβατικά και χρηστικά, «Κυπριακή Λογοτεχνία», αφετέρου για τον ρόλο της διαλέκτου την περίοδο της ύστερης Τουρκοκρατίας και της Αγγλοκρατίας.Αν οι σκέψεις μου αυτές σας φανούν σκόρπιες, συγχωρέστε με: πέρα από τη δική μου αδυναμία, σε ένα βαθμό αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι τα ερωτήματα που θα αγγίξω είναι τα ίδια ακόμη ανοικτά (ή σκόρπια!).

Του Νίκου Τσούλια        Θέλω να γίνω συγγραφέας! Είναι στόχος, σκοπός, βάσανο, δημιουργία, φιλοδοξία, επιθυμία, πόθος, όνειρο, υπόθεση ζωής… Να είναι άραγε η απάντησή...

Του Νίκου Τσούλια Πριν αρκετά χρόνια μια αντιπροσωπεία του τότε κυβερνητικού κόμματος της Ιαπωνίας – στα πλαίσια μιας συγκροτημένης γνώσης των εκπαιδευτικών συστημάτων της Ευρώπης – μου είχε ζητήσει συνάντηση με την ιδιότητά μου ως Προέδρου της ΟΛΜΕ για να μάθει το πώς βλέπουν το σχολείο οι Έλληνες εκπαιδευτικοί.