Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Τη βλέπουμε χρόνια και χρόνια τώρα και την εξορκίζουμε με αοριστολογίες και κοινοτοπίες. Ποτέ η ελληνική κοινωνία και η ελληνική πολιτεία δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη βία στα γήπεδα. Δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε (ή μήπως συμβαίνουν και τα δύο…) να λύσουμε αυτή τη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα; Όποιο και αν συμβαίνει είμαστε αξιοθρήνητοι για την εικόνα του ποδοσφαίρου μας.

Του Νίκου Τσούλια Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι στη σημερινή συγκυρία η ιστορία προχωράει με γρήγορο και αλματώδη βηματισμό; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι σήμερα γίνονται κοσμοϊστορικές αλλαγές και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή μας; Ποιος δεν συνειδητοποιεί ότι η Τουρκία εκμεταλλευόμενη το μείζον ζήτημα των προσφύγων επιχειρεί για πρώτη φορά να βρεθεί σε ουσιαστική συζήτηση για μια ενδεχόμενη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Του Νίκου Τσούλια Πολλά είναι τα στοιχεία που τεκμηριώνουν τη βασιμότητα του τίτλου του άρθρου. Άλλωστε οι σχετικές δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν μια ισχυρή απαισιοδοξία των Ελλήνων όσον αφορά το μέλλον, και ίσως αυτή η θεώρηση να είναι αρκετή. Ωστόσο, έχει νόημα και αξία να επιχειρηθεί μια ανάλυση, γιατί πάντα η σκέψη του ανθρώπου θέλει να προσδιορίζει το μέλλον διαμορφώνοντάς το. Μπορεί όμως να συμβεί αυτό αν δεν κατανοούμε σε σημαντικό βαθμό το σήμερα και τις βαθιές διεργασίες που δρουν σ’ όλα τα πεδία της πολιτικής και της κοινωνίας, της οικονομίας και της κουλτούρας;

Του Νίκου Τσούλια Τίποτα από όσα αναφέρονται στο βαρύγδουπο τίτλο δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική και την κοινωνική πραγματικότητα. Η όλη απόπειρα είναι θνησιγενής ως μη έχουσα ουσιαστικό περιεχόμενο και αποτελεί άλλο ένα δημαγωγικό πυροτέχνημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως άλλωστε είναι και η γενικότερη πολιτική του. Το όλο εγχείρημα δεν αφορά κανέναν ουσιαστικό διάλογο, δεν είναι ούτε κατ’ υποψία «Εθνικός διάλογος» και δεν έχει καμιά σχέση με την Παιδεία. Και να γιατί.

Του Νίκου Τσούλια Αγάπησα την Έκθεση πολύ πριν συνειδητοποιήσω το ρόλο της. Και η αφετηρία ήταν στα παιδικά μου χρόνια. Στο Δημοτικό μου άρεσε να γράφω τις σκέψεις μου, ακόμα και χωρίς να τις ζητάει κάποιος, και ο δάσκαλός μου ενθουσιαζόταν. Η Έκθεση ήταν το πρώτο καταφύγιό μου απέναντι στην αυστηρότητα του σχολείου και ταυτόχρονα το ζωντανό ορμητήριό μου γιατί αποτελούσε τη φωτεινή ελπίδα κατάκτησης ενός δικού μου μέλλοντος καταπώς το ονειρευόμουνα. Η Έκθεση δεν με άγχωνε ούτε με φόβιζε καθόλου. Ήταν καλύτερη και από τη ζωγραφική.

Του Νίκου Τσούλια Το σχολείο δεν είναι μόνο ένας οργανισμός μάθησης. Είναι βασικός φορέας πολιτισμού και ουσιαστικό πεδίο διαμόρφωσης «αντίληψης και στάσης ζωής». Θα μπορούσε ποτέ να επιμελείται με συστηματικό και θεσμικό τρόπο τη μόρφωση των παιδιών και των νέων και να αδιαφορεί για τα άλλα προβλήματά τους και για τη συγκρότηση της προσωπικότητάς τους; Αυτό δεν θα συνιστούσε μια βαθιά αντίφασή του και μια εν τοις πράγμασι αναίρεση του παιδαγωγικού του ρόλου;