Κατά τέτοιον τρόπο διαφαίνεται η παρακμή της προηγούμενης ημέρας υπό το ευρύ και ηχηρό φως της επομένης, με αποτέλεσμα να συγκρατεί την μελαγχολική πνοή δίχως εκτροπές ή παραλείψεις. Πρόκειται για την στιγμή που ο συγγραφέας αγγίζει την βαριά πένα, πίνει δύο ακόμα γουλιές, ατενίζει το σκοτεινό δωμάτιο, λουσμένο από το λυκόφως και επιδιώκει την προσπάθεια˙ να σημειώσει και να διατηρήσει για τον εαυτό του την ύστατη ώρα της δημιουργία. Αυτός είναι ένας αξιοσημείωτος άλλως τε λόγος γραφής.

«Συνδαυλίζεις το αχούρι των ιδεών με το ξεσκονόπανο και κρατάς ολίγα για προσωπική χρήση(αρχικά τουλάχιστον)». Εγωιστικά τα κίνητρα˙ο γραφιάς εντείνει την οίηση, την μικροθυμία. Σπαταλά τις ώρες του δια του εαυτού και ένεκα εαυτού˙αν θα επωφεληθεί κανείς, δεν ενδιαφέρει ούτε τον αριβιστή κόλακα του χαρτιού, ούτε τον αμέριμνο μα συνειδητοποιημένο πολίτη. Εξυφαίνει, λοιπόν, ιστορίες και δολοπλοκίες, συγκρούσεις και έριδες με απώτατο στόχο την εσωτερική πλήρωση.Σκυμμένος,βράδυ,βρικολακιάζει βαρετά αλλα βεβιασμένα,ώστε μέτοχος να καταστεί στον Ιδεών την του Πλάτωνος έξοχη πόλη.Καθώς περνούν όμως τα λεπτά αναστενάζει χωρίς να σημειώνει. Θαρρεί πως απαρνήθηκε το χάρισμά του.Ξεκινά πάλι πατώντας το μελάνι δυνατά,να χαραχθούν οι λέξεις ανεξίτηλες.
-Διατί εξηκολούθης γράφειν; Κραυγάζει η πένα διαχρονικά.

-Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι ένα ατελές ον, πολυπρισματικό, που κλυδωνίζεται και υφίσταται την δράση του περίγυρου με τρόπο ευθύ,απροσποίητο, συγκλονιστηκό. Η μετάβαση του πολίτη σε άνθρωπο και του «όντος» σε «ρυθμιστή» της πραγματικότητας διαπερνά τους λεπτούς ήχους μια κλασσικής άρπας. Ακολουθώντας πληθώρα συγχορδιών,μεταξύ κοτραμπάσων, πιάνων, βιολιών και άλλων θείων οργάνων καλείσαι να ανιχνεύσεις τον λεπτό και εύηχο,ξεχωριστό της άρπας ήχο. Σαν ξεπέσεις στο παιχνίδι μια φορά τίποτα δεν αντιλαμβάνεσαι. Εν συνεχεία, ωθείσαι προς κατευθύνσεις άδηλες μήπως και σου μαρτυρήσει κάποιο όργανο άλλο προς τα πού πρέπει να τρέξεις. Απο-ιδιοποίηση και ιδιοποίηση του ενδότερου «εγώ»˙αποστροφή του κεκαλυμμένου καθώς και νόθου ρεαλιστικού αντικρύσματος, με άλλα λόγια εξευτελισμός και συνάμα υποβάθμιση των αυτιών μου.

Η κίβδηλη συνομιλία και ο πρόλογος αυτής έχουν δυο καίρια χαρακτηριστικά:περιγραφική από τη μια και αλληγορική από την άλλη επιδίωξη.Στο ξαφνικό φως της αμφιλύκης η ανάπαυση επί των μη εξελίξιμων προοιονίζει την αμφιλεγόμενη αντιμετώπιση μελλοντικών αινιγμάτων, προσδίδοντας μια κάποια εμπνευσμένη ευκρίνεια σε κάθε βήμα της επόμενης μέρας. Απόγευση ποιητικού στοχασμού είναι τα λεπτά πριν αποκοιμηθούμε το βράδυ, καθώς κλείνουμε τα βλέφαρα.