Από το Δ.Σ. του Συνδέσμου Φιλολόγων ν. Λάρισας
Μετά από τόσες άσκοπες “μεταρρυθμίσεις” και εμβαλωματικές ρυθμίσεις του εκπαιδευτικού (βλ. εξεταστικού) συστήματος, σε όλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι πλέον η κατάλληλη συγκυρία για μια ρεαλιστική, εκ βάθρων και στην ουσία της, αναδιάρθρωση της Εκπαίδευσης η οποία θα συνοδεύεται παράλληλα από εξάρθρωση της κυρίαρχης λογιστικής και ποσοτικής λογικής που προκαλεί παθογένειες (ορισμένες φορές με κωμικό αποτέλεσμα). Για το μέλλον των παιδιών πρέπει να ανοίξει επιτέλους ένας μεγάλος κοινωνικός διάλογος με στόχο τη δόμηση ενός νέου εκπαιδευτικού οικοδομήματος, το οποίο θα κατασκευαστεί με λογικές παιδαγωγικού και επιστημονικού περιεχομένου. Πρωτίστως παιδαγωγικού, γιατί προέχουν τα παιδιά, οι νέοι άνθρωποι, αυτοί που, εξ ορισμού, αποτελούν τον στόχο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Βεβαίως και επιστημονικού επειδή οι νέοι εκπαιδεύονται από επιστήμονες, δηλαδή από Μαθηματικούς, Φυσικούς, Φιλολόγους κ.λπ., οι οποίοι διδάχτηκαν στα αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα την λογικομαθηματική γνώση, τις φυσικές επιστήμες, τις κλασικές σπουδές αντίστοιχα. Οι παραπάνω σκέψεις γίνονται με αφορμή το φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, δηλαδή οι θεσμικές αποφάσεις για το ποιος και τι θα διδάξει να έχουν στο υπόβαθρό τους κριτήρια που είναι τελείως άσχετα με κάθε επιστημονική και παιδαγωγική διάσταση. Αυτό το φαινόμενο ήταν σε μας κατανοητό – όχι βέβαια συγγνωστό – καθώς οι αποφάσεις αυτές προερχόταν από εργαλειακού τύπου ιδεολογίες για τα θέματα της εκπαίδευσης: πόσοι εκπαιδευτικοί μας περισσεύουν και από ποιες ειδικότητες; πόσους θέλουμε να απασχολήσουμε και σε ποια γνωστικά αντικείμενα; σε ποιες ειδικότητες πρέπει να αναθέσουμε την διδασκαλία των γνωστικών αντικειμένων, ώστε να τακτοποιηθούν τα ωράρια και τα κενά; Έκδοση εγκυκλίων και αποφάσεων “περί α’ και β’ ανάθεσης μαθημάτων” μετά από προσθέσεις και διαιρέσεις με στόχο τη συμπλήρωση ωραρίου στους καιρούς της οικονομικής δυσπραγίας.
Παρά τη δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία ωστόσο, όταν το ζήτημα είναι η ποιότητα της Εκπαίδευσης της νέας γενιάς, επιτρέπεται η κοινωνία που νοιάζεται να προασπίσει και να θωρακίσει το πιο ευαίσθητο κομμάτι της να αποδεχτεί άλλου είδους κριτήρια, δηλαδή μη επιστημονικά και παιδαγωγικά, για την αξιοποίηση του εκπαιδευτικού δυναμικού; Όχι γιατί, αν τα κριτήρια για την Εκπαίδευση υπαγορεύονται μόνο από εργαλειακές και τεχνοκρατικές λογικές, τότε θα προέκυπτε το εξής απαράδεκτο για την κοινωνία παράδοξο: διδακτικά αντικείμενα τα οποία διδάχτηκαν στα Πανεπιστήμιά τους εκπαιδευτικοί να μην επιτρέπεται να τα διδάξουν οι ίδιοι στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι για παράδειγμα σαν να ακούγαμε μια μέρα δια στόματος Πολιτείας ότι οι φιλόλογοι δεν επιτρέπεται να διδάξουν την Τοπική Ιστορία, ένα διδακτικό αντικείμενο που ανήκει ξεκάθαρα στις ανθρωπιστικές επιστήμες! Η κοινωνία λογικά θα αποδεχτεί τις όποιες εκπαιδευτικές διοικητικές ρυθμίσεις, όταν οι ρυθμίσεις αυτές θα περιέχουν ουσία και θα οδηγούν τους μαθητές στο να μαθαίνουν καλύτερα και δεν θα τακτοποιούν απλώς τους αριθμούς. Συνεπώς οι εκπαιδευτικές ρυθμίσεις, είτε αφορούν στη διδασκαλία των Μαθηματικών, είτε στη διδασκαλία της Ιστορίας, είτε στην απόσυρση του Επιταφίου Λόγου από το περιεχόμενο σπουδών, είτε στη μείωση των ωρών διδασκαλίας της Λογοτεχνίας, για να είναι καταξιωμένες στην συνείδηση της ευρύτερης κοινωνίας, από την οποία όλοι μας αντλούμε ουσιαστική νομιμοποίηση, πρέπει να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των ελληνικών σπουδών και γραμμάτων και να μη λειτουργεί ο επίσημος θεσμός της εκπαίδευσης σαν να βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί σε ένα κλειστό, αυτό-αναφερόμενο σύστημα. Η εκπαιδευτική πολιτική λοιπόν, η οποία κατ’ ουσία κατασκευάζει υποκειμενικότητες προετοιμάζοντας τους αυριανούς πολίτες μέσω των αποφάσεών της, φαίνεται ότι προσπαθεί να θεραπεύσει την πολύπαθη και γεμάτη τραύματα Εκπαίδευση περιστασιακά και κοντόφθαλμα. Οι πληγές όμως του μεγάλου ασθενή της ελληνικής κοινωνίας δεν κλείνουν τραυματίζοντας έναν ολόκληρο εκπαιδευτικό κλάδο, τον κύριο φορέα της ανθρωπιστικής παιδείας, με εκδίωξη, καθ’ υπαγόρευση των αριθμών.
