Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Κάθε φορά σε ξαφνιάζει, σε συνεπαίρνει, σε πηγαίνει σε κόσμους μαγικούς. Όχι, οι επιρροές των εκπαιδευτικών δεν είναι η γενεσιουργός αιτία – λίγο ως πολύ αυτές δεν μπορούν να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά τους. Είναι η καινούργια «γενιά» των μαθητών που έρχεται από το Γυμνάσιο με ορμή και ανατρέπει κάθε φορά την εικόνα. Είναι η ορμή του μέλλοντος…

Του Νίκου Τσούλια Ο Υπουργός Παιδείας είπε πολλά στοιχεία θεωρητικολογίας και μικροκομματικής ωραιοπλασίας και επίσης δεν είπε πολλά και βασικά στοιχεία για τη σημερινή εκπαιδευτική κατάσταση ούτε για το εν τοις πράγμασι αυριανό μέλλον των σχολείων. Επανάλαβε γνωστές εξαγγελίες και δήθεν καινοτομίες, που επαναλαμβάνονται σχεδόν καθημερινά εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο και που έναν και μοναδικό στόχο έχουν, να μετατοπίσουν τη συζήτηση των εκπαιδευτικών πραγμάτων από το «είναι» στο «φαίνεσθαι», από την απτή γκρίζα πραγματικότητα στη φωτεινή επικοινωνιακή προπαγάνδα. Τα χωριά Ποτέμκιν ποτέ δεν έλειψαν στην εκπαιδευτική πολιτική˙ απλώς τώρα γνωρίζουν μεγαλύτερες δόξες…

Του Νίκου Τσούλια Ο μαθητόκοσμος πάντα ήταν και θα είναι ένας χαοτικός κόσμος, πολυσύνθετος και απρόβλεπτος, αναθεωρητικός και δημιουργικός. Και βέβαια εκ του γεγονότος και μόνο ότι εδώ είναι η «προβολή του μέλλοντος» μπορεί να θεωρηθεί ως ο απόλυτα προνομιακός χώρος για να κατανοηθούν καλύτερα κάποια από τα σκιρτήματα της κοινωνίας και της ζωής.

Του Νίκου Τσούλια Πολλούς φράχτες έχει το σχολείο – παγιωμένες προκαταλήψεις και απόλυτες βεβαιότητες, άκαμπτες λειτουργίες και δογματικές θεωρήσεις το χαρακτηρίζουν. Είναι συστατικά του στοιχεία που αναδύθηκαν από το γενέθλιους τόπους του μέχρι την μακρόχρονη θεσμική του πορεία δεκάδων χρόνων και ακόμα περισσότερων καιρών και εποχών…

Του Νίκου Τσούλια Πρώτο περιστατικό, η τύχη του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Έγινε με τον πιο συμβολικό τρόπο η μητέρα των μαχών ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερή πολιτική πρόταση στις τελευταίες εκλογές της χώρας μας, μια κόκκινη γραμμή από τις πολλές που απλόχερα έθεσε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και που έγιναν όλες «στάχτη και μπούρμπερη», ήταν η ιδεολογική γραμμή μεταξύ προοδευτικότητας και νεοφιλελευθερισμού, το μεγάλο χαράκωμα της συριζαίικης αριστεράς.

Του Νίκου Τσούλια Χίλιους δυο ή μάλλον άπειρους και φαινομενικά ασήμαντους λόγους μπορεί να έχει κάποιος για να μη θέλει να πεθάνει – πέραν του ότι αγαπάει τη ζωή στην ολότητά της και ότι θέλει να είναι πάντα με τους δικούς του… – , για να μπορεί να βλέπει τα ηλιοβασιλέματα, για να χαζεύει τη βροχή, για να βγαίνει βόλτα με τους φίλους του κλπ κλπ.