Του Νίκου Τσούλια
Πρώτο περιστατικό, η τύχη του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Έγινε με τον πιο συμβολικό τρόπο η μητέρα των μαχών ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερή πολιτική πρόταση στις τελευταίες εκλογές της χώρας μας, μια κόκκινη γραμμή από τις πολλές που απλόχερα έθεσε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και που έγιναν όλες «στάχτη και μπούρμπερη», ήταν η ιδεολογική γραμμή μεταξύ προοδευτικότητας και νεοφιλελευθερισμού, το μεγάλο χαράκωμα της συριζαίικης αριστεράς.
«Καμιά ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού», διατυμπάνιζε ο αρχηγός του λαϊκισμού στη χώρα μας. Αλλά η πλήρης υποταγή του στις επιταγές του τρίτου μνημονίου σάρωσε και τις κόκκινες γραμμές και τις βαρύγδουπες δηλώσεις και την αντισυστημική ιδεολογία του. Το Ελληνικό έγινε σύμβολο της αριστερής ιδιωτικοποίησης. Και μαζί με το Ελληνικό πήγε στο ξεπούλημα και το μεγάλο μέρος της Δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα πλην έναν χρόνο – άλλη επινόηση κι αυτή!
Αλλά ποια είναι η συνέχεια του περιστατικού; Ενώ το Ελληνικό προσφέρθηκε ως επενδυτικό δέλεαρ και ως όχημα περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων, η όλη υπόθεση παραμένει σε πλήρη αδράνεια. Μετά τα βαρύγδουπα σχέδια για δημιουργία μιας ολόκληρης περιοχής με άρωμα ελπίδας για ανάπτυξη και για εκατοντάδες θέσεις εργασίας κανένας δεν συζητάει περί της υλοποίησης αυτών των σχεδίων.
Περιστατικό δεύτερο, η προοπτική ενός μικρού ελαιοτριβείου σε χωριό της Καλαμάτας. Ο ιδιοκτήτης του βρισκόμενος μέσα στη μαύρη απελπισία προχωράει στη μερική μετεξέλιξη της επιχείρησής του στη Βουλγαρία για λόγους φορολογικούς! Αυτό το συμβάν δεν έχει και μεγάλη σημασία λόγω του μεγέθους της επιχείρησης, αλλά το θέτω για δύο λόγους. α) Προφανώς αυτή η κίνηση δεν είναι μεμονωμένη και αφορά πλείστες μικρές επιχειρήσεις. α) Αν μια τόσο μικρή επιχείρηση μπορεί (εξαναγκασμένη λόγω των άνισων φορολογικών συντελεστών μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας) να μεταναστεύει τόσο εύκολα για «άλλες χώρες και άλλες πολιτείες», ποια μπορεί να είναι η τύχη των μικρών βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων μας;
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι υπάρχει επενδυτική άπνοια στη χώρα μας και αυτό οφείλεται τόσο στην αστάθεια του εσωτερικού πολιτικού περιβάλλοντός μας όσο και στην ιδεολογική σχιζοφρένεια της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. Γιατί κανένας δεν έχει καταλάβει ποια είναι τελικά η πολιτική της αντίληψη περί του θέματος. Είναι από τη μια πλευρά ο κρατισμός που αποτελεί βασικό στοιχείο της ιδεολογίας του, του λαϊκισμού και της θεωρίας του και από την άλλη πλευρά είναι η πραγματικότητα του απόλυτου νεοφιλελευθερισμού επί του πεδίου της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Και ως απόρροια αυτού του νεφελώδους και άκρως αντιφατικού σκηνικού έχουμε την επενδυτική ακινησία! Είναι μάλιστα εντυπωσιακό το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν με μια οικονομική πολιτική που έχει συμπιέσει σε ακραίο βαθμό το κόστος εργασίας, που έχει αναιρέσει βασικά δικαιώματα των εργαζομένων και έχει βάλει και αυτόματο κόφτη μείωσης μισθών και συντάξεων, όταν δεν επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι του μνημονίου.
Βρισκόμαστε σε βαθύ σκοτάδι και δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμιά προοπτική. Το πολιτικό μας σύστημα κινούμενο στο μαύρο κατάμαυρο σκηνικό του λαϊκισμού ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης εξακολουθεί να πάσχει από ιδεολογικό αυτισμό. Τα περισσότερα κόμματα ευαγγελίζονται τη σωτηρία της χώρας αμφισβητώντας όλα τα άλλα κόμματα και μέσα από τις διαρκείς εναλλαγές των «προγραμμάτων σωτηρίας» το μόνο που αποκομίζουμε είναι το βάθεμα της κρίσης. Γιατί δεν έχουμε ένα στοιχειώδες πεδίο εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης, γιατί κυριαρχεί ο λαϊκισμός των περισσότερων κομμάτων με επικεφαλής το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – που είναι εκτός κάθε μορφής συναγωνισμού – αλλά και ο λαϊκισμός του λαού μας. Εξακολουθούμε δηλαδή να έχουμε τη δημαγωγία ως το μεγάλο κοσμοθεωρητικό σύμπαν της χώρας μας, παρά το γεγονός ότι αναπαράγει την κρίση.
Και τώρα τι; Περιμένουμε τίποτα; Είναι η όλη νέας μορφής δημαγωγία περί μείωσης του χρέους – που απλώς θα είναι μια υπόσχεση – το κλειδί για την υπέρβαση της χώρας, όταν υπάρχει απόλυτη επενδυτική άπνοια και η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση και στην πλήρη παράλυση; Είναι λύση η μαγική συνταγή της Ν.Δ., η ίδια συνταγή που μόλις δύο χρόνια πριν έφερε την απόγνωση στην ελληνική κοινωνία. Προφανώς είναι πρόβλημα ο λαϊκισμός, αλλά δεν ήταν ο λαϊκισμός που έφερε τη Ν.Δ. του Σαμαρά στη διακυβέρνηση της χώρας το 2012; Και αν θέσουμε αντί στο λαϊκισμό του κ. Τσίπρα τον κυνισμό του κ. Μητσοτάκη, θα λυθεί το πρόβλημα της χώρας; Μήπως έχει η συντηρητική παράταξη κάποια πρόταση υπέρβασης της κρίσης και δεν την έχουμε καταλάβει; Εκτός και αν συνεχίσουμε να αλλάζουμε κυβερνήσεις κάθε λίγο πιστεύοντας κάθε φορά ότι αλλάζουμε πολιτική, ότι θα βρούμε πολιτική που θα μας φέρει το πολυπόθητο χρήμα…
Όταν ένας λαός εμφορείται από λαϊκισμό στην πιο δύσκολη συγκυρία, όταν ένα πολιτικό σύστημα είναι παιδική χαρά και απλώς επιδιώκει τη νομή της εξουσίας, όταν μια πολιτεία δεν μπορεί να κάνει μια στοιχειώδη εθνική συνεννόηση σε συνθήκες πτώχευσης, τότε η χώρα αυτή δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον!
