Λωτοφάγοι

Πώς θα σας φαινόταν μια παράσταση τουΔυσκόλου στην κυπριακή διάλεκτο;!! Το πείραμα της Σαμίας των Γαβριηλίδη-Βαρβέρη έχει αποδείξει ότι οι γλωσσικοί πειραματισμοί ενίοτε βοηθούν στο να προβληθεί πιο έκτυπη η κωμικότητα του Μενάνδρου, ο οποίος κατά τα άλλα κινδυνεύει να φανεί κάπως άχρωμος στα σημερινά μάτια. Ο Βαρβέρης επέλεξε την ήπια καθαρεύουσα της αθηναϊκής belle époque. Η αφεντιά μου τόλμησε να πειραματιστεί με την κυπριακή διάλεκτο!

Στο κείμενο που ακολουθεί κατατίθενται θεωρητικές κυρίως σκέψεις, που έχουν σκοπό να συμβάλουν στην απάντηση μιας σειράς δύσκολων αλλά κρίσιμων ερωτημάτων, τα οποία ταλανίζουν τους φοιτητές, όταν έρχονται σε πρώτη επαφή με το αρχαίο ελληνικό θέατρο και ειδικά την τραγωδία:

Η παρακάτω ανακοίνωση εκφωνήθηκε στο πλαίσιο του Δειθνούς Συνεδρίου για την πρόσληψη του Αρχαίου Ελληνικού Μύθου, που διοργάνωσε το ερευνητικό πρόγραμμα «Ο ηρωικός μας αντίλογος με τις Ευμενίδες». Σύνοψη των εργασιών του συνεδρίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Το σύνολο των ανακοινώσεων αναρτάται στην ιστοσελίδα του Προγράμματος. Τα πρακτικά θα εκδοθούν από διεθνή εκδοτικό οίκο εντός του 2016. Το πρόγραμμα «Ευμενίδες» χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Προώθησης Έρευνας και συντονίζεται από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Το επεισόδιο αυτό μεσολαβεί ανάμεσα στην Παράβαση και τον Επιρρηματικό Αγώνα μεταξύ Δίκαιου και Άδικου Λόγου. Ο Στρεψιάδης αποτυγχάνει οριστικά ως μαθητής και — με συμβουλή των Νεφελών αυτή τη φορά — στρέφεται ξανά προς την αρχική (και λογική) του επιλογή, τον Φειδιππίδη. Ο Στρεψιάδης καταφέρνει αυτή τη φορά να πείσει τον γιο του να φοιτήσει στη θέση του κοντά στον Σωκράτη — παραδόξως, αφούουσιαστικά δεν χρησιμοποιεί κανένα καινούριο επιχείρημα, πέρα από την πρακτική επίδειξη των (αμφίβολων) αγαθών που επιφυλάσσουν οι σπουδές στο Φροντιστήριο.

O Μένανδρος γενικά δεν πολυπαίζεται στη σύγχρονη ελληνική και την παγκόσμια σκηνή.Οι αιτίες είναι πολλές.

Η αρχαία ελληνική κωμωδία υπήρξε είδος ιδιαίτερα πολυσχιδές: από την πρώτη επίσημη είσοδό της στους δραματικούς αγώνες των Μεγάλων Διονυσίων (486 π.Χ.) μέχρι και το δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ., τα ύστερα χρόνια, δηλαδή, της «Μέσης» λεγόμενης Κωμωδίας, οπότε αρχίζει να τυποποιείται και να διαμορφώνει μια λίγο-πολύ σταθερή ειδολογική φυσιογνωμία, η κωμωδία παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία τόσο στο επίπεδο του περιεχομένου και της πλοκής όσο και στο επίπεδο του register (της υφολογικής ποικιλίας).