Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Κάθε θεωρία Παιδαγωγικής, κάθε «παιδαγωγικό πιστεύω» είναι και μια πολιτική θεώρηση. Γιατί κάθε συγκροτημένο παιδαγωγικό σχήμα οφείλει για να είναι συνεπές να δίνει και τον προσανατολισμό της πλήρους αρτίωσής του, να κατακτά τη μορφή του και εκτός των τειχών του σχολείου, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ολοκληρωθεί. Το «Παιδαγωγικό μου πιστεύω» δεν είναι δογματικό. Έχει βασικές αξίες και αρχές, αλλά δεν έχει βεβαιότητες στο πώς θα ολοκληρωθεί στο κοινωνικό και πολιτικό στερέωμα. Μπορεί σε φραστικό επίπεδο να γράψεις ό,τι θέλεις όσον αφορά τη σχετική πολιτική θεώρηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι γνωρίζεις και το προς τα πού πας. Η αδυναμία αυτή έχει μια αιτιολόγηση. Δεν έχει υπάρξει ιστορικά μια πολιτική θεωρία που να δίνει απτά δείγματα στο πεδίο εφαρμογής για μια κοινωνία αλληλεγγύης και ουμανισμού.

Του Νίκου Τσούλια Στο κλασικό πια έργο του Γουέλς “Το νησί του δόκτορος Μορό”, το νησί των ζώων, ένας τρελός φυσιολόγος δίνει ανθρώπινες μορφές με το νυστέρι του στα ανύποπτα ζώα. Αλλά δεν σταματά μόνο σ’ αυτό. Εξαναγκάζει και το μυαλό τους να αποκτήσει ανθρώπινη συμπεριφορά και τα υποχρεώνει να αναγνωρίζουν αυτή την πράξη τραγουδώντας καθημερινά έναν ύμνο για το δημιουργό τους: Το σπίτι σου είναι το σπίτι της οδύνης. Το χέρι σου είναι το χέρι που δημιουργεί. Το χέρι σου είναι το χέρι που γιατρεύει. Δικό σου είναι το φως της αστραπής. Δική σου η βαθιά θάλασσα. Δικά σου τ’ άστρα του ουρανού.

Βρισκόμαστε σε εποχή μετάβασης. Και αυτό όχι ως μια τυπική έννοια αφού κάθε ιστορική περίοδος, εκτός των όποιων δικών της χαρακτηριστικών

Του Νίκου Τσούλια [ο λόγος] Αυτός, τρυπώνοντας μες στις βαθιές σπηλιές της λέξης, θα τους ξεφεύγει, ή και ξαπλώνοντας πίσω από της λέξης

Του Νίκου Τσούλια Το πιο βαθύ προσωπικό ζήτημα είναι και το πιο ανθρώπινο – κατά τον αγαπημένο Ντοστογιέφσκι – άρα και το πιο παγκόσμιο και το πιο καθολικό και ως εκ τούτου έχει νόημα και αξία μια εκ βαθέων εξομολόγηση σε αυτό που χαρακτηρίζει τη ζωή σου. Το να είσαι εκπαιδευτικός είναι πάντα μια κίνηση του πνεύματος, μια δυνάμει πραγματικότητα ποτέ μια κατάσταση, μια έκρηξη βουλησιαρχίας και δημιουργίας παρά ένα στάτους ηρεμίας και αντικειμενικότητας.

ΣΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ» Μία 17χρονη μαθήτρια της 3ης Λυκείου από το Σπήλι, η Μαρία Αλεξανδράκη και ο 13χρονος Γιάννης Μαρκόπουλος από την Αθήνα είναι οι νικητές της δεύτερης απονομής μαθητικών βραβείων, που χορηγούν «Τα Νέα» στο πλαίσιο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης τους.