Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Είναι το αυθεντικό βασίλειο της ελευθερίας το βασίλειο του Έρωτα, ένα παράλληλο σύμπαν που απλώς μια απλή σκουληκότρυπα δίνει τη δυνατότητα να το βιώνουν και οι περιστασιακά ερωτευμένοι πέραν του συμβατικού κόσμου της καθημερινότητας. Εδώ γεύονται αυτοί που έχουν κατακτήσει το «λογοτεχνικό έρωτα», τον έρωτα που συνεπαίρνει στο στροβιλισμό του ολόκληρη τη ζωή, που οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία, γιατί μόνο εδώ αυτοπραγματώνονται οι άνθρωποι και νιώθουν με τον πιο άρτιο τρόπο όλους τους χυμούς και το μεγαλείο της ζωής.

Του Νίκου Τσούλια Η ιστορικογενετική εξέλιξη του Λόγου του ανθρώπου μπορεί να υπαχθεί σε μια βασική περιοδολόγηση με διακριτό σε κάθε φάση έναν χαρακτήρα του Λόγου. Έτσι, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι «εν αρχή ην» η Αφήγηση και η Ποίηση μέσω των οποίων άνθρωποι και λαοί συναρθρώνουν το πολιτισμικό νήμα της συνέχειάς των και του ταξιδιού τους στο χρόνο και στο χώρο…

Του Νίκου Τσούλια Πόσα άραγε ξέρει για τον κόσμο των σημερινών μεγάλων· των μεγάλων που αρκετοί εξ αυτών μπορεί να έχουν γίνει “σπουδαίοι και τρανοί”; Ποια παιδικά μυστικά αποκαλύφθηκαν και πόσα εφηβικά ερωτικά σκιρτήματα γεννήθηκαν σε έναν τόσο δα μικρό χώρο;

ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΛΙΑΣ ως Πρόεδρος της ΟΛΜΕ Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 22/06/2000 Συχνά-πυκνά εκφέρεται η άποψη ότι παλιότερα το σχολείο μόρφωνε καλύτερα τους νέους μας απ’ ό,τι σήμερα. Και αυτή η αντίληψη προβάλλεται χωρίς να παρουσιάζονται έρευνες και μελέτες που να τεκμηριώνουν στοιχειωδώς αυτή την προσέγγιση. Ουσιαστικά, η εν λόγω συγκριτική θεώρηση του χθεσινού εκπαιδευτικού γίγνεσθαι σε σχέση με το αντίστοιχο σημερινό είναι συνυφασμένη με ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία, που ισχυρίζονται ότι το παλιό σχολείο ήταν πιο αποτελεσματικό ακριβώς γιατί ήταν αυστηρό και είχε πειθαρχία.

Του Νίκου Τσούλια «Καταραμένη φτώχεια», έλεγαν και ξανάλεγαν στους παλιότερους καιρούς οι άνθρωποι που βασανίζονταν από τις μεγάλες ελλείψεις και δεν μπορούσαν να αναθρέψουν τις οικογένειές τους. Ήταν καιροί δύσκολοι. Η Ελλάδα μόλις είχε βγει από τον πόλεμο και από τις μεγάλες πληγές που είχε αφήσει στην κοινωνία μας ο τραυματικός εμφύλιος πόλεμος.

Του Νίκου Τσούλια «Έχετε μια ωραία φωτιά. Να της ρίχνετε συνέχεια ξύλα…», του είπε ο δάσκαλος στο καφενείο όταν τον ρώτησε πώς βλέπει το παιδί του στο σχολείο. Το είπε μετά στη μάνα μου με απορία˙ κατάλαβαν ότι ήταν κάτι καλό δεν έδωσαν συνέχεια στο τι ακριβώς σημαίνει. Τι είχε συμβεί; Με είχε μάθει η αδελφή μου να διαβάζω πριν πάω στο σχολείο και όλα μου φαίνονταν εύκολα και ωραία…