Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Πρώτη φορά στην ιστορία της εκπαίδευσης της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουμε το εξής φαινόμενο. Κάθε ημέρα δίνεται κάποια συνέντευξη ή κάποια δήλωση του Υπουργού Παιδείας ή της Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας.

Ν. Τσούλιας[i] (3ο ΓΕΛ Ζωγράφου) Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και το Υπουργείο Παιδείας εφαρμόζοντας με ευλάβεια την πολιτική του τρίτου και Αριστερού μνημονίου αποδομούν την εκπαίδευση, περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, εφαρμόζουν μια όλο και πιο άγρια φορολογία, ανατρέπουν εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και προχωρούν με τον πιο αντιεκπαιδευτικό τρόπο στην αναδιοργάνωση των ωρολογίων προγραμμάτων και των συνθηκών διδασκαλίας των διάφορων γνωστικών αντικειμένων.

Του Νίκου Τσούλια Οι απουσίες των μαθητών και πιο συγκεκριμένα η γενική «τακτοποίησή τους» παρουσιάζουν αρκετά προβλήματα και είναι ανάγκη να ξανασυζητηθεί το όλο πλαίσιό τους. Θα εντόπιζα δε δύο τις κύριες εστίες προβληματισμού, στις οποίες είναι αναγκαία μια εκπαιδευτική πολιτική αναθεώρησης.

Του Νίκου Τσούλια Θα ξεκινήσω το άρθρο μου από το τέλος του, από το συμπέρασμά μου. Όσο δεν καταφέρνουμε να δημιουργούμε ένα κλίμα απόλυτης ενοχής σ’ αυτούς που εκφράζουν τη βαρβαρότητα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, θα έχουμε ως κοινωνία και ως πολιτεία μείζον ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα. Όσο παραμένει κοινοβουλευτικό κόμμα και μάλιστα τρίτο (!) η ναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή», η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει κανένα ευοίωνο μέλλον.

Του Νίκου Τσούλια Συνήθως οι συζητήσεις που γίνονται στο σχολείο και στην κοινωνία αφορούν την παραδοσιακή εκπαιδευτική οδό, τι κερδίζουν οι μαθητές από τους εκπαιδευτικούς. Και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού η ίδια η καταστατική πράξη της εκπαίδευσης εδραιώνεται σ’ αυτή ακριβώς τη βάση, στη μετάδοση γνώσεων και αξιών, στάσεων και συμπεριφορών από τον παιδαγωγό στον παιδαγωγούμενο.

Του Νίκου Τσούλια Τίποτα πιο γλυκό από πατρίδα και γονιούς (Οδυσσέας προς τον Αλκίνοο) Πάντα νοσταλγώ το έπος της νοσταλγίας, το μεγάλο “παράδειγμα” της αγωγής. Ίσως γιατί ήταν η πρώτη μεγάλη και αληθινή ιστορία που άκουσα στο σχολείο των παιδικών μου καιρών και αποτελούσε για μένα τη μόνιμη παρηγοριά στη δική μου μικρή νοσταλγία που φεύγαμε από το χωριό μου και ξεκαλοκαιριάζαμε σε …ξένα μέρη διπλανών περιοχών. Ίσως γιατί ο Οδυσσέας έγινε ο πρώτος ήρωας που κέρδισε την παιδική μου φαντασία με τα τόσα και τόσα συμβάντα της περιπέτειάς του και με την πανουργία του.