Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Τα παραμύθια αποτελούν την εισαγωγή των ανθρώπων στον κόσμο της γλώσσας και του πνεύματος. Μέσα από τη δική τους τέχνη η πληθωρική φαντασία των παιδιών αρχίζει να εκλογικεύεται και να αποκτά τις πρώτες αιτιακές σχέσεις η σκέψη τους.

Του Νίκου Τσούλια Το ερώτημα δεν είναι γενικό και αόριστο. Δεν έχει θεωρητικό και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Δεν είναι σχολικού περιεχομένου. Είναι ερώτημα με κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό περιεχόμενο. Συνδέεται με την κουλτούρα και με το αξιακό φορτίο του λαού μας και με τις δυνατότητές του για να υπερβεί την κρίση και για να σχεδιάσει ένα μέλλον ουσιαστικής εθνικής ανεξαρτησίας.

Του Νίκου Τσούλια Η 25η Μαρτίου συμπυκνώνει με έναν μοναδικό τρόπο τα προεπαναστατικά γεγονότα και καταλύει τα γεγονότα που “ακολούθησαν” λειτουργώντας ως αποφασιστικός καταλύτης. Και δεν είναι μόνο η συμβολοποίησή της που δημιουργεί ένα ξεχωριστό σύμπαν παραστάσεων σε κάθε Έλληνα, είναι και το εθνικό – συλλογικό μας σκίρτημα που θεμελιώνει τη σύγχρονη κρατική έκφρασή μας, είναι και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για έναν λαό που έμεινε πολλά χρόνια στη σκλαβιά, γιατί οι διεθνείς συσχετισμοί ευνοούσαν την κρατούσα τότε τάξη πραγμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Στα Δημοτικά σχολεία σε παλιότερα χρόνια οι τοίχοι γύρω – γύρω των σχολικών αιθουσών ήταν γεμάτοι από πίνακες ηρώων του 1821. Είχαμε γίνει φίλοι μαζί τους και με τη φαντασία μας πλάθαμε όνειρα για τους δικούς μας ρόλους σ’ εκείνες τις δύσκολες εποχές. Και ο δάσκαλος μάς έβαζε μπροστά στο γεωφυσικό χάρτη – που δεν είχε τοποθεσίες – και έπρεπε να βρούμε και να δείξουμε με το δάκτυλό μας – σχεδόν αυτόματα και με κλειστά μάτια – πού ήταν τα Δερβενάκια, το Σούλι, το Μανιάκι, το Χάνι της Γραβιάς, η Αλαμάνα κλπ κλπ.

Του Νίκου Τσούλια Σε κάθε περίπτωση οριακών δραματικών καταστάσεων, η διαχείρισή τους είναι απόρροια της αξιολόγησης που κάνουμε γι’ αυτές τις καταστάσεις. Έτσι, η διαχείριση της κρίσης είναι της ίδιας θεώρησης με εκείνη της αξιολόγησης της κρίσης – δηλαδή στην περίπτωσή μας είναι ανορθολογική και ως εκ τούτου αδιέξοδη.

Το Εκπαιδευτικό κίνημα να μετασχηματιστεί σε Μορφωτικό ρεύμα! Του Νίκου Τσούλια Όχι δεν αναφέρομαι στους σημερινούς καιρούς που δεν έχουμε ούτε καν στοιχειώδη συνδικαλιστική δράση πολύ περισσότερο εκπαιδευτικό κίνημα και βέβαια ούτε κατά διάνοια ίχνη μορφωτικού ρεύματος. Δυστυχώς – και κόντρα σε οποιαδήποτε ανάλυση ξέραμε μέχρι τώρα – η πλειοψηφική επικράτηση των αριστερών παρατάξεων στην ΟΛΜΕ, για παράδειγμα, συνδέεται με την πλήρη αδρανοποίηση του κινήματος των εκπαιδευτικών σε μια περίοδο που είναι απόλυτα και ιστορικά αναγκαίο, και έχουμε την παντελή απουσία του σε μια συγκυρία που το …αριστερό Υπουργείο Παιδείας αποδομεί τη δημόσια εκπαίδευση και φέρνει ένα καθεστώς στους εκπαιδευτικούς πολύ παλιών δεκαετιών.