Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Αναρωτιέμαι: πώς πρωτοξεκίνησε αυτό το θαυμαστό ταξίδι της γνώσης και της μάθησης, ποιες ανάγκες γεννήθηκαν και οδήγησαν την ανθρωπότητα σε ξέφωτα διαφωτισμού, ποιοι άνθρωποι είπαν: «ας φυλάξουμε τα βιβλία σ’ αυτό το χώρο για να είναι πρόσφορα σε κάθε φιλομαθή», ποιοι άνθρωποι επινόησαν τις Βιβλιοθήκες. Ναι, η έκρηξη του γραπτού λόγου άλλαξε το τοπίο της μάθησης. Τώρα χρειάζεται λιγότερη απομνημόνευση, τώρα περισσότεροι πολίτες θα είναι κοινωνοί σε όλο και μεγαλύτερα πεδία της γνώσης, τώρα θα μπορούν να γεύονται όλα τα μορφωτικά αγαθά.

Του Νίκου Τσούλια Μπορεί ένας εκπαιδευτικός να εκβάλλει κακία και αυταρχισμό γενικότερα στη ζωή του και ταυτόχρονα να διαπαιδαγωγεί ή και απλώς να διδάσκει; Το ερώτημα αυτό μου έχει γεννηθεί εδώ και πολλά χρόνια στη σκέψη μου και μπορώ να ισχυριστώ ότι υπάρχει σαφής απάντηση.

Του Νίκου Τσούλια        Γεννιέται με τον πιο αθώο τρόπο. Στην παιδική ηλικία ο μαθητής μπορεί να προσλάβει την εικόνα μιας δασκάλας ή ενός δάσκαλου...

Του Νίκου Τσούλια Μαζεύονταν σύννεφα και σύννεφα εκείνο το Σαββατόβραδο της 8ης Απριλίου 2017 στο δίπλα από το Λύκειό μας Δημοτικό σχολείο, σύννεφα γλυκιάς προσμονής και όμορφης ελπίδας σε απέραντους ξερότοπους, σε πολύχρονα άνυδρο περιβάλλον, σε καιρούς παρατεταμένης ανομβρίας. Γονείς και εκπαιδευτικοί περίμεναν πως και πως να καμαρώσουν τα παιδιά τους και τους μαθητές τους, να τους δουν πρωταγωνιστές, να ξαφνιαστούν ακόμα και στην προκαταβολικά αναμενόμενη επιτυχία τους.

Του Νίκου Τσούλια Όταν μια κοινωνία παρακμάζει επί πολύ, η παρακμή της είναι μάλλον καθολική και κραταιά. Όταν μια πολιτεία διαβρώνει την ορθολογική της λειτουργία και τις ουμανιστικές της αξίες, τότε δύσκολα θα βρεθεί θεσμός της που να εξαιρείται απ’ αυτή τη γενική τάση. Επιπλέον, θεωρώ ως κοινή πεποίθησή μας ότι η κρίση της χώρας μας είναι κρίση γενική και όχι μόνο οικονομική ή πολιτική / κομματική. Είναι κρίση του πολιτισμού μας και της κουλτούρας μας.

Του Νίκου Τσούλια Το διάβασμα δεν είναι κυρίως διαδικασία μάθησης και πρόσκτησης όλο και περισσότερων γνώσεων, δεν είναι πρωτίστως μια θεσμική υποχρέωση κάποιου μέρους της ζωής μας στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, δεν είναι ουσιαστικά η επαφή με τη συνεχή επιμορφωτική ανανέωση της εκπαιδευτικής μας αποσκευής και των επαγγελματικών μας προσόντων για βιοποριστικούς λόγους ή για φιλόδοξους λόγους. Και δεν είναι φυσικά σε καμιά περίπτωση μια λειτουργία για να περνάμε το χρόνο μας ή μια ασχολία όταν δεν έχουμε τι να κάνουμε.