Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Πρόκειται για νοοτροπίες και αντιλήψεις που δεν είναι ακριβώς παράγωγα της κρίσης αλλά μάλλον προϋπήρχαν αυτής σε λανθάνουσα κατάσταση ή σε μικρότερη έκφραση και απλώς με τον ερχομό της κρίσης εκδηλώθηκαν σε μεγάλη έκταση. Είναι θεωρήσεις που εν πολλοίς ταυτίζονται ή, πιο ορθά, τέμνονται με την πολιτική και ιδεολογική προσέγγιση αλλά και με τη γενικότερη κοσμοθεωρία και την πολιτιστική στάση και συμπεριφορά των ανθρώπων.

Του Νίκου Τσούλια Είναι η καρδιά της εκπαίδευσης, ο πιο βαθύς πυρήνας της, η πεμπτουσία της. Αν η όλη τελετουργία της διδασκαλίας ανταποκρίνεται στα πολλαπλά αιτήματα της παιδείας και της μόρφωσης, όλα τα άλλα που έχουν συμπληρωματικό ρόλο (βιβλία, αναλυτικά προγράμματα, υποδομές κλπ) έχουν μικρή σημασία – αλλιώς αυτά ισχυροποιούνται βρίσκοντας κενό…

Να βγούμε έξω από τα σπίτια, να αλλάξουμε στάση ζωής! Του Νίκου Τσούλια Οι καλοκαιρινές διακοπές προσφέρουν πολλά στην ποιότητα της ζωής μας αλλά και στο συναισθηματικό μας κόσμο, και ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης είναι μια έστω μικρή και προσωρινή όαση στην ερημιά της χωρίς παρόν και με κουτσουρεμένο μέλλον χώρας μας, στην ερημιά του άνυδρου τοπίου μας.

Του Νίκου Τσούλια Το δίδυμο εκπαιδευτικός – μαθητής ίσως να είναι το πιο σπουδαίο θεσμικό και ανθρωπιστικό ταυτόχρονα ζευγάρι που έχει δημιουργήσει η κοινωνία. Και να γιατί. Είναι το μοναδικό ζευγάρι που διατηρεί αμείωτη τη λάμψη του στο διάβα των αιώνων, αρκεί να δούμε τη διαρκή ακτινοβολία της σχολικής αίθουσας όταν όλοι οι θεσμοί έρχονται και παρέρχονται και πάντως αλλάζουν το περιεχόμενό τους ανάλογα με τα σημάδια των καιρών. Είναι το μοναδικό ζευγάρι που διαμορφώνεται κυρίως από τις πρωτογενείς και από τις ευγενέστερες ανάγκες του ανθρώπου, αρκεί να σκεφτούμε ότι η σύστασή του εδράζεται στην «απορία» του ανθρώπου για τον κόσμο και για τον εαυτό του.

Του Νίκου Τσούλια Χαμήλωνε σιγά – σιγά στη μεγάλη ευθεία πάνω στον τελευταίο λόφο του χωριού, μετά κατηφόριζε πιο έντονα στο νεροφαγωμένο έδαφος και χανόταν στον μικρό λόγγο των σκίντων και των πουρναριών που ήταν πνιγμένος στο νερό. Ήταν ο δρόμος που κάποτε οδηγούσε στα εύφορα χωράφια της μικρής πεδιάδας του Παλιόμυλου.

Του Νίκου Τσούλια Μερικοί ισχυρίζονται ότι αν βρούμε ζωή στις τόσες και τόσες γειτονιές του Σύμπαντος, θα νιώσουμε λιγότερο εγωιστικοί, πιο ταπεινοί. Γιατί θα νιώσουμε το μεγαλείο της συνολικής δημιουργίας πέραν του «πολιτισμού χρήσης» ως προς τα άλλα όντα, που έχουμε αναπτύξει εδώ στη Γη. Άλλωστε δεν θα έχουμε κάποια κοινή ταυτότητα έστω και σε επίπεδο χημείας και σύνθεσής μας; Ο Καλβίνο έχει μια αρκετά γενική θεώρηση και αναφέρεται στην αρχή των πάντων, τη Μεγάλη Έκρηξη. «Είμαστε όλοι εκεί στο Big Bang. Ο ίδιος ο χώρος και ο χρόνος δημιουργούνται εκείνη τη στιγμή. Η σκηνή του δράματος δημιουργείται ταυτόχρονα με το δράμα».