Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια          Η Παιδαγωγική πέρασε τα πάνδεινα μέχρις ότου καθιερωθεί ως ένα πεδίο απόλυτης επιστημονικής εγκυρότητας. Για μεγάλο διάστημα αντιμετωπιζόταν ως μη έχουσα κατακτήσει...

Του Νίκου Τσούλια Είναι αρκετές και σημαντικές οι αντιφάσεις των εκπαιδευτικών˙ άλλες είναι αυθεντικές και προέρχονται είτε από το επαγγελματικό στάτους και από την κουλτούρα των εκπαιδευτικών είτε από την ευρύτερη λειτουργία του σχολείου και της εκπαίδευσης και άλλες είναι μετασχηματισμένες κοινωνικές αντιθέσεις, που παίρνουν τη μορφή των αντιφάσεων γιατί μορφοποιούνται και εκφράζονται τελικά στην πράξη της εκπαίδευσης.

Του Νίκου Τσούλια Σε εποχές έντονης διεθνοποίησης όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της πολιτικής και του πολιτισμού δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια παιδεία με τα χαρακτηριστικά των παλιότερων δεκαετιών. Ιδιαίτερα δε σήμερα που η χώρα μας έχει ως εθνική στρατηγική την ευρωπαϊκή πορεία και μάλιστα με συμμετοχή στην ευρωζώνη, δεν θα μπορούσε το εκπαιδευτικό μας σύστημα να μη λαμβάνει υπόψη του αυτή τη στρατηγική της χώρας και τις βαθιές διεργασίες που γίνονται στην Ευρώπη.

Του Νίκου Τσούλια Παρακολουθούμε την περιπέτεια υπαρξιακής μορφής των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» και φαντάζομαι ότι οι αναγνώστες τους – και όχι μόνο – ανησυχούν για την προοπτική τους. Είναι προφανές ότι υπάρχει ευθύνη κακής διαχείρισης και αδιαφάνειας στην οικονομική όψη του όλου προβλήματος και πρέπει να υπάρξει απόλυτο καθεστώς νομιμότητας.

Του Νίκου Τσούλια Είναι από τη φύση της μια ιδιόμορφη αισθητική. Η εικόνα των αισθήσεων υπολείπεται κατά πολύ από την ουσία, για τον απλό λόγο ότι δεν δίνει τη δυνατότητα να προσλάβεις την πραγματικότητα των βιβλίων. Ακόμα και αν έχεις διαβάσει το βιβλίο, δεν είσαι ποτέ βέβαιος τι σου έχει δώσει, που σε έχει πάει, τι ακριβώς σου έχει συμβεί.

Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια μπροστά σε ιστορική πρόκληση: να υπερασπιστεί τα βασικά δικαιώματα των εργαζομένων και τον κόσμο της εργασίας απέναντι σε μια πρωτόγνωρης έκτασης και έντασης επίθεσης του κεφαλαίου, των μνημονιακών πολιτικών και των διαδοχικών κυβερνητικών σχημάτων από το 2009 έως σήμερα. Φορτώνονται τα βάρη της κρίσης μόνο οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Όλα τα μνημονιακά προγράμματα οδήγησαν και οδηγούν νομοτελειακά σε αδιέξοδο την οικονομία, στην αναπαραγωγή και στην όξυνση της κρίσης.