Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Η εκπαίδευση δεν λειτουργεί εν κενώ, δεν αναπτύσσεται έξω από τις κοινωνικές διεργασίες και τις πολιτικές εξελίξεις· αντίθετα συνιστά βασικό πεδίο ιδεολογικής διαπάλης, όπου το αξιακό στερέωμα

Του Νίκου Τσούλια       Ας ξεκινήσουμε με μερικές βασικά ως προς το θέμα μας ερωτήματα με τις σχετικές προσεγγίσεις / απαντήσεις τους.

Του Νίκου Τσούλια Προφανώς η εικόνα που έχουν οι εκπαιδευτικοί για τους συνδικαλιστές είναι ιδιαίτερα σημαντική για το εκπαιδευτικό κίνημα, για τη λειτουργία του και την αποτελεσματικότητά του, και θα πρέπει να γίνονται κατά καιρούς έρευνες προς τούτο – ανεξάρτητα από τις λειτουργίες κριτικής και αυτοκριτικής που είναι συστατικά στοιχεία των Γενικών Συνελεύσεων – προκειμένου τα ευρήματά τους να συνεργούν στην ανατροφοδότηση μιας πιο ορθολογικής συνδικαλιστικής δράσης.

Σταυριανόπουλος Θεόδωρος MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα για να προσδιορίσω το ερώτημα. Τελευταία παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων τις αντιδράσεις, στα δικαστήρια, των επονομαζόμενων «Συλλογικοτήτων» ενάντια στις κατασχέσεις σπιτιών φτωχών ανθρώπων. Αυτές τις μέρες είδαμε επίσης σε αμερικανικούς δρόμους πολίτες να σπάζουν καταστήματα και αμάξια διαμαρτυρόμενοι και μη αποδεχόμενοι την εκλογή του νέου Προέδρου τους. Προ ημερών αναστατώθηκε και κάηκε η Ξάνθη από αγανακτισμένους πολίτες αντιδρώντας για τα εγκαίνια λειτουργίας των εκεί γραφείων της Χρυσής Αυγής.

Του Νίκου Τσούλια Το ερώτημα είναι προφανώς το ίδιο με το «γιατί δεν υπάρχουν σήμερα μεγάλοι διανοούμενοι». Και οι ερμηνείες και οι όποιες απαντήσεις μπορούν να δοθούν με την ίδια μέθοδο ανάλυσης˙ απλώς στο χώρο της εκπαίδευσης έχουμε και πρόσθετες / ειδικές αναφορές. Το έλλειμμα στο χώρο της διανόησης και του στοχασμού είναι απόρροια συγκεκριμένων παραγόντων. Το γενικό πολιτισμικό και κοινωνικό περιβάλλον των σημερινής ιστορικότητας χαρακτηρίζεται από παρακμιακές αντιλήψεις και πρακτικές. Οι δυνάμεις της αγοράς έχουν διαμορφώσει ένα προνομιακό γι’ αυτές πεδίο, εκείνο του καταναλωτισμού και της χωρίς όρια συσσώρευσης υλικών αγαθών με ολοένα και μεγαλύτερες ανισότητες εδώ και πολλές δεκαετίες, πεδίο το οποίο ο κόσμος της εργασίας δεν το αμφισβήτησε στο βασικό πυρήνα του αλλά μόνο σε επιμέρους πλευρές του.

Του Νίκου Τσούλια «Η σημερινή πολιτική είναι η αυριανή ιστορία», με αυτή τη χαρακτηριστική διατύπωση που πολυαναφέρεται μπορεί να εκφραστούν με έναν ευσύνοπτο τρόπο οι σχέσεις πολιτικής και ιστορίας. Πράγματι, η ανάπτυξη της πολιτικής σε μια δεδομένη κοινωνία και σε έναν δεδομένο χρόνο θα αποτελέσει την κύρια – αν όχι τη μοναδική – κοίτη επί της οποίας θα καλλιεργηθεί η γραφή της ιστορίας.