Κριτική θεώρηση

«Κερδίζεις τα προς το ζην από αυτά που παίρνεις. Κερδίζεις τη ζωή από αυτά που δίνεις», Ουίνστον Τσόρτσιλ, Βρετανός πρωθυπουργός. «Κανένας άνθρωπος δεν έχει τιμηθεί για όσα έχει λάβει. Η τιμή είναι η ανταμοιβή για όσα έχει δώσει», Κάλβιν Κούλιτζ, Πρόεδρος των ΗΠΑ. «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτά που κάνουμε, αλλά και γι’ αυτά που δεν κάνουμε», Μολιέρος, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας. Η μεγαλύτερη και πιο εύστοχη επένδυση, που ουδέποτε πάει χαμένη, αποτελεί την πρωταγωνίστρια των σημερινών αράδων. Κάποιοι τώρα, ίσως γελάσουν ειρωνικά, έχοντας προσφέρει τα πάντα σε τραγελαφικές περιπτώσεις ανθρώπων κι έχοντας λάβει ως ανταμοιβή το φτωχικό τους «τίποτα», αντί για τη στοιχειώδη έκφραση εκτίμησης, όμως θα αποδείξουμε σήμερα ποιοι είναι τελικά οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι στο «πάρε – δώσε» της ζωής.

Του Νίκου Τσούλια Όταν διαβάζω, νιώθω μια αγάπη ξεχωριστής προέλευσης, μια γεύση παράξενη της ψυχής μου αγαλλίαση. Είναι μια αγάπη που άλλοτε γέρνει προς τον εαυτό μου και βρίσκω μέσα μου απρόσιτες με άλλο τρόπο πλευρές μου και άλλοτε είναι μια γενική αίσθησή της προς όλο τον Κόσμο, προ την ίδια τη ζωή. Ούτε και που ξέρω…

Του Νίκου Τσούλια Έχουμε αναφερθεί στη δυναμική των Παιδαγωγικών Συνεδριάσεων των Συλλόγων των εκπαιδευτικών, στον πλούτο των ιδεών και των αντιλήψεων και στις συνθέσεις των, στην επίλυση των προβλημάτων και στην προώθηση τόσο των στόχων της πολιτείας όσο και των ποικίλων πρωτοβουλιών. Υπάρχει όμως και αρνητική όψη, η οποία όχι μόνο πρέπει να αναγνωριστεί – ως συστατικό μέρος της απαραίτητης ούτως ή άλλως αυτοκριτικής μας – αλλά και να αποτελέσει πεδίο διόρθωσης των «κακώς κειμένων».

Του Νίκου Τσούλια Η όλη υπόθεση της μάθησης στη χώρα μας είναι ουσιαστικά υπόθεση σχολική και εκπαιδευτική πρωτίστως και επαγγελματική δευτερευόντως. Δεν έχει αυταξία και δεν συνδέεται με τη ανάπτυξη ενός μορφωτικού και πολιτισμικού ρεύματος και αυτό επιδρά ανασταλτικά στην κοινωνική πρόοδο του τόπου μας.

Του Νίκου Τσούλια Στο χώρο της εκπαίδευσης αυτό που βιώναμε παραδοσιακά – στη σχέση μας με την κυβερνητική πολιτική – ήταν η συστηματική υπαναχώρησή της από τις προεκλογικές εξαγγελίες περί αναβάθμισης, σημαντικής χρηματοδότησης κλπ στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Και συνηθισμένοι από αυτή τη σταθερή και αταλάντευτη πραγματικότητα δεν τρέφαμε και μεγάλες αυταπάτες ως προς το τι θα συμβεί κάθε φορά που θα φτάνει η στιγμή των προγραμματικών δηλώσεων της εκάστοτε νέας κυβέρνησης.

Του Νίκου Τσούλια Την ώρα που αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατών «αγωγούν» την ψυχή τους μπροστά από τα κιτς σώου της μεγάλης αντιπνευματικής τροφού της «σκουπιδοτηλεόρασης», άραγε πόσοι θα περιδιαβαίνουν τα άπειρα στοχαστικά και αισθητικά νοήματα σε κάποιο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, του Παπαδιαμάντη ή του Σεφέρη;