Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Ας τα ορίσουμε κάπως απλά, γιατί η σχέση εξωσχολικών και σχολικών ζητημάτων πάντα είναι αξεδιάλυτη και δύσκολα αποσαφηνίζεται. Ας θεωρήσουμε ότι είναι όλα εκείνα τα προβλήματα που πηγάζουν από οποιοδήποτε άλλο πεδίο εκτός εκείνο του σχολείου και αφορούν κυρίως μαθητές και μαθήτριες ή και άλλες όψεις της σχολικής λειτουργίας. Και μόνο η αρίθμησή τους, η ταξινόμησή τους και η όποια αξιολόγησή τους είναι μια αρκετά δύσκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά θα κινηθούμε με απλή μεθοδολογία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν στοχεύουμε σε μια επιστημονικά τεκμηριωμένη έρευνα για τη συνολική αποτίμησή τους.

Του Νίκου Τσούλια Όταν ανάβουμε ένα κερί… Τι ακριβώς συμβαίνει και πλημμυρίζει η ψυχή μας με μια περίεργη αγαλλίαση και το πνεύμα μας βιώνει μια πρωτόγνωρη κάθε φορά ταπεινής μορφής έκσταση; Γιατί νιώθουμε το θάλπος της μικρής φλόγας σαν απαλό χάδι και γευόμαστε μια κατανυκτική ακτινοβολία του προσώπου μας; Γιατί το φως του έλκει το βλέμμα μας και μας οδηγεί σε στοχασμούς και σκέψεις που δεν μπορούμε να επινοήσουμε σε άλλες στιγμές; Γιατί γοητευόμαστε από τη μίξη «πραγματικού» και «φαντασιακού» και θέλουμε να παραμείνουμε στη μεθόριό τους όσο περισσότερο γίνεται;

Του Νίκου Τσούλια «Μια προσωπική μαρτυρία στη μνήμη των αθώων παιδιών» Η είδηση έπεσε βαριά προκαλώντας εκείνη την ημέρα 13 Απριλίου του 2003 μια γενική εικόνα θλίψης στην ελληνική κοινωνία και πιο πολύ στην εκπαιδευτική κοινότητα. Οι άνθρωποι ένιωσαν να απλώνεται μια βουβαμάρα που στόμωνε κάθε σκέψη, κάθε λογισμό. Ένα τροχαίο δυστύχημα σταμάτησε τη ζωή 21 μαθητών και μαθητριών, παιδιών 15 και 16 χρονών, με έναν πολύ άδικο τρόπο, βυθίζοντας τις οικογένειες αυτών των παιδιών στην απόλυτη οδύνη, στον άφατο πόνο.

Του Νίκου Τσούλια «Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι το πιο καταπιεστικό»! Είναι μια από τις πολλές ρηξικέλευθες προσεγγίσεις του Υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου, οι οποίες αφού εκφέρονται από τον πιο αρμόδιο θεσμικό παράγοντα θα πρέπει να μας απασχολήσουν. Αλλά πώς να κάνουμε μια στοιχειώδη ανάλυση επ’ αυτών αν ο κ. Γαβρόγλου δεν γίνει συγκεκριμένος; Γιατί συνηθίζει να είναι γενικόλογος – πέραν του ότι παραμένει πεισματικά δημαγωγός -, χωρίς να αποσαφηνίζει τι ακριβώς κάθε φορά εννοεί.

Του Νίκου Τσούλια «Αν δεν ξέρεις ποιο δρόμο θα πάρεις, όλοι δρόμοι είναι το ίδιοι», λέει πολύ σοφά μια αραβική παροιμία. Και εμείς δεν ξέρουμε ποιο δρόμο να πάρουμε στους σημερινούς καιρούς στους τόπους της εκπαίδευσης. Έχουμε βγει σε ένα μονοπάτι εδώ και χρόνια πολλά και βαδίζουμε χωρίς να αναρωτιόμαστε αν τραβάμε κατά τη μεριά ενός δημιουργικού μέλλοντος. Έχουμε μια δογματική βεβαιότητα και με αυτή πορευόμαστε εδώ και δεκαετίες: να εκπαιδεύονται όλο και περισσότερο τα παιδιά και οι νέοι. Και νομίζουμε ότι αυτό αρκεί…

Του Νίκου Τσούλια Χαίρομαι για πρώτη φορά τον κόσμο της ξεγνοιασιάς. Δεν υπήρξε ποτέ πριν, δεν τον ήξερα καν αυτό τον κόσμο. Από τότε που ήμουνα μαθητής στο Δημοτικό σχολείο μέχρι το τελευταίο μάθημα της διδασκαλίας μου στο 3ο Γενικό Λύκειο Ζωγράφου πάντα είχα και το ένιωθα πολύ έντονα ένα διαρκές καθήκον με διαφορετικό περιεχόμενο κάθε φορά αλλά με πανίσχυρη την υποχρέωση προς την εκπλήρωση ενός συγκεκριμένου σε κάθε φάση σκοπού με την ταυτόχρονη αξιοποίηση και τη συστηματική και σχολαστική οργάνωση του χρόνου μου – ναι ο χρόνος είναι και προσωπική υπόθεση!