Ενημέρωση

πατήστε εδώ για να δείτε την Υ.Α. η αξιολόγηση θα γίνει με το Π.Δ. 152/2013 (ΦΕΚ 240Α/2013) Οι διαδικασίες και η σχετική αξιολόγηση πρέπει να έχουν...

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ): Εκπαιδευτική και Θεραπευτική Προσέγγιση Η ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα), συναντάται στο 3% των παιδιών. Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαταραχής είναι διάσπαση της προσοχής,παρορμητικότητα και υπερκινητικότητα υπερβολικού βαθμού για την αναπτυξιακή ηλικία του παιδιού. Το πρόβλημα εκδηλώνεται στο σπίτι, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, στο σχολείο και μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα του παιδιού να ακολουθήσει οδηγίες (γραπτές ή προφορικές), να ολοκληρώσει τις εργασίες του σχολείου, να συμμετέχει σε παιχνίδια και να είναι λειτουργικό στα καθήκοντα του. Σύμφωνα με το DSM-IV (DiagnosticandStatisticalManual) της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρείας περιγράφονται τρεις υποτύποι της διαταραχής: Ελλειματικής Προσοχής: το παιδί φαίνεται ότι δεν μπορεί να εστιάσει την προσοχή του ή να παραμείνει συγκεντρωμένο σε μια δραστηριότητα. Παρορμητικότητας/ Υπερκινητικότητας: έχει κινητική υπερδραστηριότητα και συχνά πράττειχωρίς να το σκεφτεί. Συνδυασμός αυτών των δύο: δεν συγκεντρώνεται, είναι παρορμητικό και υπερδραστήριο

Το διαδικτυακό περιοδικό για τις Τ.Π.Ε. & τις εφαρμογές τους στην εκπαίδευση Στόχοι του περιοδικού – Η δημοσιοποίηση, η συζήτηση, η έρευνα, η ανάπτυξη θεμάτων που σχετίζονται με την εφαρμογή, τη διάδοση και την ανάδειξη των Τ.Π.Ε. στην εκπαίδευση. – Η παρουσίαση σύγχρονων προσεγγίσεων στην εκπαιδευτική πράξη – Ο γόνιμος προβληματισμός και ο δημιουργικός εκπαιδευτικός διάλογος

Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ανδρέας Λοβέρδος παραχώρησε συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, στην εκπομπή του δημοσιογράφου Γ. Αυτιά, όπου απάντησε σε ερωτήσεις για τα εξής θέματα: Τις μεταγραφές των φοιτητών: Ήταν 12.800 οι αιτήσεις. Πρέπει να ικανοποιηθούν κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων γύρω στις 10.000 – 10.500. Το πρόβλημα από εκεί που εμφανιζόταν να έχει εύρος και βάθος τρομερό, δεν έχει. Όσοι κακολόγησαν πολιτικές που ήθελαν να βοηθήσουν και λίγο τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα οικονομικά, όσες κριτικές, ό,τι λαρυγγισμοί ακούστηκαν επιστρέφονται, φαντάζομαι. Βέβαια το έχουν κλείσει το στοματάκι τους τώρα, αλλά δεν πειράζει. Εμείς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με τον καλύτερο τρόπο. Έχουμε συνεργασία με τα πανεπιστήμια και με τα ΤΕΙ, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως είναι το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, υπάρχουν ειδικά προβλήματα που πρέπει να λύσουμε. Θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο. Τα πανεπιστήμια που ήταν όμως και αυτά και τα ΤΕΙ πολύ λογικά, μέχρι στιγμής. Να πω ότι τώρα υπάρχει μια λεπτομέρεια, αλλά είναι πολύ σοβαρή για πολλούς, η ταχύτητα της διεκπεραίωσης.

Η νέα διαμόρφωση της ελληνικής και παγκόσμιας κοινωνίας έχει επαναφέρει στο προσκήνιο τις έννοιες της «ταυτότητας» και της «ετερότητας» τόσο σε επίπεδο επιστημονικών θεωρητικών συζητήσεων όσο και σε επίπεδο εκπαιδευτικής μεθοδολογίας και πρακτικής. Ήδη σε ένα μεγάλο βαθμό υπάρχει η μετατόπιση του επιστημονικού ενδιαφέροντος σχετικά με τις ταυτότητες «από το «είναι» στο «γίγνεσθαι», από τις µονολιθικές βεβαιότητες στις µυθοπλαστικές επινοήσεις, από τη µοναδικότητα στην ποικιλότητα, από το οντολογικό στο φαντασιακό. Από την ταυτότητα, δηλαδή, ως «διαδικασία ταύτισης», πάνω στην οποία στηρίχτηκαν και τα Αναλυτικά Προγραμματα Σπουδών πολλών δεκαετιών, έχουμε περάσει στην ανασύσταση της σχολικής τάξης ως μιας κοινότητας μαθητών, η οποία θα διέπεται από τις αξίες της δημοκρατίας, της ισότητας, του σεβασμού της διαφοράς, του πλουραλισμού, του διαλόγου, της κριτικής εγρήγορσης και αυτογνωσίας, της διαπολιτισμικής συνείδησης. Η ταυτότητα, λοιπόν, είναι έννοια ρευστή, πολύσημη και διφορούμενη και βασίζεται σε μια διπλή και ταυτόχρονη διεργασία: διαμορφώνει για την ύπαρξή μας την αντίληψη της ομοιότητας και της συνέχειας μέσα στον ιστορικό χρόνο και χώρο, ταυτόχρονα με την αντίληψη ότι οι άλλοι αναγνωρίζουν αυτή την ομοιότητα και τη συνέχεια. Το ερώτημα δεν είναι απλώς «ποιος είμαι» αλλά «ποιος είμαι σε σχέση με τον άλλον», «πώς με βλέπει ο άλλος» και «πώς βλέπω εγώ τους άλλους».

Κάθε φορά που καλούμαστε να επιλύσουμε μια προβληματική συμπεριφορά πρέπει να θυμόμαστε ότι: Λέγοντας στο παιδί τι να κάνει και τι να μην κάνει συνήθως καταφέρνουμε ακριβώς το αντίθετο. Όσο εκνευρισμένοι και αν είμαστε θα πρέπει να έχουμε στο νου μας, ότι ο τρόπος που διορθώνουμε ένα παιδί, έχει σχέση με το αν το ίδιο το παιδί θα θελήσει να αλλάξει την συμπεριφορά του στο μέλλον. Οι φωνές και απειλές συχνά ενισχύουν το πρόβλημα και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να σταματούμε προσωρινά την προκλητική συμπεριφορά του. Η συχνή τιμωρία οδηγεί αρκετά παιδιά να κλείνονται στον εαυτό τους ή να γίνονται απότομα και να ανταποκρίνονται με βία, μιμούμενα τον ενήλικα. Πως λοιπόν μπορούμε να παρέμβουμε αποτελεσματικά στις προκλητικές λεκτικές και σωματικές ενέργειες του παιδιού;